ปัณหาร้อยแปดในการทำงาน
หนึ่งในนั้น คือเรื่องคน
และก็คนเนี่ยละ จะกี่องค์กรณ์กี่ยุคกี่สมัย
ปัณหา ความปั่นป่วนคือคนที่ ไม่ใช่ผู้บริหาร แต่พยายามทำตัว เป็นหัวหน้าคนตั้งแต่วาดมาด ดุด่าคนอื่น สั่งสอน คนอื่น บางคนแก่กว่าพ่อตัวเอง ยังโดนสั่งสอน (คือไม่ได้คิดว่าแก่แล้วสอนไม่ได้นะครับ ) จนถึงบังคับใจคน บังคับการกระทำคำพูด ราวกับตัวเองเป็นเจ้าขององค์กรณ์ ตำแหน่งหัวหน้าก็ไม่ใช่ อาวุโสก็ไม่มี อายุงานก็ไม่มี แค่มีมีเสียงนิดๆหัวหน้าเขาฟังตัวเองหน่อย ก็วางท่าใหญ่โต ข้าคงใหญ่ๆๆๆ
ทั้งๆในมือถือ ก็กดแต่เกม หน้าคอมก็ค้างแต่ยูทูป แต่ชอบสั่งสอนผู้อื่น ยกหางตัวเอง
ผมมองคนแบบนี้ช่างไม่รุ้หน้าที่ และเป็นความวายป่วงแห่งสังคมการทำงาน แต่ผู้บริหารคงชอบมั้ง เพราะแบบนี้คงได้หน้าดี
ผมสงสัยครับ เขาคิดยังไง ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ครับ ใครพอมีความเห็น