ในยุคสมัยที่วัยรุ่นยุค 90 อย่างเรา เรียกได้ว่าเติบโตมากับเทคโนโลยี 2จี และมือถือที่ใช้ระบบ 2จี หลากหลายยี่ห้อ ดีไซน์เท่ๆ จ๊าบๆทั้งนั้น ซึ่งเต็มไปด้วยความหลัง ความทรงจำ ความสุข ความเศร้า และความรู้สึกมากมาย เป็นดั่งเรื่องราวที่ร้อยเรียงมาจนถึงปัจจุบัน 

สมัยนั้นไม่มีใครไม่รู้จักมือถือยี่ห้อโนเกีย และผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่ชื่นชอบเช่นกัน ตอนนั้นมือถือราคาสูงมากๆ ได้ครอบครองแต่รุ่นเล็กๆ เช่นพวก 3310 ก็หรูมากแล้ว พอถึงช่วงที่มือถือจอสีเข้ามามีบทบาทมากขึ้น ก็ทำให้ผมมีโอกาสได้ใช้มือถือในฝันในราคาที่จับต้องได้ นั่นก็คือ โนเกียรุ่น 8850
พกติดตัวตลอด ไปไหนไปกัน มีงอแงบ้าง ใช้จนแกะซ่อมเปลี่ยนอะไหล่เองได้สบายๆ ถึงแม้ว่าระยะหลังๆด้วยหน้าที่การงาน จำเป็นต้องใช้มือถือรุ่นใหม่ๆ แต่ผมก็ยังพกเจ้า 8850 ติดตัวไว้ใส่เบอร์เก่าสำรองไว้ เผื่อเพื่อนๆเก่าๆ จะได้โทรมาหาบ้าง ใช้โทรออกบ้าง 

ผมชอบพกมือถือคู่ใจไปเที่ยวด้วยในสถานที่ต่างๆที่ผมไป ขอแค่ได้วางไว้บนโต๊ะอาหาร ก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็น ตอนนี้ก็ยังใช้กดส่วนลดตั๋วหนัง กดส่วนลดกาแฟบ้าง

ถึงแม้ว่าอีกไม่กี่วัน สัญญาณ 2จี จะดับไป ถึงแม้ว่าใส่ซิมแล้วสัญญาลักษณ์ขีดสัณญาณไม่มีขึ้นเลยสักขีด ผมก็ไม่เสียใจเลยสักนิด ก็เพราะว่ามันก็นานเกินพอแล้ว ที่มือถือเครื่องนึงได้ทำหน้าที่ของตัวเอง

แค่ได้หยิบขึ้นมาสัมผัส ก็สัมผัสได้ถึงความทรงจำต่างๆที่ผ่านมา อมยิ้มโดยไม่รู้ตัว เพียงแค่เปิดเครื่อง กดฟังริงโทน กดเล่นเกมงู แค่นี้ก็ชื่นใจ ...

พาไปกินอาหารญี่ปุ่น


พาไปกดส่วนลดกาแฟ


พาไปนั่งกินโกโก้เย็น


D.I.Y. ขัดเงาด้วยหยาดเหงื่อของตัวเอง


พาไปเที่ยวภาคเหนืออากาศเย็นๆ


พาไปนั่งกินเย็นตาโฟ กับโคล่าเย็นๆ


พาไปนั่งกินกาแฟตอนช่วงซื้อหนึ่งแถมหนึ่ง


พาไปกินพิซซ่า


ถ่ายคู่กับอุปกรณ์วินเทจ ก็หล่อไม่เบานะ


กดเล่นเกมงูเพลินๆ


พาไปเที่ยววัดทำบุญ


พาไปดูหนัง แต่ก็ไม่ลืมเปลี่ยนเป็นโหมดปิดเสียงนะ


ร่วมทำบุญก้าวคนละก้าวกับพี่ตูนด้วยแหละ


เจอวัตถุโบราณ ถูกห่อหุ้มด้วยต้นไม้ คาดว่าเป็นเครื่องมือที่ใช้ติดต่อสื่อสารสมัยโบราณ 


ถึงเครื่องจะเก่า แต่ริงโทนผมไม่เก่านะครับ