ไม่รู้ว่าเป็นเพื่อนหรือพี่น้องจำอายุกันไม่ได้แต่เรื่องผ่านมา6-7ปีแล้วเค้ายังอยู่ในความทรงจำอยู่บ้านเราอยู่ซอยเดียวกันแล้วเพื่อนอยู่ท้ายซอยหลังสุดท้ายเราชอบเล่นด้วยกันบ่อยจนคุณน้าคุ้นชินกับการเข้าออกในบ้านเค้าเป็นรักแรกของเรา เค้าเป็นผู้ชายที่ร่าเริง สมัยนั้นชอบชวนกันไปปั่นจักรยานกับเพื่อนๆอีก2คนจักรยานเราก็ปกตินะแต่เพื่อนผช.คนนั้นเราชอบปั่นจักรยานของเด็ก55
เพื่อนเราชอบชวนไปเล่นเกมเศรษฐีที่บ้านมันบ่อยๆชอบเล่นกันมากละเล่นกันอยู่สองคนแต่ไม่เคยเล่นจบซักครั้งหรอก555
แต่มีคนครั้งนึงไปปั่นจักรยานที่เล่นกันอยู่ทุกวันอยู่ๆเราก็ซึมๆไม่พูดไม่จาก็มีเพื่อนผช.คนเนี้ยแหละมาคอยถามว่าเป็นอะไรรึป่าว เราก็เงียบ(โกรธตัวเองจัง) จนถึงเวลาที่เราต้องย้ายบ้านเราก็ไม่เจอกันอีกเลยจนกระทั่งเรากลับมาบ้านเดิมบ้านย่าเรา เราเจอเค้าอีกครั้งเพราะรถไอติมแต่รถไอติมดันจอดหน้าบ้านเราเพื่อนที่บ้านอยู่ท้ายซอยก็เดินมาถึงหน้าบ้านเรามาซื้อไอติมคำแรกที่แกเห็นเราแกเรียกชื่อเราว่า"แป้ง"ในใจตอนนั้นเราดีใจมากนะแต่ก็ยิ้มให้และไม่ได้ทักกลับไปด้วยแล้วนั่นคือครั้งสุดท้ายที่เจอกัน ตอนนี้เราย้ายกลับมาอยู่บ้านย่าแล้วบ้านเดิมแต่สิ่งที่รู้พร้อมตอนที่กลับมาคือแกย้ายบ้านไปแล้วแต่ญาติแกยังอยู่เค้าบอกแกย้ายไปแล้วตอนนั้นรู้สึกเศร้ามากไม่ได้เจอกันนานหน้าตาจะเป็นอย่างไรในตอนโตนะเราหน้าแกได้แค่ตอนเด็กเราไม่รู้ว่าแกจะลืมหรือยังแต่เรายังคิดถึงตลอดคอยมองจากบ้านเราไปบ้านแกเพื่อที่จะได้รู้ว่าแกกลับมาหรือยังจนตอนนี้ก็วังไม่เจอกันแต่เราเชื่อว่าต้องเจอกันซักทีแหละถ้าผ่านมาอ่านก็อยากบอกว่าขอโทษที่เราทำได้แค่ยิ้มให้แกแต่ไม่ได้ทักเรายังคิดถึงอยู่และไม่เคยลืมรักแรกของเราเพื่อนจ๊ะ