คือที่เราอยากเลิก เพราะเขาเอาแม่เขามากกว่าเรา คือบางที่ทำเราเหมือนอากาศ เราพยายามเปลี่ยนตัวเองมากกว่าที่แฟนเราเปลี่ยนตัวเอง เราคิดว่าแม่ผัวคือแม่เราคนหนึ่ง เราดูแลเขาเหมือนแม่เรา ดูแลตอนป่วย ทำแทนแฟนทุกอย่างตอนแฟนไปทำงาน บางที่เรายอมลางานเผื่อมาดูแม่แฟน แม่เขาเพิ่งอายุหกสิบกว่า ช่วยเหลือตัวเองได้ แต่แม่เขาป่วยจิตเวช เราพุดอะไรกับแม่เขาถ้าแฟนเราได้ยิน แฟนจะว่าเราประมาณว่าเราไปสอนแม่เขา อย่างเช่นแม่เขาต้องสวนถ่ายทุกเช้า แม่เขาไม่ชอบทานผัก เราก็ตักผัก พยามทำกับข้าว ให้แม่ทาน บอกแม่ทานผักเยอะดีนะจะได้ล้างลำไส้ คือเราแค่บอกเพราะหวังดี แต่กลายเป้นสิ่งที่เราพุดออกไปดูไม่ดีหาว่าไปสอนแม่เขาอีก เรากับเขาถุกเลี้ยงโตมาคนละแบบ เขาโตมาแบบพ่อแม่เอาเงินเลี้ยง ใช้ชีวิตอิสระ แต่เราโตมาลำบาก พ่อแม่สอนให้ทำงานหาเงินตั้งแต่เด้ก สอนเราให้คิดถึงคนอื่นๆมากๆทุกวันนี้เราทำงานได้เงินเดือนมาเราให้แฟนเราทุกเดือน เพราะเรามาอาศัยอยุ่กับแฟน เราก้เกรงใจ เราก้ช่วย บางครั้งพอเราจะเป้นตัวเรา เราจะโดนว่าทุกที คือบางทีเราก้เหนื่อย หลักๆตอนนี้คือแม่แฟนตัวติดแฟนเราตลอด เขาไม่ยอมช่วยตัวเอง น้ำหนัก90 เดินยังลำบาก 
เพราะเขากินเยอะมาก ขนม ผลไม้ อาหารดีๆ บางทีเรายอมอดเผื่อซื้อของเข้าบ้าน ทั้งที่เงินเดือนเราน้อยแต่แม่แฟนจะพุดแต่ว่าลุกเขาเหนื่อย รายจ่ายเยอะ คือแม่แฟนเราต้องกินยาของต่างประเทศเดือนหล่ะหลายหมื่น จากที่เราเคยส่งให้แม่เราเยอะ แม่เราได้น้อยลงแม่เราไม่เคยคิดพึ่งลุกมีแต่ให้ แต่แม่แฟนจะเอาอย่างเดียวเราเข้าใจว่าป่วยแต่กินยาแล้วแม่แฟนเราเหมือนคนปกติ แต่จะยึดติดความหรูหรา ร่ำรวย ความสบาย ซึ่งตรงกันข้ามกับแม่เรา และคำพุดแม่แฟนแต่ละคำก้เหยียดคน บางที่เราต้องอยุ่กับเขาเหมือนคนหูหนวก แต่คือเราก้คนมีความรุ้สึก พอมันเยอะสะสม เราก้ไม่ไหว แฟนเราดูแลแม่เขาอยุ่บ้าน แต่เราทำงานข้างนอกทุกวัน ยกเว้นเสารอาทิต เราทำงานออฟฟิตมันเครียดเราอยากออกจากงาน ที่บ้านแฟนเจอแม่แฟนแบบนี้ เราอยุ่มาหลายปีจะเข้าปีที่หก เราคือแบบฟิวจะขาด แค่อยากถามว่าเราควรไปต่อ ไปแบบไหน หรือควรพอ