ก่อนหน้านี้ไม่รู้จักโรคนี้นะคะ
แต่เคยผิดหวังกับตัวเองมากๆ อยากตายไม่อยากทำให้ใครเดือดร้อน รู้สึกว่าตัวเองแย่มากๆ ต้องการเป็นที่พึงพอใจสำหรับคนอื่น อยากเรียกร้องความสนใจ รู้สึกตัวเองไร้ค่าไม่มีประโยชน์ สร้างปัญหา เสียใจเรื่องครอบครัว เสียใจเรื่องแฟน ทำร้ายตัวเองเพื่อให้เค้าสนใจ เสียใจมากแบบไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะเสียใจมากได้ขนาดนี้ ตอนมีปัญหาเราเก็บคนเดียวไม่กล้าบอกใคร เสียใจก็ไม่กล้าบอกใคร แอบร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ จนมีลูกเราก็รู้สึกว่าลูกเป็นทุกอย่างสำหรับเรา เหมือนสวรรค์ส่งมาเพื่อให้เรามีความสุข เริ่มใจเย็นขึ้น แต่ก็บวกกับโมโหคนอื่นมากขึ้นเช่นกัน ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้ ถ้าโกรธก็จะแสดงออกชัดเจนกับทุกคนทั้งที่เมื่อก่อนเราไม่ใช่คนที่โกรธใครง่ายขนาดนี้ ตอนลูกเล็กอยู่บ้านแฟน เสียใจเรื่องแฟนย้ายกลับมาอยู่บ้านตัวเองลูกขวบกว่าๆแล้ว พอย้ายกลับมาอยู่บ้านตัวเองเรายิ่งรู้สึกได้เลยว่าเราเปลี่ยนไปมาก เราไม่อยากทำอะไรเลย อยากอยู่เฉยๆ ง่วงตลอดเวลา น้ำหนักขึ้น นอนไม่หลับ หงุดหงิดง่าย อยากทำลายของ อยากทำร้ายคนรอบข้าง จนตอนนี้ลูก2ขวบแล้ว เราอยู่บ้านดูแลลูกเหมือนเดิมอาการดีขึ้น ใจเย็น คือเก็บไว้ในใจได้ไม่พูดไม่โกรธ แต่ยังบ้างเวลาโมโหมากแต่ร่างกายไม่ทำเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เริ่มกินน้อยลงแล้ว เริ่มออกกำลังกายได้บ้าง แต่ยังสิ้นหวังอยู่เหมือนเดิม ไม่มีพลังอยากทำอะไร และนอนมากเหมือนเดิม ก่อนจะมีลูกเป็นคนขยันกระตือรือร้นตลอดเวลานะ คือพึ่งจะมาเป็นแบบนี้ก็ตอนที่เริ่มเสียใจเนี่ยแหละค่ะ เราลองทำแบบสอบถามตามเว็บเกี่ยวกับโรคนี้ เค้าก็บอกว่าเราเป็นโรคนี้ถึงขั้นร้ายแรงแล้วทุกเว็บเลย ทำยังไงดีคะ บอกกับครอบครัวเหมือนเค้าก็ไม่เข้าใจคิดว่าเราคิดไปเอง พอเรารู้ตัวว่าเราเป็นแบบนี้ สิ่งเดียวตอนนี้เลยคือเราอยากหายจากโรคนี้ เราอยากเข้าสังคมได้เหมือนเดิม อยากตัดสินใจทำอะไรได้ด้วยตัวเองเหมือนเดิม เราไม่มั่นใจ กังวลไปหมด กลัวตัวเองไม่ได้รับการยอมรับจากคนรอบข้าง เครียดทุกเรื่อง