มีอยู่ว่า ฉันก็เองคิดว่าเหมือนคนปกติทั่วไปมีเศร้ามีสุขมีอยู่วันหนึ่งฉันเศร้ามากเศร้าจนทำร้ายตัวเองพอตกกลางคืนชอบมักชอบร้องไห้โดยไร้เหตุผลบางที่ก็ตอนเช้า ที่อยู่ๆอยากร้องไห้โดยไม่รู้เหตุผลเหมือนกัน ฉันชอบมักคิดต่างๆโดยส่วนรวมแล้วฉันมักเป็นคนชอบคิดมากและไม่ค่อยมีใครเข้าใจในสิ่งที่ต้องการและไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่พูดออกมา จนตัวเราคิดว่า ไม่มีใครสนเราหรอก ไม่มีใครอยากรับฟังเราหรอกทุกอย่างบางครั้งเคยคิดนะตายๆไปสะก็ดี  ครอบครัวตอนนี้ไม่มีปัญหาเคยมีปัญหาตอนเด็กโดยการพ่อแม่ทะเลาะกันพ่อแอบไปมีแฟนใหม่และบางที่พ่อแม่ส่งเราไปอยู่กะป้าบ้างและบางทีร.รปิดพ่อแม่มักให้เราไปอยู่กะคนอื่นให้เราไปช่วยเขาขายของและได้ตังมาใช้ ตอนนั้นคิดว่าเราต้องช่วยพ่อแม่ตอนนั้นเราจนไม่มีไรจะกินเราต้องทนถึงแม้ความสุขไม่มีเหมือนใครเหมือนตะก่อนแต่บางครั้งอยู่กะคนแปลกหน้ามันไม่คุ้ยเคยและโดยแกล้งล้อบ่อย จนเราก็น้อยใจต่อชีวิต จนวันนี้เรามีความสุขน้อยนิดความเศร้าความทุกข์มากมายเหลือเกิน จนบางครั้งก็หดหู่ เหมือนกันนะ บางครั้งก็เมอลอยแบบไม่ค่อยได้ยินใครพูดเท่าไรเหมือนเราหลุดโลกไปอีกโลก และที่สำคัญเราเคยบอกแม่พ่อว่าอยากไปหาหมอ ว่าตัวเองเป็นอะไรโดยการเล่าเหตุว่าเราเป็นแบบนี้ๆ พ่อบอก ไม่ได้เป็นโรคจะตรวจทำไม แม่บอกว่า บ้า โรคจิต (แม่พูดล้อเล่นแต่เราคิดไปไกล) จนตอนนี้ยังไม่ว่าเป็นหรือป่าว และต้องทำไง พอที่จะช่วยได้  ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่านหรือมาเม้น