.
"แน่จริงก็เข้าไปสิ"
"บ้านแกสิ ไอ้บ้า ! ... แกจะให้ฉันเข้าไปคนเดียวรึไงวะ !?"
"ปัดโถ่ววว อะไรกัน ? ... ไหนแกคุยว่าไม่กลัว ดูสิ สั่นเป็นลูกนกเชียว"
"พวกแกก็เข้ามาด้วยสิวะ !... นี่ตกลงจะเข้าไปกันจริงๆรึเปล่าเนี่ย !?"
"...เอ่อ .... นี่ พวกนาย... ฉันว่าอย่าเข้าไปเลยนะ มันคงอันตรายจริงๆอย่างที่เค้าว่ากันนั่นแหละ"
โฟกัสออกปากเตือนเพื่อนของเธอในสิ่งที่พวกเขากำลังจะทำ เธอเป็นหนึ่งในกลุ่มนักเรียนวัยรุ่นชั้น ม.4 หกคน มีชายสามคน หญิงสามคน ทั้งหมดกำลังหาทำเรื่องสนุกตื่นเต้นในช่วงเวลาพักกลางวันที่โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ในพื้นที่รอบนอกกรุง และใกล้ป่า ข้างหน้าของกลุ่มนักเรียนวัยรุ่นพวกนั้น เป็นบ้านร้างหลังใหญ่หลังหนึ่งตั้งตะหง่านอยู่ มันเป็นบ้านแบบโมเดิร์นสมัยช่วงปลายยุค 80's มีสามชั้น อยู่ในสภาพเก่าโทรม ประตูหน้าต่างผุพัง บางบานกระจกแตกหมด เผยถึงความมืดมิดที่อยู่ภายใน สีที่ฝาผนังลอกลงอยู่เกลื่อนกล่นจนเห็นฝาปูนที่เต็มไปด้วยคราบเชื้อราและคราบสกปรกอื่นๆ หลายแห่งมีวัชพืชต่างๆนาๆโตขึ้นปกคลุม มีเถาพืชและดอกไม้เลื้อยคลุมอยู่เต็มไปหมด แต่ถึงกระนั้น มันยังคงรักษาเค้าโครงอันบ่งบอกว่า ผู้ที่เคยอยู่อาศัยนั้น เป็นครอบครัวที่มีฐานะดี บ้านหลังนี้ตั้งอยู่ในป่าอันรกชัฏซึ่งเป็นบริเวณพื้นที่ที่ไม่ไกลจากด้านหลังของโรงเรียนมากนัก ตอนนี้มันดูน่ากลัวยิ่งขึ้นเพราะบรรยากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝนในยามหน้าฝน สภาพนั้นของมันทำให้อ๊อด นักเรียนชายผู้เป็นสมาชิกคนหนึ่งในกลุ่ม ซึ่งมีลักษณะและอุปนิสัยเป็นนักเรียนนักเลง ยังต้องออกอาการหวาดหวั่น
"ไม่เอาน่า โฟกัส... ฉันก็อยากรู้มานานแล้วว่าในบ้านนี้มันเป็นยังไง เห็นเค้าลือกันจัง ว่ามันมีอะไรลึกลับอยู่ในนั้น"
"ใช่ๆ... ถ้าพวกเราเข้าไปกันหมด ก็ไม่เห็นต้องกลัวเลยนี่"
ดาวกับไป่ สองนักเรียนหญิงในกลุ่มที่เหลือพากันปรามโฟกัสทันทีที่เธอพูดจบ เพราะความอยากรู้อยากเห็นของทั้งคู่
"..... เอ้า... เกม ! เป็นอะไรของแกวะ... ? ...รึว่าแกเกิดป๊อดไปอีกคน ?"
แซมทักเกมที่กำลังจ้องมองไปยังหน้าต่างบานหนึ่งที่ชั้นบนแล้วนิ่งไป จนเกมสร่างภวังค์
"...หือ ?... เอ่อ ก็... แล้วจะเข้ากันไปมั้ยล่ะ ?"
"เฮ้ย เข้าสิวะ ! อุตส่าห์มาถึงนี่แล้ว... มาๆ เข้าไปซะที ฉันนำเอง พวกแกอย่าแกล้งทิ้งฉันอย่างตอนไปเที่ยวบ้านผีสิงที่ดรีมเวิร์ลเมื่อปีก่อนละกัน"
ว่าแล้ว อ๊อดผู้เป็นนักเลงของกลุ่มก็เริ่มนำกลุ่มเดินกล้าๆกลัวๆเข้าประตูรั้วบ้านสนิมเขรอะ เกาะกลุ่มกันเดินจนไปถึงประตูหน้าบ้าน อ๊อดลองบิดลูกบิดประตูดู พบว่า มันไม่ได้ล็อคไว้ ทั้งกลุ่มหันมองหน้าอันตื่นเต้นแกมหวาดหวั่นของกันและกัน กลืนน้ำลายกันคนละอึก รู้สึกเหมือนเมื่อครั้งที่จะเข้าบ้านผีสิงจำลองที่สวนสนุกดรีมเวิร์ลในตัวเมืองกันเมื่อปีก่อนตอนฤดูหนาว... ทุกคนนำโทรศัพท์ของตนขึ้นมา เปิดไฟฉายโทรศัพท์ แล้วอ๊อดก็ค่อยๆเปิดประตูนำเข้าไป ข้างในนั้น มืดมิดดุจไฟฟ้าที่ดับลงกลางดึก มีเพียงแสงไฟฉายเท่านั้นที่กระทบกับสิ่งต่างๆภายใน สภาพภายในนั้นน่าอึดอัด เย็นชื้น กลิ่นปูนจากผนังอบอวลอยู่ดุจเป็นถ้ำ สิ่งของและสิ่งตกแต่งบ้านทั้งหลายรกระเกะระกะอยู่ตามพื้นบ้านและฝาผนังอันสกปรก ซุ้มประตูบริเวณทางเดินภายในบ้านยังมีผ้าม่านเก่าๆมุงไว้อยู่ ทุกสิ่งทุกอย่างมีฝุ่นและไยแมงมุมจับอยู่หนา กลุ่มนักเรียนวัยรุ่นพวกนั้นพากันเดินจับกลุ่มเกาะกันไปตามทางเดินของบ้านอันกว้าง และเข้าสู่ห้องรับแขกอันโอ่โถง
"โห... ทำไมในบ้านนี้มันกว้างจัง ? ดูข้างนอกเหมือนกับเป็นแค่บ้านขนาดกลางไม่ค่อยกว้างเท่าไหร่เลยนี่"
"นั่นสิ... นี่มันบ้านคนรวยชัดๆ ดูสิ มีเสาสวยๆในบ้านด้วย โซฟารับแขกหรูๆยังอยู่ หัวบันไดตรงนั้นก็สวยมาก ยังกะในละครคุณหญิงคุณนายเลย"
ดาวกับไป่พากันพูดซุบซิบถึงขนาดและลักษณะของพื้นที่ภายในบ้านอย่างตื่นเต้น ทั้งที่กำลังมีอาการหวาดผวาเพราะสภาพที่เก่าคร่ำคร่าน่าสะพรึงกลัวภายในบ้าน ที่มองเห็นได้เพียงจากแสงไฟฉายกำลังแสงต่ำที่ส่องออกมาจากโทรศัพท์มือถือเท่านั้น
"นี่ ฉันว่า... ต้องมีใครเคยมาสำรวจบ้างแล้วแน่ๆ ดูสิ มีขวดเหล้าทั้งกลมทั้งแบนตรงนั้นเต็มเลย"
แซมเอ่ยขึ้นเมื่อเขาเห็นร่องรอยของการมั่วสุมที่มุมๆหนึ่งของห้องรับแขก บริเวณนั้นมีการพ่นสีที่ฝาผนังเป็นคำลามกและหยาบคาย มีภาพและอักษรศิลปะแบบพ่นสีที่ฝาผนังอยู่ด้วย
"ธรรมดาเว้ย... มันต้องมีพวกขี้ยาแอบมาเล่นยาอะไรกันที่นี่แหละ คงไม่ได้มาสำรวจอย่างเดียวหรอกว่ะ ก็ที่มันลับออกแบบนี้... เผลอๆนัดกันมามีอะไรกันที่นี่ด้วยซ้ำ... อืม... แต่ไม่ยักกะมีเศษถุงยางเลยแฮะ"
อ๊อดแสดงความคิดเห็นตามทัศนคติของเขา
ทุกคนเกาะกลุ่มเดินสำรวจกันไปทั่ว ทั้งห้องรับแขก ห้องครัว ห้องน้ำ และห้องเก็บของภายในบ้าน สิ่งของมีค่าต่างๆยังคงอยู่ในบ้านดุจถูกละทิ้งไว้จนมีสภาพเก่าใช้การไม่ได้ เช่น ตู้เย็นที่ยังเสียบปลั๊กไว้ที่เต้าเสียบฝาผนัง เครื่องซักผ้า กาน้ำร้อนไฟฟ้า ถ้วยจาน และที่ปิ้งขนมปัง เป็นต้น สร้างความแปลกใจและอัศจรรย์ใจให้แก่กลุ่มนักเรียนวัยรุ่นผู้อยากรู้อยากเห็นพวกนี้เป็นอย่างยิ่ง
"เหมือนรีบย้ายออกเลยอ่ะ... ของยังอยู่อยู่เลย"
โฟกัสเริ่มเอ่ยปากออกมาบ้างเมื่อเห็นความแปลกอันนี้ ทุกคนหันมามองหน้ากันและหันไปมองดูสภาพแวดล้อมที่น่าแปลกใจนั้นอีกที
"พวกขี้ยาพวกนั้นมันไม่ขโมยอะไรออกไปบ้างเลยรึไงวะ ?... เป็นฉันนะ ไม่เหลือไว้แน่ๆ อย่างน้อยขายได้ซักครึ่งราคาก็ยังดี"
"แต่ดีที่แกไม่ได้เป็นพวกนั้นว่ะ อ๊อด... โธ่ ไอ้บ้า... ความคิดแกแต่ละอย่างนี่ดีเหลือเกิน แกถึงโดนตีหน้าเสาธงตลอดไง"
แซมชักเริ่มรำคาญอุปนิสัยประจำของเพื่อนของเขา
"เออๆ หุบปากซะ ยังไงก็ช่างเหอะ... พวกเราสำรวจชั้นแรกทั่วหมดแล้ว... ป่ะ พวกแก ขึ้นไปชั้นสองกันบ้าง"
"เฮ้ยยย....... อ... เอาจริงเหรอ ?... แค่นี้ก็พอแล้วมั้ง"
ดาวกับไป่เริ่มมีอาการทนไม่ไหวกับความน่ากลัวของสถานที่
"อ๊อด... ฉันว่าพอก่อนเหอะว่ะ ดูนาฬิกา อีกสิบกว่านาทีจะเข้าเรียนแล้ว... กว่าจะหลบลุงภารโรงนั่นกันอีก"
คำปรามจากปากของเกมผู้นิ่งเงียบมานานเป็นดุจเสียงสวรรค์ที่มาโปรดแก่พวกนักเรียนหญิงซึ่งกำลังมีอาการหวาดกลัว ไม่เหลือเค้าความอยากรู้อยากเห็นอีกแม้แต่นิด
"โถ่ววว.... อะไรว้า เซ็งเลย.... เออๆ พอก่อนก็ได้"
ตอนเย็น ชุมชนบริเวณตลาดนัดแห่งหนึ่ง
โฟกัสเดินผ่านตลาดนัด กลับมาถึงบ้านซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียน... ภายในช่วงเย็นถึงหัวค่ำ เมื่อทำการบ้าน อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า และกินข้าวมื้อเย็นกับพ่อแม่ของเธอแล้ว เธอก็เข้าห้องนอนเพื่อพักผ่อน ทำกิจกรรมส่วนตัว เช่น นอนบนเตียงอ่านหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุดของโรงเรียน และการแชทไลน์กลุ่มกับดาวและไป่ ครั้งนี้พูดคุยกันถึงสิ่งที่ได้ทำกันในช่วงพักกลางวันที่โรงเรียน คือการสำรวจบ้านร้างหลังโรงเรียนหลังนั้น
กลางดึก...
"...ห๊ะ !!!"
โฟกัสสะดุ้งตื่นขึ้นมา ดวงตาเบิกโพลง ใบหน้าอันสวยน่ารักของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ หอบหายใจแรง เมื่อสร่างจากการฝันร้ายและตั้งสติได้แล้ว เธอก็ค่อยๆลุกขึ้นมา
"นี่เรา... ถึงขนาดเก็บมาฝันเลยเหรอเนี่ย ?... เฮ้อ... เพื่อนนะเพื่อน... พากันไปที่บ้านน่ากลัวนั่นทำไมก็ไม่รู้ ไม่เห็นจะน่าสนุกเลย... อยากรู้อยากเห็นกันไม่เข้าเรื่อง"
นึกขุ่นเคืองใจดังนั้นแล้ว โฟกัสก็ออกจากห้องนอนของเธอ เดินฝ่าความมืดสลัวมุ่งไปยังห้องน้ำ เพื่อที่จะล้างหน้าและปลดทุกข์เบา เมื่อทำธุระส่วนตัวแล้ว ในขณะที่ปิดประตูห้องน้ำ
โฟกัสต้องชะงัก เมื่อเธอได้เห็นเงาดำคล้ายเงาของผู้ชาย ยืนนิ่งอยู่หน้าห้องนอนของเธอท่ามกลางความมืดสลัว โฟกัสรีบพิงแอบซอกข้างฝา พยายามเพ่งมองเงานั้นเพื่อดูว่าเป็นใคร แต่พยายามมองเท่าไร เธอก็ยังหาความชัดเจนของสิ่งๆนั้นไม่ได้อยู่ดี ใจเริ่มหวาดหวั่น
"...........ค... คุณพ่อ ?........... คุณพ่อรึเปล่าคะ ?"
ไร้เสียงตอบกลับ เงานั้นเริ่มขยับตัว
และเริ่มมีกริยาท่าทางตอบสนองเสียงโฟกัสเหมือนกับว่า มันหันมาและเริ่มจะเดินมาหาเธอ ดุจรู้ตำแหน่งที่เธอแอบอยู่ !
"ห๊ะ !!"
โฟกัสหน้าตื่น หันหลบเข้าซอกข้างฝาตามเดิม ทรุดนั่งย่อกอดเข่า ตัวเกร็งชิดข้างฝาแน่น หลับตาปี๋ พยามข่มทุกเสียงที่จะออกมาจากตัวของเธอเพราะอาการสั่นกลัว เสียงฝีเท้าอันหนักและช้าของมันที่ดังใกล้เข้ามาทุกที ยิ่งทำให้เธอกลัวมากขึ้น
ตึ่ก... ตึ่ก... ตึ่ก... ตึ่ก...
... แล้วแสงไฟสีนวลจากห้องน้ำก็สว่างวาบออกมา
".......อ้าว......โฟกัส ? ... มานั่งทำอะไรมืดๆอยู่มุมนั้นล่ะลูก ? ...ทำไมไม่นอนล่ะ ?"
"... ค... คุณพ่อ ?"
"เอ๊ะ ?... ทำไมหน้าซีดๆล่ะ เหงื่อเต็มหน้าเลย ไม่สบายรึเหล่าเนี่ย ?"
พ่อของโฟกัสมีสีหน้ากังวลรีบเข้ามาแตะหน้าผากของเธอที่กำลังชุ่มไปด้วยเหงื่อรอบที่สอง
"... ป... เปล่าค่ะ หนูสบายดี............. คุณพ่อ... เมื่อกี๊คุณพ่อมาหาหนูที่ห้องเหรอคะ ?"
"หือ ? ...เปล่านี่ลูก พ่อเพิ่งออกมาจากห้องนอนของพ่อเมื่อกี้นี่เองนะ ว่าจะเข้าห้องน้ำซะหน่อย... แล้วก็หันมาเจอลูกนั่งอยู่นี่แหละ พ่อตกใจหมด"
"........ !!?"
โฟกัสออกอาการงงงันอย่างหนักในสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ห้องนอนของเธอและของพ่อแม่อยู่คนละฝั่งกัน โดยมีห้องน้ำขั้นกลางอยู่ เป็นบริเวณทางเดินกลางบ้าน หากไม่ใช่พ่อของเธอ แล้วเงานั้นเป็นเงาของใคร ? แล้วตอนนี้มันหายไปไหน ?
(มีต่อด้านล่าง)
(นิยาย ผี/วิญญาณ) บ้านร้างหลังโรงเรียน
"แน่จริงก็เข้าไปสิ"
"บ้านแกสิ ไอ้บ้า ! ... แกจะให้ฉันเข้าไปคนเดียวรึไงวะ !?"
"ปัดโถ่ววว อะไรกัน ? ... ไหนแกคุยว่าไม่กลัว ดูสิ สั่นเป็นลูกนกเชียว"
"พวกแกก็เข้ามาด้วยสิวะ !... นี่ตกลงจะเข้าไปกันจริงๆรึเปล่าเนี่ย !?"
"...เอ่อ .... นี่ พวกนาย... ฉันว่าอย่าเข้าไปเลยนะ มันคงอันตรายจริงๆอย่างที่เค้าว่ากันนั่นแหละ"
โฟกัสออกปากเตือนเพื่อนของเธอในสิ่งที่พวกเขากำลังจะทำ เธอเป็นหนึ่งในกลุ่มนักเรียนวัยรุ่นชั้น ม.4 หกคน มีชายสามคน หญิงสามคน ทั้งหมดกำลังหาทำเรื่องสนุกตื่นเต้นในช่วงเวลาพักกลางวันที่โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ในพื้นที่รอบนอกกรุง และใกล้ป่า ข้างหน้าของกลุ่มนักเรียนวัยรุ่นพวกนั้น เป็นบ้านร้างหลังใหญ่หลังหนึ่งตั้งตะหง่านอยู่ มันเป็นบ้านแบบโมเดิร์นสมัยช่วงปลายยุค 80's มีสามชั้น อยู่ในสภาพเก่าโทรม ประตูหน้าต่างผุพัง บางบานกระจกแตกหมด เผยถึงความมืดมิดที่อยู่ภายใน สีที่ฝาผนังลอกลงอยู่เกลื่อนกล่นจนเห็นฝาปูนที่เต็มไปด้วยคราบเชื้อราและคราบสกปรกอื่นๆ หลายแห่งมีวัชพืชต่างๆนาๆโตขึ้นปกคลุม มีเถาพืชและดอกไม้เลื้อยคลุมอยู่เต็มไปหมด แต่ถึงกระนั้น มันยังคงรักษาเค้าโครงอันบ่งบอกว่า ผู้ที่เคยอยู่อาศัยนั้น เป็นครอบครัวที่มีฐานะดี บ้านหลังนี้ตั้งอยู่ในป่าอันรกชัฏซึ่งเป็นบริเวณพื้นที่ที่ไม่ไกลจากด้านหลังของโรงเรียนมากนัก ตอนนี้มันดูน่ากลัวยิ่งขึ้นเพราะบรรยากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝนในยามหน้าฝน สภาพนั้นของมันทำให้อ๊อด นักเรียนชายผู้เป็นสมาชิกคนหนึ่งในกลุ่ม ซึ่งมีลักษณะและอุปนิสัยเป็นนักเรียนนักเลง ยังต้องออกอาการหวาดหวั่น
"ไม่เอาน่า โฟกัส... ฉันก็อยากรู้มานานแล้วว่าในบ้านนี้มันเป็นยังไง เห็นเค้าลือกันจัง ว่ามันมีอะไรลึกลับอยู่ในนั้น"
"ใช่ๆ... ถ้าพวกเราเข้าไปกันหมด ก็ไม่เห็นต้องกลัวเลยนี่"
ดาวกับไป่ สองนักเรียนหญิงในกลุ่มที่เหลือพากันปรามโฟกัสทันทีที่เธอพูดจบ เพราะความอยากรู้อยากเห็นของทั้งคู่
"..... เอ้า... เกม ! เป็นอะไรของแกวะ... ? ...รึว่าแกเกิดป๊อดไปอีกคน ?"
แซมทักเกมที่กำลังจ้องมองไปยังหน้าต่างบานหนึ่งที่ชั้นบนแล้วนิ่งไป จนเกมสร่างภวังค์
"...หือ ?... เอ่อ ก็... แล้วจะเข้ากันไปมั้ยล่ะ ?"
"เฮ้ย เข้าสิวะ ! อุตส่าห์มาถึงนี่แล้ว... มาๆ เข้าไปซะที ฉันนำเอง พวกแกอย่าแกล้งทิ้งฉันอย่างตอนไปเที่ยวบ้านผีสิงที่ดรีมเวิร์ลเมื่อปีก่อนละกัน"
ว่าแล้ว อ๊อดผู้เป็นนักเลงของกลุ่มก็เริ่มนำกลุ่มเดินกล้าๆกลัวๆเข้าประตูรั้วบ้านสนิมเขรอะ เกาะกลุ่มกันเดินจนไปถึงประตูหน้าบ้าน อ๊อดลองบิดลูกบิดประตูดู พบว่า มันไม่ได้ล็อคไว้ ทั้งกลุ่มหันมองหน้าอันตื่นเต้นแกมหวาดหวั่นของกันและกัน กลืนน้ำลายกันคนละอึก รู้สึกเหมือนเมื่อครั้งที่จะเข้าบ้านผีสิงจำลองที่สวนสนุกดรีมเวิร์ลในตัวเมืองกันเมื่อปีก่อนตอนฤดูหนาว... ทุกคนนำโทรศัพท์ของตนขึ้นมา เปิดไฟฉายโทรศัพท์ แล้วอ๊อดก็ค่อยๆเปิดประตูนำเข้าไป ข้างในนั้น มืดมิดดุจไฟฟ้าที่ดับลงกลางดึก มีเพียงแสงไฟฉายเท่านั้นที่กระทบกับสิ่งต่างๆภายใน สภาพภายในนั้นน่าอึดอัด เย็นชื้น กลิ่นปูนจากผนังอบอวลอยู่ดุจเป็นถ้ำ สิ่งของและสิ่งตกแต่งบ้านทั้งหลายรกระเกะระกะอยู่ตามพื้นบ้านและฝาผนังอันสกปรก ซุ้มประตูบริเวณทางเดินภายในบ้านยังมีผ้าม่านเก่าๆมุงไว้อยู่ ทุกสิ่งทุกอย่างมีฝุ่นและไยแมงมุมจับอยู่หนา กลุ่มนักเรียนวัยรุ่นพวกนั้นพากันเดินจับกลุ่มเกาะกันไปตามทางเดินของบ้านอันกว้าง และเข้าสู่ห้องรับแขกอันโอ่โถง
"โห... ทำไมในบ้านนี้มันกว้างจัง ? ดูข้างนอกเหมือนกับเป็นแค่บ้านขนาดกลางไม่ค่อยกว้างเท่าไหร่เลยนี่"
"นั่นสิ... นี่มันบ้านคนรวยชัดๆ ดูสิ มีเสาสวยๆในบ้านด้วย โซฟารับแขกหรูๆยังอยู่ หัวบันไดตรงนั้นก็สวยมาก ยังกะในละครคุณหญิงคุณนายเลย"
ดาวกับไป่พากันพูดซุบซิบถึงขนาดและลักษณะของพื้นที่ภายในบ้านอย่างตื่นเต้น ทั้งที่กำลังมีอาการหวาดผวาเพราะสภาพที่เก่าคร่ำคร่าน่าสะพรึงกลัวภายในบ้าน ที่มองเห็นได้เพียงจากแสงไฟฉายกำลังแสงต่ำที่ส่องออกมาจากโทรศัพท์มือถือเท่านั้น
"นี่ ฉันว่า... ต้องมีใครเคยมาสำรวจบ้างแล้วแน่ๆ ดูสิ มีขวดเหล้าทั้งกลมทั้งแบนตรงนั้นเต็มเลย"
แซมเอ่ยขึ้นเมื่อเขาเห็นร่องรอยของการมั่วสุมที่มุมๆหนึ่งของห้องรับแขก บริเวณนั้นมีการพ่นสีที่ฝาผนังเป็นคำลามกและหยาบคาย มีภาพและอักษรศิลปะแบบพ่นสีที่ฝาผนังอยู่ด้วย
"ธรรมดาเว้ย... มันต้องมีพวกขี้ยาแอบมาเล่นยาอะไรกันที่นี่แหละ คงไม่ได้มาสำรวจอย่างเดียวหรอกว่ะ ก็ที่มันลับออกแบบนี้... เผลอๆนัดกันมามีอะไรกันที่นี่ด้วยซ้ำ... อืม... แต่ไม่ยักกะมีเศษถุงยางเลยแฮะ"
อ๊อดแสดงความคิดเห็นตามทัศนคติของเขา
ทุกคนเกาะกลุ่มเดินสำรวจกันไปทั่ว ทั้งห้องรับแขก ห้องครัว ห้องน้ำ และห้องเก็บของภายในบ้าน สิ่งของมีค่าต่างๆยังคงอยู่ในบ้านดุจถูกละทิ้งไว้จนมีสภาพเก่าใช้การไม่ได้ เช่น ตู้เย็นที่ยังเสียบปลั๊กไว้ที่เต้าเสียบฝาผนัง เครื่องซักผ้า กาน้ำร้อนไฟฟ้า ถ้วยจาน และที่ปิ้งขนมปัง เป็นต้น สร้างความแปลกใจและอัศจรรย์ใจให้แก่กลุ่มนักเรียนวัยรุ่นผู้อยากรู้อยากเห็นพวกนี้เป็นอย่างยิ่ง
"เหมือนรีบย้ายออกเลยอ่ะ... ของยังอยู่อยู่เลย"
โฟกัสเริ่มเอ่ยปากออกมาบ้างเมื่อเห็นความแปลกอันนี้ ทุกคนหันมามองหน้ากันและหันไปมองดูสภาพแวดล้อมที่น่าแปลกใจนั้นอีกที
"พวกขี้ยาพวกนั้นมันไม่ขโมยอะไรออกไปบ้างเลยรึไงวะ ?... เป็นฉันนะ ไม่เหลือไว้แน่ๆ อย่างน้อยขายได้ซักครึ่งราคาก็ยังดี"
"แต่ดีที่แกไม่ได้เป็นพวกนั้นว่ะ อ๊อด... โธ่ ไอ้บ้า... ความคิดแกแต่ละอย่างนี่ดีเหลือเกิน แกถึงโดนตีหน้าเสาธงตลอดไง"
แซมชักเริ่มรำคาญอุปนิสัยประจำของเพื่อนของเขา
"เออๆ หุบปากซะ ยังไงก็ช่างเหอะ... พวกเราสำรวจชั้นแรกทั่วหมดแล้ว... ป่ะ พวกแก ขึ้นไปชั้นสองกันบ้าง"
"เฮ้ยยย....... อ... เอาจริงเหรอ ?... แค่นี้ก็พอแล้วมั้ง"
ดาวกับไป่เริ่มมีอาการทนไม่ไหวกับความน่ากลัวของสถานที่
"อ๊อด... ฉันว่าพอก่อนเหอะว่ะ ดูนาฬิกา อีกสิบกว่านาทีจะเข้าเรียนแล้ว... กว่าจะหลบลุงภารโรงนั่นกันอีก"
คำปรามจากปากของเกมผู้นิ่งเงียบมานานเป็นดุจเสียงสวรรค์ที่มาโปรดแก่พวกนักเรียนหญิงซึ่งกำลังมีอาการหวาดกลัว ไม่เหลือเค้าความอยากรู้อยากเห็นอีกแม้แต่นิด
"โถ่ววว.... อะไรว้า เซ็งเลย.... เออๆ พอก่อนก็ได้"
ตอนเย็น ชุมชนบริเวณตลาดนัดแห่งหนึ่ง
โฟกัสเดินผ่านตลาดนัด กลับมาถึงบ้านซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียน... ภายในช่วงเย็นถึงหัวค่ำ เมื่อทำการบ้าน อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า และกินข้าวมื้อเย็นกับพ่อแม่ของเธอแล้ว เธอก็เข้าห้องนอนเพื่อพักผ่อน ทำกิจกรรมส่วนตัว เช่น นอนบนเตียงอ่านหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุดของโรงเรียน และการแชทไลน์กลุ่มกับดาวและไป่ ครั้งนี้พูดคุยกันถึงสิ่งที่ได้ทำกันในช่วงพักกลางวันที่โรงเรียน คือการสำรวจบ้านร้างหลังโรงเรียนหลังนั้น
กลางดึก...
"...ห๊ะ !!!"
โฟกัสสะดุ้งตื่นขึ้นมา ดวงตาเบิกโพลง ใบหน้าอันสวยน่ารักของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ หอบหายใจแรง เมื่อสร่างจากการฝันร้ายและตั้งสติได้แล้ว เธอก็ค่อยๆลุกขึ้นมา
"นี่เรา... ถึงขนาดเก็บมาฝันเลยเหรอเนี่ย ?... เฮ้อ... เพื่อนนะเพื่อน... พากันไปที่บ้านน่ากลัวนั่นทำไมก็ไม่รู้ ไม่เห็นจะน่าสนุกเลย... อยากรู้อยากเห็นกันไม่เข้าเรื่อง"
นึกขุ่นเคืองใจดังนั้นแล้ว โฟกัสก็ออกจากห้องนอนของเธอ เดินฝ่าความมืดสลัวมุ่งไปยังห้องน้ำ เพื่อที่จะล้างหน้าและปลดทุกข์เบา เมื่อทำธุระส่วนตัวแล้ว ในขณะที่ปิดประตูห้องน้ำ โฟกัสต้องชะงัก เมื่อเธอได้เห็นเงาดำคล้ายเงาของผู้ชาย ยืนนิ่งอยู่หน้าห้องนอนของเธอท่ามกลางความมืดสลัว โฟกัสรีบพิงแอบซอกข้างฝา พยายามเพ่งมองเงานั้นเพื่อดูว่าเป็นใคร แต่พยายามมองเท่าไร เธอก็ยังหาความชัดเจนของสิ่งๆนั้นไม่ได้อยู่ดี ใจเริ่มหวาดหวั่น
"...........ค... คุณพ่อ ?........... คุณพ่อรึเปล่าคะ ?"
ไร้เสียงตอบกลับ เงานั้นเริ่มขยับตัว และเริ่มมีกริยาท่าทางตอบสนองเสียงโฟกัสเหมือนกับว่า มันหันมาและเริ่มจะเดินมาหาเธอ ดุจรู้ตำแหน่งที่เธอแอบอยู่ !
"ห๊ะ !!"
โฟกัสหน้าตื่น หันหลบเข้าซอกข้างฝาตามเดิม ทรุดนั่งย่อกอดเข่า ตัวเกร็งชิดข้างฝาแน่น หลับตาปี๋ พยามข่มทุกเสียงที่จะออกมาจากตัวของเธอเพราะอาการสั่นกลัว เสียงฝีเท้าอันหนักและช้าของมันที่ดังใกล้เข้ามาทุกที ยิ่งทำให้เธอกลัวมากขึ้น
ตึ่ก... ตึ่ก... ตึ่ก... ตึ่ก...
... แล้วแสงไฟสีนวลจากห้องน้ำก็สว่างวาบออกมา
".......อ้าว......โฟกัส ? ... มานั่งทำอะไรมืดๆอยู่มุมนั้นล่ะลูก ? ...ทำไมไม่นอนล่ะ ?"
"... ค... คุณพ่อ ?"
"เอ๊ะ ?... ทำไมหน้าซีดๆล่ะ เหงื่อเต็มหน้าเลย ไม่สบายรึเหล่าเนี่ย ?"
พ่อของโฟกัสมีสีหน้ากังวลรีบเข้ามาแตะหน้าผากของเธอที่กำลังชุ่มไปด้วยเหงื่อรอบที่สอง
"... ป... เปล่าค่ะ หนูสบายดี............. คุณพ่อ... เมื่อกี๊คุณพ่อมาหาหนูที่ห้องเหรอคะ ?"
"หือ ? ...เปล่านี่ลูก พ่อเพิ่งออกมาจากห้องนอนของพ่อเมื่อกี้นี่เองนะ ว่าจะเข้าห้องน้ำซะหน่อย... แล้วก็หันมาเจอลูกนั่งอยู่นี่แหละ พ่อตกใจหมด"
"........ !!?"
โฟกัสออกอาการงงงันอย่างหนักในสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ห้องนอนของเธอและของพ่อแม่อยู่คนละฝั่งกัน โดยมีห้องน้ำขั้นกลางอยู่ เป็นบริเวณทางเดินกลางบ้าน หากไม่ใช่พ่อของเธอ แล้วเงานั้นเป็นเงาของใคร ? แล้วตอนนี้มันหายไปไหน ?