ขอใช้พื้นที่ตรงนี้ที่จะระบายออกมาและเล่าเรื่องราวต่อไปนี้นะคะ คือเราไปดูJoker2019เวอร์ชั่นล่าสุดที่คุณวาคีน ฟินิกซ์แสดง เราไปดูวัน ระหว่างที่ดูนั้นเราตั้งใจดูมากๆไม่ละสายตาซักวินาทีเดียวเพราะด้วยเทคนิคการถ่ายการใช้มุมกล้องและcuttingชวนให้เราอยากจะเก็บทุกซีนทุกดีเทลต่างๆ ส่วนตัวชอบเสพพวกงานภาพยนตร์อยู่แล้ว ระหว่างที่ดูเราก็อินกับเนื้อเรื่องและบทบาทของอาเธอร์ เฟล็กในระดับนึงเลย พอหนังจบแล้วความรู้สึกในใจมันพูดว่าหนังโครตดี ดีมาก ถึงแม้จะยังมีหลายจุดข้อสงสัยในเรื่องที่ยังไม่ค่อยเก็ตอย่างแน่ชัด แต่ที่รู้ๆคุณวาคีนเล่นได้ดีมาก ดีจนอยากกราบ แล้วพอออกจากโรงเราก็ไม่ได้รู้สึกซึมหรือว่าเศร้าอะไรเลย เพราะสิ่งที่เราคิดนั้นคือมันก็แค่หนังเรื่องนึงและทุกอย่างเป็นการแสดง และมันยอดเยี่ยมมาก มีพี่ที่รู้จักมาถามว่าเป็นไงบ้าง เราก็บอกหนังดีโครตๆแค่นั้น พี่เราบอกว่าดีจริงแต่จิตตก เราก็ยังตอบกลับไปเลยนะว่าแบบก็ไม่ขนาดนั้นแล้วก็คิดในใจจิตตกเลยรึอินอะไรเบอร์นั้น หลังจากวันนั้นสองวันเราก็ใช้ชีวิตแบบปกติทุกอย่าง พอวันที่สามตื่นมาเราเริ่มรู้สึกแบบมันจึ๊กๆที่ใจแปลกๆมันโหวงๆเหมือนจะร้องแต่มันไม่ร้อง แล้วก็รู้สึกเบื่อไปหมด มันเหนื่อยมันท้อไม่อยากทำอะไร กินน้อยลงจากที่เรากินเยอะมากๆ แล้วในหัวมันก็คิดถึงเรื่องแย่ๆต่างๆความรู้สึกตอนนั้นมันแย่มากแล้วมันก็วนเวียนแทรกกับความคิดเกี่ยวกับตัวละคร คือคิดว่าแบบทำไมชีวิตคนเราถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย เขาทำอะไรผิดอะทำไมทุกคนต้องทำร้ายเขาจนจิตใจย่ำยีขนาดนั้น เขาก็แค่ผู้ชายธรรมดาคนนึงที่ป่วยทางจิต ตกงานจากงานที่รัก ไม่มีใครเคียงข้างเลย รักใครสักคนยังต้องจินตนาการ ดันมารู้ความจริงเกี่ยวกับแม่ที่ป่วยตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมาคีพความฝันมาตลอดว่าอยากเป็นตลกเพราะแม่บอกมาตั้งแต่เด็กๆว่าเขาเกิดมาเพื่อสร้างความสุขแต่ตลอดชีวิตเขาไม่เคยมีความสุขเลย โดนทารุณกรรมให้ป่วยทางจิตโดนล้อโดนหัวเราะเยาะโดนกระทืบต่างๆนาๆ ทำไมคนที่มองโลกแง่ดีคนนึงถึงได้โดนโลกและคนรอบตัวทำร้ายได้อย่างโหดสาหัสขนาดนี้ ไม่ยุติธรรมซักนิด นี่แหละชีวิตสินะ เราคิดวนเวียนอยู่แบบนี้ จนร้องไห้ออกมา ปกติเราไม่ได้ร้องมานานมาแล้ว นอนไม่หลับทั้งคืน หลับๆตื่นๆสะดุ้งทั้งที่เราไม่เคยเป็น คืออยู่คนเดียวในห้องไม่อยากออกไปไหนซึ่งปกติเราก็ไม่ได้มีเพื่อนที่ไปเที่ยวนู้นนี่อยู่แล้วเพราะเพื่อนอยู่คนละจังหวัดเราพึ่งย้ายมาใหม่ได้ปีกว่าๆเรียกได้ว่าไปไหนมาไหนใช้ชีวิตคนเดียว ตอนไปดูหนังเรื่องนี้ก็ไปคนเดียวค่ะ แต่ย้ำอีกทีว่าเราตอนที่ดูจบแล้วหรือระหว่างดูไม่ได้มีความรู้สึกจิตตกหรือหดหู่เลยนะคะ พึ่งมีอาการที่กล่าวมาหลังจากดูผ่านไปวันที่สาม เราไปดูวันที่7ตุลาคมค่ะนับจากวันที่ตั้งกระทู้ขึ้นมาวันี้เป็นวันที่15 รวมๆก็เกือบจะสัปดาห์แล้วค่ะที่เราเป็นแบบนี้หลับๆตื่นๆวันนึงนอน3ชม.วันนึงสลบไปทั้งวันไม่ค่อยกินอะไร ตื่นมาก็ความคิดแบบนีซ้ำๆเหม่อลอย ไม่มีสมาธิใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวรู้สึกได้เลยค่ะ เบื่อมากไม่อยากทำอะไรเลย อารมณ์มันดาวน์รู้สึกแย่มากนึกถึงประโยคนึงในหนังประมาณว่าฉันหวังว่าความตายของฉันจะมีค่ามากกว่าชีวิตที่ฉันเป็นอยู่แล้วรู้สึกสมเพชตัวเองที่เกิดมา อยากระบายนะคะแต่ขอไม่เล่าเรื่องราวของเราดีกว่า เอาเป็นว่าเราแค่อยากรู้มีคนที่เป็นแบบนี้มั้ยคะ เราไม่ได้เป็นแค่คนเดียวใช่มั้ย แล้วเราควรทำยังไงดีที่จะหลุดจากวงจรความรู้สึกแบบนี้ มันทรมานมากค่ะ แต่เรารู้สึกดีขึ้นมาบ้างนะที่ได้พิมพ์ผ่านกระทู้นี้ ตอนนี้ตีสาม อาจจะไม่ได้มีคนเห็นหรืออ่านกระทู้นี้เลย แต่ถึงยังไงถ้าอ่านมาถึงตรงนี้ เราอยากจะบอกว่าขอบคุณนะคะ