วานผู้รู้ให้คำปรึกษาครับเรื่องลูกชายวัย 11 ปี ว่าอาการเหล่านี้ถือว่าเป็นเรื่องปกติไหมครับ ถ้าผิดปกติผมควรช่วยเขาอย่างไรดีครับ
1.เขาเริ่มมีการโต้เถียงพ่อแม่เกือบทุกครั้งที่คุยกัน เช่นถ้าบอกให้เขาหยิบของให้เขาก็จะตอบว่าไม่ หรือปฏิเสธเราด้วยคำใดคำหนึ่ง แต่สุดท้ายก็ยังเอาของมาให้อยู่นะครับ หรือบอกให้เขารดน้ำต้นไม้ตอนเช้า ถ้าเขาลืมจนเราต้องตามเรื่อง เขาก็จะบอกว่า "แดดมันแรงแล้ว รดไม่ได้เดี๋ยวตาย" หรือ "ฝนตกแล้วไม่ต้องรดหรอกพ่อ"
ความจริงฝนตกเบามากๆ)
2.เขาไม่ค่อยยอมรับข้อผิดพลาดของตนเอง และมักกล่าวหาว่าเป็นความผิดของผู้อื่น เช่น ถ้าบอกให้เขาหยิบของ แล้วเขายังไม่ไปหยิบ เมื่อแม่เขาบอกอีกครั้ง เขาจะบอกว่า "แม่บอกตอนไหน หรืออาจใช้คำว่าเพราะแม่พูดเบาเกินไป" หรือเวลาเขาหากางเกงตัวโปรดไม่เจอ แม่เขาก็บอกว่ายังไม่ได้ซัก เขาจะบอกว่า "เพราะแม่ไม่ยอมซักไง เขาเลยไม่มีใส่"
3.เขาไม่ชอบเวลาเราชมคนอื่น
เช่นแม่เขาเห็นเด็กรุ่นๆเดียวกับลูกปั่นจักรยานขึ้นเนินสะพานได้ แม่ชมว่าเด็กคนนั้นเก่งแฮะ เขาจะบอกกับเราว่า "แค่นี้เขาก็ทำได้ ไม่เห็นเก่งเลย"
4.เขาเริ่มตะคอกสวนพ่อแม่ในบางครั้ง
เช่นถ้าบอกเขาว่าวันนี้จะพาไปกินพิซซ่า เขาจะถามผมซ้ำบ่อยๆว่าพ่อจะพาไปตอนไหน จนแม่ของเขาต้องพูดเสียงดุๆว่า "ก็บอกไปหลายครั้งแล้ว อย่าถามเซ้าซี้ได้มั๊ย" ลูกก็จะสวนกลับเสียงแข็งๆว่า "แม่ไม่ต้องพูด ผมถามพ่อ" หรือบางครั้งไปเดินตลาดนัดแล้วเขาปวดฉี่ ทางแม่ก็บอกว่าทนอีกแปป ขอดูของก่อนจะได้เสร็จทีเดียว เขาจะบอกว่า "งั้นแม่ก็ไปเดินคนเดียวซิ"
ต่างๆ เหล่านี้ถือว่าปกติไหมครับ เขาจะทะเลาะกับแม่เขาบ่อยมากๆ แต่แฟนผมเขาก็ขี้บ่นด้วยส่วนนึง ส่วนผมเองเขาไม่ค่อยเถียงด้วย เพราะผมจะไม่ตอบโต้อะไรเลยเมื่อเขาเริ่มจะพูดไม่ดี แต่ปกติเวลาอื่นๆ เขาก็น่ารักพูดจาดี และบอกอะไรก็ช่วยทำ รักสัตว์ ไม่หวงของ เว้นแต่เวลาเริ่มเถียงกับแม่ เขาจะดูใจร้อน ฉุนเฉียวง่ายกว่าเมื่อก่อนมาก ซึ่งในครอบครัวก็ไม่มีใครชอบเถียงหรือทะเลาะหรือโยนผิดให้ผู้อื่นนะครับ ไม่แน่ใจว่าเขาไปเอาอุปนิสัยนี้มาจากที่ไหน หรือเด็กวัยนี้เขาเริ่มโตเป็นวัยรุ่น ต้องการเป็นที่ยอมรับจากคนอื่น ต้องการแสดงความคิดของตัวเอง ต้องการความเป็นอิสระมากขึ้น อะไรประมาณนี้หรือเปล่า แล้วเราควรทำอย่างไรดีครับ จะได้นำพาเขาไปในทางที่ถูกที่ควร ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ
ลูกชายอายุ 11 ปี เริ่มเถียงพ่อแม่ ใช้น้ำเสียงรุนแรง และโทษคนอื่นเวลาเกิดเรื่องผิดพลาด
1.เขาเริ่มมีการโต้เถียงพ่อแม่เกือบทุกครั้งที่คุยกัน เช่นถ้าบอกให้เขาหยิบของให้เขาก็จะตอบว่าไม่ หรือปฏิเสธเราด้วยคำใดคำหนึ่ง แต่สุดท้ายก็ยังเอาของมาให้อยู่นะครับ หรือบอกให้เขารดน้ำต้นไม้ตอนเช้า ถ้าเขาลืมจนเราต้องตามเรื่อง เขาก็จะบอกว่า "แดดมันแรงแล้ว รดไม่ได้เดี๋ยวตาย" หรือ "ฝนตกแล้วไม่ต้องรดหรอกพ่อ"ความจริงฝนตกเบามากๆ)
2.เขาไม่ค่อยยอมรับข้อผิดพลาดของตนเอง และมักกล่าวหาว่าเป็นความผิดของผู้อื่น เช่น ถ้าบอกให้เขาหยิบของ แล้วเขายังไม่ไปหยิบ เมื่อแม่เขาบอกอีกครั้ง เขาจะบอกว่า "แม่บอกตอนไหน หรืออาจใช้คำว่าเพราะแม่พูดเบาเกินไป" หรือเวลาเขาหากางเกงตัวโปรดไม่เจอ แม่เขาก็บอกว่ายังไม่ได้ซัก เขาจะบอกว่า "เพราะแม่ไม่ยอมซักไง เขาเลยไม่มีใส่"
3.เขาไม่ชอบเวลาเราชมคนอื่น
เช่นแม่เขาเห็นเด็กรุ่นๆเดียวกับลูกปั่นจักรยานขึ้นเนินสะพานได้ แม่ชมว่าเด็กคนนั้นเก่งแฮะ เขาจะบอกกับเราว่า "แค่นี้เขาก็ทำได้ ไม่เห็นเก่งเลย"
4.เขาเริ่มตะคอกสวนพ่อแม่ในบางครั้ง
เช่นถ้าบอกเขาว่าวันนี้จะพาไปกินพิซซ่า เขาจะถามผมซ้ำบ่อยๆว่าพ่อจะพาไปตอนไหน จนแม่ของเขาต้องพูดเสียงดุๆว่า "ก็บอกไปหลายครั้งแล้ว อย่าถามเซ้าซี้ได้มั๊ย" ลูกก็จะสวนกลับเสียงแข็งๆว่า "แม่ไม่ต้องพูด ผมถามพ่อ" หรือบางครั้งไปเดินตลาดนัดแล้วเขาปวดฉี่ ทางแม่ก็บอกว่าทนอีกแปป ขอดูของก่อนจะได้เสร็จทีเดียว เขาจะบอกว่า "งั้นแม่ก็ไปเดินคนเดียวซิ"
ต่างๆ เหล่านี้ถือว่าปกติไหมครับ เขาจะทะเลาะกับแม่เขาบ่อยมากๆ แต่แฟนผมเขาก็ขี้บ่นด้วยส่วนนึง ส่วนผมเองเขาไม่ค่อยเถียงด้วย เพราะผมจะไม่ตอบโต้อะไรเลยเมื่อเขาเริ่มจะพูดไม่ดี แต่ปกติเวลาอื่นๆ เขาก็น่ารักพูดจาดี และบอกอะไรก็ช่วยทำ รักสัตว์ ไม่หวงของ เว้นแต่เวลาเริ่มเถียงกับแม่ เขาจะดูใจร้อน ฉุนเฉียวง่ายกว่าเมื่อก่อนมาก ซึ่งในครอบครัวก็ไม่มีใครชอบเถียงหรือทะเลาะหรือโยนผิดให้ผู้อื่นนะครับ ไม่แน่ใจว่าเขาไปเอาอุปนิสัยนี้มาจากที่ไหน หรือเด็กวัยนี้เขาเริ่มโตเป็นวัยรุ่น ต้องการเป็นที่ยอมรับจากคนอื่น ต้องการแสดงความคิดของตัวเอง ต้องการความเป็นอิสระมากขึ้น อะไรประมาณนี้หรือเปล่า แล้วเราควรทำอย่างไรดีครับ จะได้นำพาเขาไปในทางที่ถูกที่ควร ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ