คือเรานอนไม่หลับมาเกือบเดือนแล้วค่ะ พอหลับก็จะสะดุ้งตื่นมากลางดึกนอนร้องไห้เกือบทุกวัน พอตอนกลางวันก็ไม่อยากทำอะไรเอาเเต่ร้องไห้ ไม่มีจิตใจที่อยากจะไปเรียนไม่อยากเจอใครทั้งนั้น เจออะไรสะกิดใจหน่อยไม่ได้เลยค่ะเเย่กว่าเดิมมากๆ ก่อนหน้านั้นเราเคยกรีดข้อมือตัวเองจนเข้า รพ แต่ก็ทำให้เรารู้สึกดีขึ้นมาหน่อย แต่พอมีคนเห็นรอยเเผลเป็นตอนนี้ก็มีคนหัวเราะคือมันน่าตลกตรงไหนหรอคะ ชีวิตเราต้องจมอยู่แต่พ่อกับแม่เลี้ยงทะเลาะตบดีกันอย่างรุนเเรงทุกวันตอนนี้ไม่มีใครอยู่เคียงข้างเลยค่ะอยู่ตัวคนเดียวไม่มีใครสนใจความรู้สึกบางทีก็คิดนะว่าไม่อยากอยู่แล้ว คนอื่นก็พูดได้ว่าเลิกคิด เลิกเครียด ร้องไห้ทำไม มีเพื่อนแต่คุยไปก็สบายใจแค่เเป้ปเดียวก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว คือเราไม่อยากรู้สึกแย่อีกต่อไปแล้วดราควรทำยังไงหรอคะ หรือเราจะเป็นโรคซึมเศร้าแล้วหรือเป็นโรคเครียดคะหรือคิดไปเอง