ทำไมคะ ทำไมองค์ชายต้องน่าสงสารขนาดนี้ อาภัพเกินไปแล้ว เป็นคนที่ชีวิตบัดซบจริงๆ ทำไมถึงไม่เห็นแก่ตัวให้มากกว่านี้ เป็นองค์ชายที่มีชะตาชีวิตที่น่าสงสารจริงๆ
       เกิดมาก่อนแต่กลับต้องเป็นรองน้องชายทุกอย่าง จะเข้าวังแต่ละทีก็ลำบาก มีฝีมือแต่ก็เข้าสอบไม่ได้ ถูกวางตำแหน่งไว้เหมือนคนไร้ค่า ทำอะไรดีพ่อก็ไม่เคยชม พ่อไม่เคยแสดงความรัก ถึงจะมีฉากที่บอกว่ารัก ว่าปกป้อง แต่พ่อก็แต่พ่อก็เลือกน้องชายมากกว่าอยู่ดี

      มีแม่กับเขาก็ไม่ได้รับการยกย่อง แถมแม่ตัวเองก็คิดถึงแต่น้องชาย สอนให้เจียมตัวมาทั้งชีวิต มาหาก็สวดภาวนาให้แต่น้องชาย ทั้งๆที่แม่ควรจะเป็นคนที่เข้าใจลูกมากที่สุดด้วยซ้ำ

      มีเพื่อนรักอยู่สองคน ก็กลายไปเป็นคนของน้องชายซะหมด ความสัมพันธ์ของเพื่อนก็เหมือนมีเส้นกั้น มีเพื่อนกับเขาทั้งทีเพื่อนก็รับคำสั่งจากน้องชาย

      หนักสุดผู้หญิงที่ตัวเองรัก เจอมาก่อน รักก่อน เป็นผู้หญิงที่ถึงแม้ว่าจะต้องสละทุกอย่างก็สามารถทำได้ขอแค่มีคนๆนี้อยู่ข้างๆ แต่ผู้หญิงคนนี้ก็รักน้องชาย แล้วก็เป็นคนที่น้องชายรักอีกด้วย

       องค์ชายยางมยองเป็นคนที่ถูกกดมาตลอดชีวิตจริงๆ เพียงแค่ว่าชะตาลิขิตให้ดวงอาทิตย์บนฟ้ามีดวงเดียว ทำไม่ต้องเป็นดวงนี้ที่ดับด้วย
คนที่เสียสละมาตลอด เป็นห่วงเป็นใยคนอื่น เจ็บที่สุดแต่ก็ต้องซ่อนไว้ภายใต้หน้าเปื้อนยิ้ม 
ตอนตายก็ตายอย่างง่าย ตายเพราะยอมตายเพราะยอมหลีกทาง น่าสงสารจริงๆ เป็นตัวละครที่ทำให้ร้องไห้ตาม ดิฉันไม่เชียร์ให้คู่กับนางเอกเลยเพราะความรักของพระเอกนางเอกก็มั่นคงดี  แต่ดิฉันไม่คิดว่าเขาจะมีจุดจบอย่างนี้ จบเศร้าไปจบเศร้าไปหน่อยนะคะสำหรับคนที่ยอมมาตลอด เสียสละทุกอย่าง คนที่เขาควรจะเกลียดที่สุด ก็กลับกลายเป็นคนที่เขายอมถอยเพื่อปกป้องไว้ ที่เศร้าคือ ตอนเขาตายแม้แต่ผู้หญิงที่เขารักที่สุดเขายังไม่มีโอกาสได้เห็นหน้า

สำหรับดิฉันเขาเป็นดวงอาทิตย์ที่น่ายกย่องกว่าฝ่าบาทซะอีก ถึงแม้จะไม่ใช่ดวงอาทิตย์ที่อยู่ข้างพระจันทร์ก็ตาม เพราะเขาเป็นเขาเป็นส่วนสำคัญในการปราบกบฎ ยอมเปื้อนเลือดแทนฝ่าบาท แต่อย่างน้อยก็ยังดีที่เขาตายพร้อมรอยยิ้ม 

โกรธจริงที่ยืนหาหอกอย่างนั้น (ร้องไห้น้ำตาท่วม )