ชอบคิดว่าตัวเองเป็นตัวปัญหาของทุกคนในบ้าน เพราะเคยเป็นหนี้เอาตังคนในบ้านไปใช้หนี้จนเกิดปัญหาใหญ่ขึ้น หลายๆอย่าง เครียด เคยเครียดมากร้องไห้ทุกวัน ไม่อยากพูกคุยกับใครทั้งนั้นแม้แต่ลูก ลูกคุยด้วยเราก็เมินไม่อยากตอบไม่อยากยิ้มไม่อยากหัวเราะ อยากนอนอย่างเดียวจะได้ไม่ต้องคิดอะไรมากมาย จนทะเลาะกับแฟนแฟนก็ชอบด่าว่าเราเป็นตัวปัญหาหาแต่เรื่อง เราจำฝังใจมากกับคำนี้ มันฝังอยู่ในหัวตลอดว่า เพราะกู เพราะกูคนเดียวคนในบ้านต้องเป็นแบบนี้ ทุกคนต้องลำบากเพราะกู ทำให้บางทีก็ไม่อยากอยู่ เบื่อ ต้องมานั่งคิดทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ว่ากูอีกแล้วหรอ เพราะกูทุกคนถึงเป็นแบบนี้ ทำอะไรก็ไม่ดีขึ้น มีหนักมากครั้งนึง ไปทำงานไม่คุยกับใครเลย นั่งซึมทำงานก็ผิดกลับมาบ้านก็ไม่อยากกินข้าวเบื่อ คิดแต่ว่าจะเอาเงินจากไหนมาจ่ายหนี้วันๆคิดแค่นี้จริงๆ จนวันนั้นอยู่ดีๆหน้ามืดจะล้มรู้สึกกระสับกระส่าย เหมือนอะไรในตัวมันแตกซ่านทั่วตัวเลย เลยไปหาหมอ บอกอาการหมอว่า เป็นอะไรไม่รู้รู้สึกเหมือนมีอะไรในตัวแตกๆหน้ามืด แขนขาไม่ค่อยมีแรง หมอถามคำแรกเลย เครียดอะไรหรือเปล่าคะ? เราเลยเงียบ..หมอถามเครียดใช่มั้ย เครียดเรื่องอะไรบอกได้มั้ย เราก็เงียบ..แล้วตอบว่า เครียดค่ะ หมอถามนอนหลับยากมั้ย เราก็บอกปกติหลับปกติแต่พอตื่นในหัวก็คิดเรื่องเดิมจะหาเงินจากไหนมาใช้หนี้วันนี้ ทำให้ไม่อยากตื่นเลย หมอเลยให้ยาอะไรมาไม่รู้ มันเขียนยานอนหลับ และมีอีก2ตัว หมอบอกถ้าเครียดมากก็กินนะคะ แต่เราบอกหมอว่าเราไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้านะ เรารู้ว่าเราเครียดอะไร แค่หาทางแก้ปัญหาไม่ได้ หมอก็นัดไปหาอีก เราก็ไม่ไป ยาเราก็ไม่กิน เพราะไม่กล้ากิน คิดว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไรจนทุกวันนี้มันก็ดีขึ้น แต่เวลาทะเลาะกันถ้ามีคนมาพูดจี้จุดว่า(เพราะเรา)เราก็จะผุดคิดเรื่องเดิมขึ้นมาว่าเพราะกูอีกแล้วหรอวะ กูทำให้ทุกคนลำบากทุกคนต้องเป็นแบบนี้เพราะกู มันฝังใจจริงๆและพอมันกลับมาคิดก็จะเครียดหลายวันเลยนะ บางทีก็อยากตายๆไปให้มันจบๆ เพราะตัวเองเป็นตัวปัญหา เพราะกูจริงๆทุกคนเลยลำบาก คิดแล้วก็เครียด อยากมาระบายเผื่อจะดีขึ้น เบื่อ ทำดีก็ไม่เคยมีใครชม พอทำไม่ดีนิดหน่อยด่าเหมือนไม่เคยทำอะไรเลยสักอย่าง มันท้อจริงๆเจอแบบนี้ในชีวิต