รู้มั้ยทำไมเวลาฝนตกถึง รู้สึกเหงา และคิดถึงบางสิ่งขึ้นมา....ผมมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับฝน และความเหงา เฝ้าคิดถึง

นานมาแล้วโลกทั้งใบ มีเพียงแค่ "ท้องฟ้า" และ "ผืนดิน"
ทั้งท้องฟ้า และผืนดิน ก็อยู่ด้วยกันมานาน นานแสนนาน จนต่างมีความคิดว่า...

"เราออกไปสร้างโลกที่กว้างใหญ่ ให้มากกว่านี้กันเถอะ"
แล้วทั้งสองก็ออกเดินทาง แยกจากกันไปเพื่อหาหนทางของตัวเอง
แรกๆทั้งสองก็ยังคงเรียกหา และมองเห็นกันอยู่ แต่ก็ยังคิดว่ายังไม่ไปไหนไกลเกินไป
จนกระทั่ง เวลาผ่านไป ความเหินห่าง และห่างไกลขึ้นเรื่อยๆจนทั้งสองแยกออกจากกันไปไกลแสนไกล 
แต่สุดท้ายยังคงเห็นกันอยู่ 
แม้ไม่ได้ยินเสียงพูดคุยกันอีกต่อไป
ความรัก ความผูกพันธ์ ของทั้งสองยังคงมีอยู่ แต่จะทำยังไงให้รู้?

"ท้องฟ้า" จึงเริ่มส่งเสียงสะอึกสะอื้นออกมา เริ่มร้องไห้ ออกมา...
เราจึงได้ยึงเสียงฟ้าร้อง ก่อนแล้วฝนเริ่มโปรยปรายลง...
หยดน้ำจากท้องฟ้า ที่กลั่นตัวลงมาเป็น "หยดฝน" นั้น คือสิ่งที่ท้องฟ้า บอกแก่ผืนดินว่า 
เรายังยังคิดถึงเธออยู่เสมอ แม้จะอยู่แสนไกลขนาดไหน ถึงจะเหงาขนาดไหน เราก็จะส่งหยดฝนลงมาบอกว่า 

"เราคิดถึงเธออยู่เสมอ"

ผืนดินที่โอบรับ "หยดน้ำฟ้า" นั้น รับ"ความคิดถึงและห่วงหา" นั้นไว้ ในอ้อมกอด มากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้น
จนก่อตัวเป็น "ผืนน้ำ และท้องทะเลอันกว้างหญ่" และส่งกลับความคิดถึงนั้น เป็น "ไอน้ำ และก้อนเมฆ" คืนแก่ท้องฟ้าไป
ทั้งสองก็ยังคงคิดถึง และเมื่อเหงา ทั้งสองยังคงมีกันและกันตลอดไป แม้จะไม่ได้อยู่ใกล้ชิดกันอีกต่อไป...
แล้วคุณล่ะวันนี้ คุณได้คิดถึง และห่วงใย คนที่คุณรักกันแล้วหรือยัง