ผมกะแฟน คุยกัน+คบกัน ตอนนี้ก้รวมๆ 2 ปีกว่าแล้ว ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เราสองคนก้ต่างฝ่ายต่างพยายามปรับเปลี่ยนอะไรๆหลายๆอย่างให้มันเข้ากันได้จนมาถึงทุกวันนี้ แต่มาช่วงหลังนี่ๆ เราไม่ค่อยได้เจอกันเลยเจอกันเดือนละครั้งสองครั้ง แฟนผมเค้าก้เริ่มไม่เคร ที่ว่าผมไม่พยายามมาหา (ในความคิดผมคืออยากรอว่างๆพร้อมกันทั้งคุ่ จะได้ใช้เวลาแบบมีคุณภาพๆ ไม่ใช่ไปเจอแปปๆกลับ) สุดท้ายก้ทะเลาะกันหนักเเล้วก้เลิกกันเพราะผมคิดว่า นี่ขนาดเจอกันเดือนละครั้งยังมีปัญหา ถ้าในอนาคตผมไปเรียนต่อต่างประเทศแบบนี้ก้คงไปกันไม่รอดอยุ่ดี เราเลยตัดสินใจเลิกกัน ด้วยกันคุยกันทั้งสองฝ่ายแล้ว แต่สุดท้ายผมก้กลับไปง้อ ผมคิดว่าทำวันนี้ให้ดีที่สุด เรื่องอนาคตเปนไงก้ช่าง แล้วหลังจากนั้นผมก้มาเจอเค้าถี่ๆเลยครับ ทุกอย่างก้ดีขึ้น แต่ผมก้ยอมรับครับว่า ผมไม่สามารถรักษาความต่อเนื่องได้ พอเมื่อวานมานี้ ผมว่าง เเล้วเค้าก้ว่าง แต่ผมไม่ไปหาเค้า เค้าก็มาโกดผม งอนผม กดดันผม ว่านึกว่าจะมาหา(คืออยากให้ผมมาหา แต่ไม่พุดออกมาตรงๆ มาพุดตอนจะหมดวันแล้ว ว่านึกว่าจะมาหา) ที่ผมไม่ไป ก้เพราะผมขี้เกียจครับ พุดตรงๆเลย ผมออกจากบ้านทุกวัน รอรถเม เบียดรถเมทุกวัน ผมก้เหนื่อยเหมือนกัน นานๆทีได้อยุ่บ้านทั้งวันผมก้อยากมีเวลาส่วนตัวบ้าง ก้เลยทะเลาะกันอีกรอบ ผมคิดว่าเรื่องแค่นี้มันไม่ใช่เรื่องที่จะมาทะเลาะกันอะ เรื่อง เหล้าบุหรี่ ผญอื่น ผมไม่มีเลย ผมแค่ไม่มีเวลามาเจอเค้าบ่อยๆเหมือนคนอื่นเเค่นั้นเอง มันควรจะเข้ากันไม่ใช่มาพุดจากดดันให้ผมเครียด แล้วทำให้ผมรุ้สึกเหมือนมันเปนหน้าที่ที่ผมต้องไปหาวันว่าง

ที่ผมมาตั้งกระทุ้ก้เพราะผมอยากปรึกษาครับ คือถ้าผมฝืนต่อไปทุกอย่างก้คงกลับไปเปนเหมือนเดิม ก้คบกันต่อไป แต่ผมก้ต้องมาเหนื่อยกดดันคนเดว เหมือนกินยายื้อชีวิตไปวันๆอะครับไม่กินยาก้ตาย ยาในที่นี้คือต้องคอยมาหาเวลาว่าง จนผมเริ่มมีความรุ้สึกว่า หรือเราควรจะเลิกกันเลยดีครับ เพราะ การที่คนเราจะรักกันแล้วคบกันยาวๆ ผมว่ามันไม่ควรมีฝ่ายไหนต้องมาฝืนตัวเอง พยายามอย่างนุ้นอย่างนี้มันควรจะเข้าใจกัน ถ้าต้องฝืนตัวเองงี้สักวันก้คงต้องเลิกอยุ่ดีอะครับ คือถ้าจะให้ปรับที่ตัวเค้ามันก้คงไม่ได้ เพราะเค้าก้พุดกับผมว่า ถ้ามีแฟนก้อยากมีแฟนที่สามารถมาเจอกันได้บ่อยๆไม่ใช่นานๆทีเจอ มันคือผมนี่ล่ะที่ต้องเปลี่ยนตัวเอง แต่ก้อย่างที่ผมบอกถ้าผมต้องเปลี่ยนตัวเองมากกว่านี้ มันก้จะฝืนตัวเองเกินไปอะครับ ก้ไม่มีความสุขอยุ่ดี