หัวข้อตามชื่อกระทู้เลยนะคะ

    แน่นอนว่า การอภัย ซึ่งกันและกัน มันเป็นเรืองที่ดี ไม่รู้มีใครเป็นเหมือนกันมั้ย หรือ กำลังประสบพบเจอเหตุการ์แบบนี้อยู่ ว่า การอภัยของเราเนี่ยเหมือนมันเป็นช่องทางให้คนอื่นเข้ามาบั่นทอนจิตใจ หรือ ทำลายน้ำใจของเราซ้ำ ๆ ซาก ๆ  ซึ่งการให้อภัยของเรานั้น เราคิดอย่างเดียวคือ เปิดโอกาสให้เค้าได้แก้ตัว ได้ปรับปรุงตัว แต่เอาเข้าจริง สำหรับบางคนที่คิดไม่ได้ ก็ยังปฏิบัติตัวเหมือนเดิมไม่มีการพัฒนาใด ๆ แถมตัวเราเองก็ยังให้อภัยเดิม ๆ กับคนแบบนี้ เราควรให้อภัยกับเค้า แล้ว ปลีกตัวออกมาดีไหม ดีกว่าปล่อยให้เค้าเข้ามาทำลายน้ำใจเรา วนลูปแบบนี้ เหมือนเหตุการณ์เดจาวู  เราต้องคิดบวกแบบไหน ถึงเราจะไม่เจ็บกับ “การให้อภัย” ซ้ำแล้วซ้ำเล่า  บางทีก็คิดนะ เหมือนมีเส้นบาง ๆ กั้นไว้ ระหว่างคิดบวก กับ การหลอกตัวเอง

ใครผ่านช่วงเวลานี้ได้ ช่วยบอกเล่าเม้ามอย รีวิวกันหน่อยค่ะ  ว่าผ่านไปได้ยังไง หรือ เราควรทำความเข้าใจกับมัน ว่ามันเป็นเรื่องปกติที่คนทั่วไปพบเจอ