สวัสดีค่ะ เรากลับมาอีกครั้ง กับโรคที่เราไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้เราจะเป็นมาก่อนเลยค่ะ เนื่องจากตอนก่อนท้องคือสุขภาพจิตดีมาก เจออะไรร้ายๆก็รักษาตัวเองได้เองเสมอ ไม่เคยถึงขั้นอยากจะหายไปจากโลกนี้เลยค่ะ แต่ในวันนี้ จากกระทู้แรกที่เราคิดว่าเราเครียดหลายๆอย่าง อยากเอาออก จนกระทั่งมาถึงตอนนี้ที่เราตัดสินใจไม่เอาออก แต่กลับโดนฮอร์โมนและอาการแพ้ต่างๆเล่นงานอย่างหนัก รวมไปถึงสภาพคนรอบข้าง ทำให้จิตใจเราอ่อนแอลงอย่างหนัก ไม่มีวันไหนที่ไม่รู้สึก ว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว จนต้องไปพบจิตแพทย์ เพราะกลัวว่าปล่อยไว้จะเป็นอันตรายกับน้องในท้อง
สาเหตุหลักๆ คือก่อนท้อง เราก็เป็นคนขี้น้อยใจอยู่แล้ว แต่พอท้อง มันหนักขึ้นกว่าเดิม และเรารู้สึกว่าคนรอบข้างไม่เข้าใจเรา เช่นคุณพ่อ คุณแม่ ไม่เข้าใจนี้หมายถึงไม่เข้าใจในความรู้สึก หรืออาการแพ้ที่เราเป็น แม้จะอธิบายแล้ว ทำให้เราเหนื่อยใจไม่อยากคุยกับท่าน ทั้งๆที่ควรจะเป็นที่พึ่งที่ดีที่สุด รวมถึงเมื่อมีความรู้สึกเครียดต่างๆ เรากลับรู้สึกว่าไม่อยากระบายให้ใครฟังเลย เพราะรู้สึกว่าทุกคนก็มีปัญหาของตัวเอง ไม่อยากให้ใครต้องมาทนรับฟังเราระบายในเรื่องที่เค้าก็คงไม่เข้าใจ เกรงว่าจะต้องเป็นภาระให้เค้าต้องมาเครียดว่าจะปลอบใจเรายังไง หรือมาเป็นห่วงเราอีก (ทั้งๆที่ก่อนท้องไม่เคยเป็นแบบนี้เลย มีปัญหาอะไรก็หาที่ระบายได้เสมอ) ตอนนี้กลายเป็นเราเก็บทุกอย่างไว้คนเดียว เครียดคนเดียว ที่พึ่งทางเดียวคือนักจิต แต่มีการนัดพบแค่ 2 อาทิตย์ต่อครั้ง ซึ่งกว่าจะถึงเวลานัดอีกทีคืออาทิตย์หน้า ซึ่งยาวนานเหลือเกินสำหรับเรา เพราะกว่าจะผ่านแต่ละวันไปได้ มันช่างทรมาน..
สาเหตุอีกอย่างคือ จากกระทู้ก่อนที่เรายอมรับว่าเราจะเป็นซิงเกิลมัม เนื่องจากได้ตัดสินใจไปแล้วว่ายังไงก็ไม่แต่งงานกับคนนี้ เนื่องด้วยสภาพนิสัย ฯลฯ ที่ไม่มีความเข้ากันได้เลย ทางเขาก็อยากรับผิดชอบ พยายามติดต่อมาถามความเป็นไป แต่ด้วยก่อนหน้านี้เราแพ้ท้องเหม็นหน้าเขาอย่างรุนแรง ขนาดไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่แค่นึกถึงหน้าก็จะอ้วก ทำให้เวลาคุยกับเค้าไม่เคยพูดจาดีๆด้วยเลย เค้าก็เลยไม่ค่อยกล้าทักมา ทำให้นานๆทีจะติดต่อกันที เราจะติดต่อเขาต่อเมื่อมาพบคุณหมอเรื่องลูก อัพเดทความเป็นไปแค่นั้น
แต่เมื่อ 2 วันก่อน เราดันไปเห็นว่าเค้า ตั้ง in relationship ในเฟสบุ้ค คือใจนึงก็ดีใจนะ โอเคเค้าไม่ต้องมาทนทุกข์กับเราแล้ว แต่อีกใจนึงก็คือ อิหยังวะ แบบเราต้องนั่งทนทุกข์ใจ ทรมานกับอาการต่างๆ ไม่สบายตัว เครียด (แถมเราเพิ่งไปสัมภาษณ์งานมา แต่เราปิ้วเพราะช่วงคลอด งานจะยุ่งพอดี) รู้สึกว่าเราต้องเสียโอกาสหลายๆอย่าง แม้กระทั่งจะไปคุยกับคนใหม่เราก็ไม่มี เพราะใครมันจะยอมรับเราตั้งแต่เรายังไม่คลอดใช่มะ แต่ทางเค้าคือ ลอยตัวมาก อยากเริ่มต้นใหม่ก็ได้ไม่มีปัญหา แล้วเค้าก็มีแฟนใหม่ เราคือ เสียใจนะ เสียใจมาก ถามว่ารู้สึกมั้ย คือรู้สึกอ่ะ เราก็รักเค้าแต่มันเข้ากันไม่ได้เลยไม่เลือกเค้า แต่ก็ไม่คิดว่าเค้าจะทำกับเราแบบนี้ แล้วพอเรารู้เรื่อง เค้าก็ตามมาง้อ มาขอคืนดีกับเรา โกหกเราว่าเลิกคุยกับทางนู้นแล้ว คือไม่โอเคมากๆอ่ะ ทำไมคนเรามันเห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้ (แล้วดันมาเกิดเรื่อง ตอนที่เรากำลังเริ่มหายแพ้พอดีด้วยนะ (12วีค+ อาการเริ่มดีขึ้นแล้วค่ะ) ความเจ็บโคตรทวีคูณเลยอะค่ะ)
สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้ค่ะ เรารู้สึกว่า เราทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องสู้ด้วยตัวเองต่อไป ยังไงรบกวนขอกำลังใจด้วยนะคะ ที่ตัดสินใจตั้งกระทู้เพราะเราไม่กล้าระบายกับใครจริงๆ และในกระทู้ก่อนหน้านี้เราก็รู้สึกดีกับกำลังใจที่ได้รับจากเพื่อนๆพันทิพ ยังไงก็ถือว่าช่วยต่อชีวิตคนๆนึงละกันนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
**เพิ่มเติม เราอาจจะไม่ได้อธิบายละเอียดว่าเราเครียดเรื่องอะไรบ้าง แต่มีเรื่องอื่นยิบย่อยมากกว่าพวกนี้ค่ะ ซึ่งเรารู้สึกว่าหลักๆก็มาจากฮอร์โมน เลยทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องสู้ต่อไปอะค่ะ แต่มันก็เครียดจริงๆนะ T_T
ซึมเศร้าขณะตั้งครรภ์ ขอกำลังใจหน่อยค่ะ
สาเหตุหลักๆ คือก่อนท้อง เราก็เป็นคนขี้น้อยใจอยู่แล้ว แต่พอท้อง มันหนักขึ้นกว่าเดิม และเรารู้สึกว่าคนรอบข้างไม่เข้าใจเรา เช่นคุณพ่อ คุณแม่ ไม่เข้าใจนี้หมายถึงไม่เข้าใจในความรู้สึก หรืออาการแพ้ที่เราเป็น แม้จะอธิบายแล้ว ทำให้เราเหนื่อยใจไม่อยากคุยกับท่าน ทั้งๆที่ควรจะเป็นที่พึ่งที่ดีที่สุด รวมถึงเมื่อมีความรู้สึกเครียดต่างๆ เรากลับรู้สึกว่าไม่อยากระบายให้ใครฟังเลย เพราะรู้สึกว่าทุกคนก็มีปัญหาของตัวเอง ไม่อยากให้ใครต้องมาทนรับฟังเราระบายในเรื่องที่เค้าก็คงไม่เข้าใจ เกรงว่าจะต้องเป็นภาระให้เค้าต้องมาเครียดว่าจะปลอบใจเรายังไง หรือมาเป็นห่วงเราอีก (ทั้งๆที่ก่อนท้องไม่เคยเป็นแบบนี้เลย มีปัญหาอะไรก็หาที่ระบายได้เสมอ) ตอนนี้กลายเป็นเราเก็บทุกอย่างไว้คนเดียว เครียดคนเดียว ที่พึ่งทางเดียวคือนักจิต แต่มีการนัดพบแค่ 2 อาทิตย์ต่อครั้ง ซึ่งกว่าจะถึงเวลานัดอีกทีคืออาทิตย์หน้า ซึ่งยาวนานเหลือเกินสำหรับเรา เพราะกว่าจะผ่านแต่ละวันไปได้ มันช่างทรมาน..
สาเหตุอีกอย่างคือ จากกระทู้ก่อนที่เรายอมรับว่าเราจะเป็นซิงเกิลมัม เนื่องจากได้ตัดสินใจไปแล้วว่ายังไงก็ไม่แต่งงานกับคนนี้ เนื่องด้วยสภาพนิสัย ฯลฯ ที่ไม่มีความเข้ากันได้เลย ทางเขาก็อยากรับผิดชอบ พยายามติดต่อมาถามความเป็นไป แต่ด้วยก่อนหน้านี้เราแพ้ท้องเหม็นหน้าเขาอย่างรุนแรง ขนาดไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่แค่นึกถึงหน้าก็จะอ้วก ทำให้เวลาคุยกับเค้าไม่เคยพูดจาดีๆด้วยเลย เค้าก็เลยไม่ค่อยกล้าทักมา ทำให้นานๆทีจะติดต่อกันที เราจะติดต่อเขาต่อเมื่อมาพบคุณหมอเรื่องลูก อัพเดทความเป็นไปแค่นั้น
แต่เมื่อ 2 วันก่อน เราดันไปเห็นว่าเค้า ตั้ง in relationship ในเฟสบุ้ค คือใจนึงก็ดีใจนะ โอเคเค้าไม่ต้องมาทนทุกข์กับเราแล้ว แต่อีกใจนึงก็คือ อิหยังวะ แบบเราต้องนั่งทนทุกข์ใจ ทรมานกับอาการต่างๆ ไม่สบายตัว เครียด (แถมเราเพิ่งไปสัมภาษณ์งานมา แต่เราปิ้วเพราะช่วงคลอด งานจะยุ่งพอดี) รู้สึกว่าเราต้องเสียโอกาสหลายๆอย่าง แม้กระทั่งจะไปคุยกับคนใหม่เราก็ไม่มี เพราะใครมันจะยอมรับเราตั้งแต่เรายังไม่คลอดใช่มะ แต่ทางเค้าคือ ลอยตัวมาก อยากเริ่มต้นใหม่ก็ได้ไม่มีปัญหา แล้วเค้าก็มีแฟนใหม่ เราคือ เสียใจนะ เสียใจมาก ถามว่ารู้สึกมั้ย คือรู้สึกอ่ะ เราก็รักเค้าแต่มันเข้ากันไม่ได้เลยไม่เลือกเค้า แต่ก็ไม่คิดว่าเค้าจะทำกับเราแบบนี้ แล้วพอเรารู้เรื่อง เค้าก็ตามมาง้อ มาขอคืนดีกับเรา โกหกเราว่าเลิกคุยกับทางนู้นแล้ว คือไม่โอเคมากๆอ่ะ ทำไมคนเรามันเห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้ (แล้วดันมาเกิดเรื่อง ตอนที่เรากำลังเริ่มหายแพ้พอดีด้วยนะ (12วีค+ อาการเริ่มดีขึ้นแล้วค่ะ) ความเจ็บโคตรทวีคูณเลยอะค่ะ)
สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้ค่ะ เรารู้สึกว่า เราทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องสู้ด้วยตัวเองต่อไป ยังไงรบกวนขอกำลังใจด้วยนะคะ ที่ตัดสินใจตั้งกระทู้เพราะเราไม่กล้าระบายกับใครจริงๆ และในกระทู้ก่อนหน้านี้เราก็รู้สึกดีกับกำลังใจที่ได้รับจากเพื่อนๆพันทิพ ยังไงก็ถือว่าช่วยต่อชีวิตคนๆนึงละกันนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
**เพิ่มเติม เราอาจจะไม่ได้อธิบายละเอียดว่าเราเครียดเรื่องอะไรบ้าง แต่มีเรื่องอื่นยิบย่อยมากกว่าพวกนี้ค่ะ ซึ่งเรารู้สึกว่าหลักๆก็มาจากฮอร์โมน เลยทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องสู้ต่อไปอะค่ะ แต่มันก็เครียดจริงๆนะ T_T