เราทุกคน เคยผ่านหน้าฝน และทุกคนก็ล้วนต้องมีประการณ์ติดฝน ไม่ว่าที่ใดก็ที่นึง กับคนแปลกหน้ามากมาย ในขีวิตประจำวัน
"ป้ายรถเมล์, ใต้ตึกเรียน, ออฟฟิศ, ในวัด หรือที่ไหนก็ตาม"

ฝนเทกระหน่ำลงมา จนเวลาไหลผ่านไป เม็ดฝนค่อยๆซาลง บางคนอาจจะใช้เวลานี้เดินตากฝน หรือลังเลเพื่อ รอจนฝนหยุด ถึงก้าวออกไปต่อ จนมีเสียงนึงสะกิดให้ รู้สึกปิติอย่างไม่รู้ตัว

"ไปด้วยกันมั้ย ร่มเราว่างพอนะ"
นี่คือคำพูดที่ทำให้ผมหยุด และหันไปมอง
แอบอมยิ้มได้ไม่น้อยเลย

คนเราเลือกได้ตลอดว่า จะ"หยิบยื่น" ความหวังดี ต่อคนข้างๆ ได้ ถ้าคุณมองคนเหล่านั้นคือ "เพื่อนร่วมทางของคุณ" และ "ใจกว้างพอ ที่จะแบ่งปันพื้นที่ของความสุขเล็กๆของตัวเอง"  อาจจะดูเล็กน้อย แต่ก็เพียงพอทำให้ใครสักคนให้มีรอยยิ้ม และก้าวเดินต่อไป

"Live with the happiness​ never make you alone"