เราตกงานมา 6 เดือนกว่าแล้ว
สมัครงานเท่าไหร่ ก็ไม่มีใครรับ เพราะเราเรียนจบวิศวกร เป็นสายงานที่บริษัทแทบทุกที่ไปไปสัมภาษณ์ มักจะเน้นภาษาอังกฤษ
แต่เราไม่เก่งภาษา และยอมรับเลยว่าหนีมาตลอด และที่ผ่านมา ก็ทำงานในบริษัทคนไทย 
พอจะเริ่มเรียนใหม่ตอนนี้ ก็เหมือนไม่ทัน เพราะทุกวันต้องกินต้องใช้ 
ค่าเรียนก็แพงมากๆ ไปสัมภาษณ์งานแต่ละครั้ง ก็ใช้เงินเฉลี่ย1000 

ครั้นพอสมัครงาน ด้วยอายุที่เกือบ 30 ด้วยเงินเดือนที่มากกว่าเด็กจบใหม่ 
แต่ภาษาไม่แข็งแรง ก็ทำให้ไม่ได้ บริษัทที่สมัครไป ก็มีแต่บริษัทที่มีชื่อเรียกสัมภาษณ์ทั้งนั้น 
และความสามารถเรา ไม่ถึงเกณฑ์ที่เค้ารับ 

ยิ่งล่าสุด มีที่นึง ที่เป็นบริษัทไม่ได้มีชื่อเสียงนัก  เพิ่งโทรมาบอกว่า เลือกเราแล้วนะ อยู่ใน กทม 
แต่พอ เรารอๆ ทั้งถาม เป็นอาทิตย์ ด้วยความหวังว่าจะรอดจากวิกฤติตกงานแล้ว 

กลับถูก HR เล่นตลก ด้วยการให้รอๆๆ และให้ความหวัง ว่าน้องได้แล้ว แค่รอผู้บริหารเซ็น แค่รอกำหนดวันเริ่มงาน 
ละเมื่อวานก็บอกว่า เราไม่ได้งานแล้ว งดรับคนก่อน

คือยิ่งเวลาผ่านไปไกล้สิ้นปี ความเครียดมันยิ่งเพิ่มขึ้น
เพราะเหมือนว่า เราอาจจะต้องตกงานยาวนาน ไปถึงปีหน้า
ทุกคนล้วนพูดว่าเศรษฐกิจไม่ดี  คนตกงาน ความเครียดมันมากขึ้นเรื่อยๆ 

เพราะเราต้องอยู่ตัวคนเดียว ไม่มีใครที่เราหันกลับไปหาได้ 
ไม่มีใครที่เราพึ่งพาได้ คนในครอบครัวเราเสียหมดแล้ว
เราไม่มีอะไรเลย ไม่มีบ้าน ไม่มีสมบัติอะไร นอกจากปริญญาที่แม่ทิ้งไว้ให้ 

เรารู้สึกท้อแท้ รู้สึกชีวิตล้มเหลว ที่มาตกงานตอนอายุเกือบ 30 
เราไม่มีญาติสนิทเลย เราต้องพยายามมาก พยายามเข้มแข็ง ที่ต้องอยู่คนเดียว ใช้ชีวิตคนเดียว 
แต่ตอนนี้มันท้อแท้มากๆ เงินเก็บที่มี ก็ลดน้อยลง 

เราแค่อยากมีโอกาส มีงานที่ดี มีอาชีพเลียงตัวเอง เอาตัวรอดได้ มีบ้านอยู่ในยามแก่ตัวไป
แต่ทำไม โชคชะตา ถึงได้เล่นตลกกับเราแบบนี้ 
เราต้องทำไงกับชีวิตดี