ม้านั่งเก่ามุมหนึ่งที่ในสวน เปิดสมุดทวนบทกลอนมาย้อนอ่าน สีกระดาษค่อนเหลืองเก็บเรื่องนาน กว่าสิบปีเลยผ่านฉันจดจำ บทกลอนไม่หวานซึ้งตราตรึงหรอก บทเย้าหยอกขุ่นเคืองทั้งเรื่องขำ บทที่แสนวุ่นวายหลายคนทำ บท

อยากเสแสร้ง แกล้งทำ คำจ๊ะจ๋า อยากคะขา เพ้อพร่ำ คำหวามไหว อยากออดอ้อน ด้วยคำ ฉ่ำทรวงใน อยากเป็นใคร คนที่ มีเวทมนตร์**********มันยากยิ่ง สิ่งที่ ฉันไม่ใ

บุษบงเบ่งบาน ณ.ลานสวนแลงามล้วนหลากสีคลี่กลีบสวยหอมระรื่นชื่นฉมลมระรวยกลายหมองด้วยนามเจ้าเฝ้าสงกา งามรักเร่ เร่รตี มาลีเจ้านามยวนเย้ายั่วเล่ห์สิเนหารักเร่รายปรายฉมสมอุราให้โหยหวนครวญหามิลาเลือน ยามลมโ

เธอลืมรักลืมแล้วซึ่งความหลัง ใจอ่อนดังเมฆน้อยที่ลอยลิ่ว ช่างแกว่งไกวดังไม้ต้องลมปลิว คล้ายๆวิวทิวทัศน์แปรเปลี่ยนไป เธอคงเห็นรักเราดูด้อยค่า จึงจากลาทิ้งไปไม่มีหวน โอ้ว่าใจทำไมช่างเรรวน ลองทบทวนถึงวัน

ฝากคำถามย้ำกล่าวเรื่องราวผ่าน นานแสนนานกาลก่อนเคยอ้อนหา ทุกวันเวียนเพียรพร่ำจำนรรจา ไฉนกลายร้างราไม่อาวรณ์ เฝ้าครุ่นคิดทบทวนจวนเจียนไข้ ปวดร้าวในฤดีมิถ่ายถอน ฉันนั้นผิดอะไรเธอไยจร ไม่อาทรดวงจิตที่ติด

o กระซิบสั่ง ดังแว่ว เพียงแผ่วโผย ฟังระโหย แหบพร่า พาหวิวไหว ลมรำเพย เลยผ่าน ม่านไม้ใบ คล้ายเสียงไห้ หวนร่ำ พร่ำวิงวอน o ว่าจวนเจียน จากละ ผละปลิดขั้ว หวาดระรัว ระทม ตรมทอดถอน ต้องร่วงหล่น บนพื

เพียงเธอร้อยถ้อยรักสลักฝัน หรือยืนยันมั่นหมายมิถ่ายถอน จะมีฉันร่วมเรียงคู่เคียงกลอน ร่ายอักษรรินรสพจนา ฉันจะไม่ห่างเหินหรือเดินผ่าน ส่งคำขานหวานพร่ำลำนำหา ด้วยดวงใจเสมอมั่นเหมือนผ่านมา สื่อภาษาคำรักคอ