ใครที่ไหนในไพรวารีจะไม่รู้จัก "ชุมโจรภพยัคฆ์" ความน่ากลัว และ ความร้ายกาจของหัวหน้าอย่างเสือผัน และ ทายาทรุ่นหนุ่มมากฝีมืออย่าง เสือผจง และ เสือผา โดยเฉพาะรายหลัง เสือผันที่บาดเจ็บร้ายแรงจากการปะทะกับนายตำรวจหนุ่มนับไปก็เป็นสิบ ๆ ปีมาแล้ว แต่ความเคียดแค้นก็ยังฝังลึก รอคอยอดเปรี้ยวไว้กินหวาน มากกว่า 10 ปีจะแก้แค้นก็ยังไม่สาย โจรร้ายอย่างเขาดีดลูกคิดรางแก้วเอาไว้เรียบร้อยแล้ว นายตำรวจคนนั้น ... ดนูทำให้เขากลายเป็นเสือลำบาก แต่สิ่งที่เขาคิดไว้ในใจ ก็ถือว่าสมน้ำสมเนื้อ ลูกชายของมัน ภูผา เด็กน้อยที่เขาได้ตัวมา ... เขาจะฟูมฟักเลี้ยงดู ใช้ประโยชน์จากมันให้เกลี้ยงฉาด สร้างมันให้เป็นโจรร้ายที่ใครก็ต้องเกรงขาม ยิ่งเกรียงไกรลือชื่อเท่าไหร่ก็ยิ่งดี ยิ่งค่าหัวแพงเท่าไหร่ ยิ่งเป็นที่ต้องการตัวมากแค่ไหนก็ยิ่งเยี่ยม ไม่ว่าไพ่จะออกหน้าไหน พ่อจะฆ่าลูก ลูกจะฆ่าพ่อ หรือ จะฆ่ากันเอง ก็ถูกใจเขาทั้งนั้น

สิ่งที่เสือผันทำจึงเป็นการเลี้ยงให้โต มิใช่ฆ่าให้ตาย การขัดเกลาอย่างเข้มงวด เข้มงวดเสียยิ่งกว่าลูกในไส้ของตัวเอง ทำให้เสือผาเจริญรุดหน้า และ เกิดความอิจฉาแก่เสือผจงที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชาย ไม่มีใครรู้ถึงจุดประสงค์ ไม่มีใครรู้ถึงความหมาย จะมีแต่เสือผันเท่านั้นที่นึกสมใจอยู่เงียบ ๆ ว่าเด็กหนุ่มในอาณัติย่อมโตขึ้นเป็นมหาโจรได้อย่างแน่แท้ ในขณะที่เสือผาออกปล้นได้ทรัพย์สินเงินทองมากมาย เสือผันรีดประโยชน์จากฝีมือของเสือผาได้ แต่หนึ่งสิ่งที่เสือผันไม่รู้ คือ ภูผา ... ไม่ใช่คนที่โอนอ่อนต่อโชคชะตา 

อาจจะเป็นเบื้องบนที่ปราณีส่งครูลอยเข้ามาเป็นแสงสว่างในเส้นทางดำมืด เสือผาถึงได้รู้ความจริงบางอย่าง อาจไม่กระจ่างแจ้งทั้งหมด แต่ก็ทำให้เขารู้ว่าชุมโจรที่เปรียบเสมือนนรกบนดินไม่ใช่ที่ของเขา ทางเลือกของภูผาจึงมีสองทาง ทางเลือกแรก การเป็นมหาโจรอย่างที่พ่อเสือผันขีดเส้นทางนับว่าเป็นทางง่าย ภูผาทำได้ และ ทำได้ดี ดีและเก่งยิ่งกว่าผจงเสียอีก ในเรื่องฝีไม้ลายมือและวิชา รวมถึงทักษะไหวพริบ ทางเลือกที่สอง นับว่าเป็นเส้นทางที่ยากโหดหิน เส้นทางแห่งการหลุดพ้น พ้นจากทางสายบาป และ เริ่มต้นชีวิตใหม่ 

หากคิดให้ดีเส้นทางแรก ง่าย ชัดเจน และ เอาเข้าจริงถ้าระวังตัวหน่อยก็อยู่ได้อย่างสบาย แต่ความผิดบาปก็คงเกาะกินและติดตัวไปชั่วชีวิต เส้นทางที่สอง ยาก และ คลุมเครือ ความหลุดพ้นจากชุมโจรนั้นมีจริง ส่วนปลายทางยังเป็นเรื่องไม่แน่นอนว่าจะจบลงที่ไหน ท้ายที่สุดน้ำเนื้อในใจ คำสอนของครูและหลวงปู่ ทำให้ภูผาลุกขึ้นสู้ต่อโชคชะตาที่ถูกบีบบังคับให้เดิน อย่างน้อยที่นี่ยังมีแม่ลำเจียก มีพิกุล ที่ไม่ได้เต็มใจจะเป็นคนในชุมโจร หลายคนในที่นี่อยู่ใต้อำนาจ ถูกบังคับ ถูกฉุดคร่า และ ไร้ทางเลือก ความมุ่งมั่นแรงกล้าทำให้เจ้าตัวตัดสินใจเดินหน้าสู่หนทางยากลำบากแห่งการหลุดพ้น

แม้ไฟแห่งความหวังของคนในชุมโจรจะมอดดับไปแล้ว แต่เขาจะไม่ยอมให้การตายของครูลอยสูญเปล่า เขาต้องเอาคืนให้พ่อและแม่ที่เชื่อว่าคงถูกพรากชีวิตดับสูญไปนานแล้ว ชีวิตใหม่ที่สุขสงบ มือไม่เปื้อนเลือด บ้านน้อยริมธาร การคบหาเพื่อนฝูงอย่างปกติ ไม่ว่าจะเป็นเจ๊หมอน หมอธัน เป็นจุดหมายที่หวังให้เกิดขึ้นในเร็ววัน บางทีอาจจะได้กลับไปเรียนหนังสือเสียด้วยซ้ำ "ความเชื่อ" เหล่านี้เหมือนเชื้อไฟที่คอยโหมจิตวิญญาณนักสู้ให้โชติช่วงเสมอมา

ในช่วงเวลาแห่งการต่อสู้ เด็กสาวตัวน้อยก็พลัดหลงเข้ามาในชีวิต หญิงสาวสูงศักดิ์ที่ทำท่าจะเป็นตัวปัญหา ในความโกรธเกรี้ยวไม่ได้ดั่งใจนั้นปะปนด้วยความเห็นใจและลุแก่โทษอยู่ครามครัน เธอเป็นตัวประกันชั้นดี เอาไว้ก็อันตราย ส่งกลับก็ไม่ได้ แต่จะให้ตายก็ไม่ได้อีก หรือ ฟ้าจะส่งบททดสอบชิ้นสำคัญมาให้อีกครั้ง ว่าคนอย่างภูผาจะลุกขึ้นสู้ฝืนโชคชะตาได้อีกแค่ไหน

เพชรน้ำผึ้ง ... เป็นตัวปัญหาอย่างที่คิดจริง ๆ เธอยังอ่อนประสบการณ์ ใจร้อนใจเร็วอย่างสาววัยรุ่น ความไว้ใจระหว่างเขาและเธอแทบเท่ากับศูนย์ในช่วงแรก แต่เมื่อกาลเวลาผ่านไป เขากลับพบว่าเธอไม่ใช่ตัวปัญหาแต่เป็นของขวัญ อาจจะเป็นของขวัญ หรือ กำลังใจสำหรับการลุกขึ้นต่อสู้ก็ได้กระมัง ราวกับว่าเขาได้ปลุกจิตวิญญาณแห่งการผจญภัยของเธอให้ตื่นขึ้นมา แม้ในเวลาที่มืดดำกลางชุมโจร ไฟในดวงตาสีน้ำตาลสวยของเพชรน้ำผึ้งยังลุกโชน  เธอสู้ยิบตาในส่วนของเธอ เพื่อเอาตัวรอด และ เพื่อให้เธอได้อยู่กับเขา ความเชื่อและศรัทธาที่เธอมีต่อเขา และ มอบให้เขา ยิ่งผลักดันให้เขาไม่ยอมจำนน ไม่ว่าจะมีอุปสรรคใด ๆ ผ่านเข้ามา หากเขาก็รู้ว่า ... ซักวันนึงเธอคงต้องจากไป และ ภูผาก็หวังเหลือเกินว่า เวลาคงช่วยให้เธอลืม

บททดสอบขั้นสุดท้ายหนักหนาสาหัสเหลือเกิน ..... ในใจภูผาคิดว่าตัวเองคงมาได้เท่านี้ ข่าวเรื่องท่านผู้การสมยศนั้นไม่ค่อยดี เสือผัน เสือผจง ตำรวจทั้งไพรวารี หน่วยรบพิเศษ ต่างดาหน้าเข้ามาจัดการเขา เอาเถิด ... ในตอนนั้นภูผาคิด อย่างน้อยก็สมปณิธาน เสียใจอยู่อย่างเดียว ที่ไม่อาจใช้ชีวิตสุขสงบที่เหลือในบ้านน้อยริมธารได้