…ต้องถามมนุษย์ว่า ติดใจอะไรกันหนักหนาในโลกใบนี้ ไมว่าจะเป็นหน้าตาตัวเอง ติดใจในตัวเอง บางทีเราติดในรูป รส กลิ่น เสียงของโลกใบนี้ บางทีเราติดในวัตถุ ใช่หรือเปล่า? พุทธะเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าอะไรรู้ไหม อีกอย่างหนึ่งที่มนุษย์ชอบติดกัน คือติดความสุข ความสบาย ปล่อยคนอื่นให้ลำบาก ขอตัวเองสบายไว้ก่อน ขอให้ตนเองมีสุขไว้ก่อน นี่เรียกว่าติดสุขด้วยใช่หรือเปล่า? ตัวเองได้หัวเราะคนอื่นร้องไห้ก็ช่างมัน ใช่หรือเปล่า? ตัวเองอิ่มคนอื่นอดก็ช่างหัวมันใช่หรือเปล่า? ติดในความสุขใช่ไหม?  พุทธะเรียกว่า ภัยในสังสาร สังสารแปลได้อีกอย่างหนึ่งว่า การเวียนว่ายตายเกิด ฉะนั้นพุทธะจึงบอกว่าเป็นภัยที่นำพาให้มนุษย์นั้นหนีไม่พ้นการเวียนว่ายตายเกิด แล้วทำไมจึงเป็นภัยให้เราต้องเวียนว่ายตายเกิด มองง่ายๆ สิ่งที่มนุษย์ติดไม่ว่าจะเป็น ความสุข เงิน ตัวเอง ใน 3 อย่างนี้มีภัยแห่งการเวียนว่ายตายเกิดคือ สุข หนีไม่พ้นก็ต้องเป็นทุกข์ ทุกข์ถ้ายังหาทางพ้นทุกข์ไม่เจอ ก็ต้องกลับมาเป็นสุขแล้วก็เวียนไปเป็นทุกข์ เป็นสุข เวียนอยู่อย่างนี้ไม่จบสิ้น เดี๋ยวได้เงิน เดี๋ยวก็เสียเงิน เดี๋ยวก็เป็นหนี้เงิน เดี๋ยวก็เป็นทาสของเงิน เดี๋ยวก็เป็นเจ้าเงิน ตัวตนเป็นภัยแห่งการเวียนว่ายตายเกิด ตัวเองเป็นภัยแก่ตัวเองใช่ไหม?  ภัยแห่งการเวียนว่ายตายเกิดที่เรียกว่าตัวตนนั้นคือ ความไม่เที่ยง กองทุกข์ และไร้ตัวตน หรือเรียกง่ายๆ ว่าสิ่งที่มนุษย์ติดนั้นหนีไม่พ้นซึ่ง อนิจจัง ทุกข์ขัง อนัตตา ไม่ว่าสิ่งที่เป็นรูปหรือไร้รูป ล้วนหนีไม่พ้นซึ่งสัจธรรมความเป็นจริงอันนี้ ฉะนั้น เราคือผู้เห็นภัยหรือยัง เรายังไม่เห็นภัยในวัฏสงสาร ยังยึดมั่นถือมั่นในตัวตน ยังยึดมั่นถือมั่นในการแสวงหาเงินทองไม่จบสิ้น ยังวิ่งอยู่กับการแสวงหาความสุขไม่จบสิ้น แต่ไม่ยอมเอาชนะความทุกข์ คนๆนั้นก็หนีไม่พ้นวัฏฏแห่งการเวียนว่ายหรือต้องเป็นทุกข์อย่างแน่แท้ 

ฉะนั้น คนที่รู้ตื่นแล้วด้วยความไม่ประมาท ด้วยปัญญา จะมองเห็นว่า สุขนั้นไม่ควรยึด เพราะเป็นสิ่งที่สามารถเปลี่ยนไปเป็นทุกข์ได้ ทุกข์ไม่ควรหนี แต่ควรเอาชนะให้ได้ เพราะเอาชนะได้ เราจะพ้นทุกข์ชั่วนิรันทร์ อัตตาตัวตนยึดถือไม่ได้ เพราะถ้าเมื่อไหร่เรายึดถือ เรากำลังกอดกองทุกข์และความไม่มีตัวตน ถ้าเข้าใจเช่นนี้แล้ว ก็จะเหมือนคนที่อยู่บนโลกแต่ไม่หลงในโลก ยากไหม? ฉะนั้น ถ้าเราไม่ยอมเผาความยึดมั่นถือมั่นในตัวตน ความยึดมั่นนั้น จะฆ่าให้เราตายทั้งเป็น  (พระโอวาท)