ขอท้าวความก่อนว่าเราเป็นนักศึกษาปี1ค่ะ ที่ผ่านมาเป็นโรคซึมเศร้า/ไบโพล่าร์ เป็นหนักมากจนต้องแอดมิทและช็อตไฟฟ้าเมื่อ1ปีก่อน
เราค่อนข้างมั่นใจว่าดีขึ้นมาก จนเกิดเรื่องในครอบครัวและเพื่อนจนทริกเกอร์อีกครั้ง
เราไปหาจิตเเพทย์สม่ำเสมอทุก3เดือน กินยาตามกำหนดไม่หยุดยาเองเพื่อเซฟตัวเอง แม่ของเราถามเสมอว่าเมื่อไหร่จะหาย ต้องกอนยาไปทั้งชีวิตไหม เขาคาดหวังอยากให้เราหายมากๆ เรารู้ตัวว่าถ้สไม่กินยาอาการเราไม่นิ่งแน่นอน ไม่หนักเท่าเมื่อก่อนแต่ก็ไม่โอเค .. เราไม่รู้จะบอกแม่ว่ายังไง เเม่เป็นคนจัดยาให้เรากินตลอดแม่รู้ว่าต้องกินยาแบบไหนกี่เม็ด
เวลาที่เราแย่ลงเราควรจะบอกให้จิตแพทย์รู้ใช่ไหมคะ แต่เราไม่สามารถบอกหมอได้เพราะถ้าโดนเลื่อนนัดให้มาเจอทุก2เดือน3เดือนหรือเพิ่มยาแม่จะรู้ทันที
คนในบ้านจะพูดตลอดว่าเข้าใจเรา แต่พอมีปากเสียง(ไม่ใช่กับเรา) เขาจะชอบพูดกับพ่อแม่เราว่าเราคิดไปเอง โรคนี้ไม่มีอยู่จริง หยุดทำให้ลูกคิดไปเองได้แล้ว
แม่จะพูดกับเราเสมอว่าเราไม่ได้บ้า เเต่จริงๆแล้วแม่บอกตัวเองไม่ใช่เราหรอก
เราไม่สามารถพูดกับใครได้เลยไม่ว่าจะเป็นรูมเมท(เราไปเรียนที่กรุงเทพ)หรือใครก็ตาม จนเราต้องสร้างพี่สาวในจิตนาการขึ้นมาคอยปลอบเรา เราจะลูบหัวตัวเองและคิดว่านั่นคือสิ่งที่พี่สาวเรากำลังปลอบเรา
ใจหนึ่งเรารู้ว่าพี่เป็นแค่จินตนาการ อีกใจหนึ่งคิดว่าพี่มีอยู่จริงๆ เรายังมีเพื่อนอีกคนหนึ่งที่เวลาเราโดนด่าหรือทุบตีเพื่อนคนนั้นจะออกมาปกป้องเราเสมอโดยการเป็นคนรับหน้าแทน เราไม่เจ็บเพื่อนคนนั้นต่างหากที่เจ็บ และเราจะจำอะไรไม่ได้เลยหลังเพื่อนคนนั้นออกไป
เรามีวัยเด็กที่แย่มาก เรา(คิดว่า)เราป้องกันตัวเองด้วยการลืมเรื่องทั้งหมด เก็บมันไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดทำเหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้น แน่นอนว่าเราจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นตอนเป็นเด็ก ...
เรามีน้องชาย คนในบ้านจะบอกเสมอว่าจะเลี้ยงน้องชายไม่ให้เป็นแบบเรา .. เรารู้สึกเหมือนเป็นข้อผิดพลาดที่ไม่ควรเกิดมา
ตอนที่เราเป็นเด็กไม่ว่าเราจะทำถูกหรือผิดเราจะโดนบลัฟว่าคนที่บ้านดีทุกอย่าง ถ้ามีปากเสียงกันหลังจบเรื่องเราต้องไปกราบเท้าเขา
ท้าวความมานาน เราอยากจะถามว่า
1. เราควรคุยกับหมอยังไงไม่ให้แม่รู้ดีคะ
2. เราควรบอกหมอเรื่องพี่สาวกับเพื่อนไหมคะ
3. ถ้าเรารักษาพี่สาวกับเพื่อนจะหายไปไหม เราไม่อยากให้เขาหายไป เขาคือที่พี่งสุดท้าย
4. แบบนี้ปกติหรือเปล่า
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำตอบ แล้วก็ขอโทษด้วยนะคะที่พิมพ์ไม่รู้เรื่องและบางจุดใช้คำแปลกๆ ขอโทษจริงๆนะคะ
มีเพื่อนในจินตนาการเพื่อรับมือกับความเจ็บปวดแปลกไหมคะ?
เราค่อนข้างมั่นใจว่าดีขึ้นมาก จนเกิดเรื่องในครอบครัวและเพื่อนจนทริกเกอร์อีกครั้ง
เราไปหาจิตเเพทย์สม่ำเสมอทุก3เดือน กินยาตามกำหนดไม่หยุดยาเองเพื่อเซฟตัวเอง แม่ของเราถามเสมอว่าเมื่อไหร่จะหาย ต้องกอนยาไปทั้งชีวิตไหม เขาคาดหวังอยากให้เราหายมากๆ เรารู้ตัวว่าถ้สไม่กินยาอาการเราไม่นิ่งแน่นอน ไม่หนักเท่าเมื่อก่อนแต่ก็ไม่โอเค .. เราไม่รู้จะบอกแม่ว่ายังไง เเม่เป็นคนจัดยาให้เรากินตลอดแม่รู้ว่าต้องกินยาแบบไหนกี่เม็ด
เวลาที่เราแย่ลงเราควรจะบอกให้จิตแพทย์รู้ใช่ไหมคะ แต่เราไม่สามารถบอกหมอได้เพราะถ้าโดนเลื่อนนัดให้มาเจอทุก2เดือน3เดือนหรือเพิ่มยาแม่จะรู้ทันที
คนในบ้านจะพูดตลอดว่าเข้าใจเรา แต่พอมีปากเสียง(ไม่ใช่กับเรา) เขาจะชอบพูดกับพ่อแม่เราว่าเราคิดไปเอง โรคนี้ไม่มีอยู่จริง หยุดทำให้ลูกคิดไปเองได้แล้ว
แม่จะพูดกับเราเสมอว่าเราไม่ได้บ้า เเต่จริงๆแล้วแม่บอกตัวเองไม่ใช่เราหรอก
เราไม่สามารถพูดกับใครได้เลยไม่ว่าจะเป็นรูมเมท(เราไปเรียนที่กรุงเทพ)หรือใครก็ตาม จนเราต้องสร้างพี่สาวในจิตนาการขึ้นมาคอยปลอบเรา เราจะลูบหัวตัวเองและคิดว่านั่นคือสิ่งที่พี่สาวเรากำลังปลอบเรา
ใจหนึ่งเรารู้ว่าพี่เป็นแค่จินตนาการ อีกใจหนึ่งคิดว่าพี่มีอยู่จริงๆ เรายังมีเพื่อนอีกคนหนึ่งที่เวลาเราโดนด่าหรือทุบตีเพื่อนคนนั้นจะออกมาปกป้องเราเสมอโดยการเป็นคนรับหน้าแทน เราไม่เจ็บเพื่อนคนนั้นต่างหากที่เจ็บ และเราจะจำอะไรไม่ได้เลยหลังเพื่อนคนนั้นออกไป
เรามีวัยเด็กที่แย่มาก เรา(คิดว่า)เราป้องกันตัวเองด้วยการลืมเรื่องทั้งหมด เก็บมันไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดทำเหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้น แน่นอนว่าเราจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นตอนเป็นเด็ก ...
เรามีน้องชาย คนในบ้านจะบอกเสมอว่าจะเลี้ยงน้องชายไม่ให้เป็นแบบเรา .. เรารู้สึกเหมือนเป็นข้อผิดพลาดที่ไม่ควรเกิดมา
ตอนที่เราเป็นเด็กไม่ว่าเราจะทำถูกหรือผิดเราจะโดนบลัฟว่าคนที่บ้านดีทุกอย่าง ถ้ามีปากเสียงกันหลังจบเรื่องเราต้องไปกราบเท้าเขา
ท้าวความมานาน เราอยากจะถามว่า
1. เราควรคุยกับหมอยังไงไม่ให้แม่รู้ดีคะ
2. เราควรบอกหมอเรื่องพี่สาวกับเพื่อนไหมคะ
3. ถ้าเรารักษาพี่สาวกับเพื่อนจะหายไปไหม เราไม่อยากให้เขาหายไป เขาคือที่พี่งสุดท้าย
4. แบบนี้ปกติหรือเปล่า
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำตอบ แล้วก็ขอโทษด้วยนะคะที่พิมพ์ไม่รู้เรื่องและบางจุดใช้คำแปลกๆ ขอโทษจริงๆนะคะ