เรากับพี่คนกลางทำงานที่บ้านเป็นกงสีค่ะ ทำได้ปีกว่าๆ แล้วพี่คนโตจบโทกลับมาทำด้วย
แล้วทีนี้เกิดทะเลาะกับแม่จนเรากับพี่คนกลางขนของย้ายออกมาจากบ้านเลย
ตอนที่ทะเลาะพ่อไม่อยู่บ้าน แม่ก็บอกว่าอย่าไปอ้อนพ่อนะ จะไปก็ไปเลย แล้วก็แช่งๆ
บอกจะคอยดูสมบัติจะไม่ให้เลยสักอย่าง (โห ออกมานี่ก็ไม่ได้หวังอยู่แล้วสมบัติแม่)
ได้รอยตบมาคนละทีกับพี่คนกลางค่ะ ตอนแรกเราไม่ได้จะออก แค่พี่คนกลางที่จะออก
แต่แม่ขึ้นมาด่าเราเหมารวมไปเลย เราช่วยพี่เก็บของอยู่ แม่บอกให้ลงไปทำงานแต่เราไม่ไปจะช่วยเก็บ
เขาเลยบอกเดี๋ยวเจอดีแน่ เราเลยออกมาด้วยเลย ปัญหามันสะสม หนักมาก แล้วพ่อโทรมาว่าตามหลัง
ว่าไม่เคารพเขา ไม่รักเขา ทำไมไม่ปรึกษา แล้วก็บอกจะไม่โทรหาแล้วต่อไปนี้จะไม่ตามบ้านแน่นอน
คือแม่เห็นเรากับพี่เก็บของถ้าเขาไม่อยากให้ไปทำไมไม่โทรบอกพ่อ
ให้พ่อมารู้เองทำไม
แล้วทีนี้เหมือนเขาจะคิดได้ โทรมาใหม่บอกว่าให้กลับบ้านเถอะ ไม่มีคนทำงาน
แล้วสิ่งที่สร้างมาจะทำยังไง สมบัติพี่คนโตดูแลคนเดียวไม่ไหวหรอก (?)
คุณ เราเหนื่อย วันๆนึงทำงานเราคิดแค่เมื่อไหร่จะหมดวันวะ วันนี้แม่จะด่าจะโมโหไหม
เราทำงานกันแปดโมงเช้าถึงทุ่มสองทุ่มอย่างต่ำ ไม่มีวันหยุด แม่ก็ยังบอกขี้เกียจ(จะเอาขยันขนาดไหน)
มันไม่มีความสุขเลย มันแย่มาก แต่เขากลับบอกว่าพ่อแม่ด่าเพราะรักเรานะ โห
คนโดนด่าน้ำตาไหลถึงตีน เจ็บไปทั้งใจ คนด่าอ้างบอกด่าเพราะรัก
แม่บอกเราอกตัญญูทำพ่อร้องไห้เสียใจ เศร้ามากไม่มีลูกมาช่วยงาน
ทำไมไม่ถามเราสักคำว่า เพราะอะไรถึงออกมา ไม่ถามว่ามีความสุขมั้ย
เราเสียใจบ้างมั้ย ทำไมเราต้องเห็นใจเขาฝ่ายเดียว แล้วสภาพจิตใจเราล่ะ
พี่คนกลางเราตัดสินใจไม่กลับไปเพราะทะเลาะกับแม่หนักกว่าเราอีก (แม่เกลียดขี้หน้าไม่รู้ทำไม)
พี่ตัดสินใจกลับไปอยู่กับป้าที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เกิด พ่อแม่ทำงานฝากลูกสามคนให้คนอื่นเลี้ยงหมด
เรากับคนกลางอยู่อีกตังหวัดส่วนเราถูกอาม่าเลี้ยงมา พี่คนโตอยู่กับย่าที่จ.เดียวกับพ่อแม่
(คงไม่ต้องบอกนะแม่รักใครมากที่สุด เหอะๆ)
พ่อแม่มาหาให้กลับบ้านได้แล้ว เราก็ไม่กลับ โทรถามจนเราไม่รับสายแล้ว พี่คนโตไลน์มาบอกว่า
ที่พ่อโทรมาไม่ได้จะให้กลับบ้านแค่อยากถามไถ่ว่าสบายดีมั้ย
แต่ตลอดที่ผ่านมาคือให้กลับบ้าน ๆๆๆๆๆๆ
เราเป็นห่วงพ่อนะแต่เราไม่อยากกลับไปทำงานกับแม่เลย
ถามเราสักคำห่วงเราก็ไม่เคยมี มีแต่โทรมาบอกว่ารับสายพ่อสิ แกมันอกตัญญู...
จริงๆปมปัญหามันเยอะมากกก ถ้าพ่อกับแม่ลดอีโก้ลงได้ก็คงดี
พ่อแม่ที่ผ่านมาอ่านนะคะ ฟังลูกคุณให้มากๆนะ ใช้ใจฟังคิดด้วยเหตุผล อยากใช้อารมณ์
ลูกก็เจ็บเป็น เจ็บหนักเลยแหละเพราะเถียงไม่ได้พูดไม่ออก คำว่าพ่อแม่มันค้ำคอ
แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่คำว่าความอดทนของลูกหมดไป วันนั้นคุณอาจจะเป็นคนที่เจ็บหนักที่สุดค่ะ
แล้วเราควรเลือกอะไรหรอ ระหว่างกลับไปหรือไม่กลับไป
จริงๆเราว่าเราก็มีคำตอบให้ตัวเองแล้วเราจะไม่กลับไป
แต่เราไม่ชอบที่เขากดดันเรามากๆ ขนาดอยู่นอกบ้านแล้วยังกดดันได้
แค่รู้สึกว่าถ้าเราตายไปเรื่องนี้มันจะจบมั้ย เราเหนื่อย
พ่อกับแม่อยากให้กลับไปทำงานที่บ้านอีกครั้ง เราควรกลับไปไหม
แล้วทีนี้เกิดทะเลาะกับแม่จนเรากับพี่คนกลางขนของย้ายออกมาจากบ้านเลย
ตอนที่ทะเลาะพ่อไม่อยู่บ้าน แม่ก็บอกว่าอย่าไปอ้อนพ่อนะ จะไปก็ไปเลย แล้วก็แช่งๆ
บอกจะคอยดูสมบัติจะไม่ให้เลยสักอย่าง (โห ออกมานี่ก็ไม่ได้หวังอยู่แล้วสมบัติแม่)
ได้รอยตบมาคนละทีกับพี่คนกลางค่ะ ตอนแรกเราไม่ได้จะออก แค่พี่คนกลางที่จะออก
แต่แม่ขึ้นมาด่าเราเหมารวมไปเลย เราช่วยพี่เก็บของอยู่ แม่บอกให้ลงไปทำงานแต่เราไม่ไปจะช่วยเก็บ
เขาเลยบอกเดี๋ยวเจอดีแน่ เราเลยออกมาด้วยเลย ปัญหามันสะสม หนักมาก แล้วพ่อโทรมาว่าตามหลัง
ว่าไม่เคารพเขา ไม่รักเขา ทำไมไม่ปรึกษา แล้วก็บอกจะไม่โทรหาแล้วต่อไปนี้จะไม่ตามบ้านแน่นอน
คือแม่เห็นเรากับพี่เก็บของถ้าเขาไม่อยากให้ไปทำไมไม่โทรบอกพ่อ
ให้พ่อมารู้เองทำไม
แล้วทีนี้เหมือนเขาจะคิดได้ โทรมาใหม่บอกว่าให้กลับบ้านเถอะ ไม่มีคนทำงาน
แล้วสิ่งที่สร้างมาจะทำยังไง สมบัติพี่คนโตดูแลคนเดียวไม่ไหวหรอก (?)
คุณ เราเหนื่อย วันๆนึงทำงานเราคิดแค่เมื่อไหร่จะหมดวันวะ วันนี้แม่จะด่าจะโมโหไหม
เราทำงานกันแปดโมงเช้าถึงทุ่มสองทุ่มอย่างต่ำ ไม่มีวันหยุด แม่ก็ยังบอกขี้เกียจ(จะเอาขยันขนาดไหน)
มันไม่มีความสุขเลย มันแย่มาก แต่เขากลับบอกว่าพ่อแม่ด่าเพราะรักเรานะ โห
คนโดนด่าน้ำตาไหลถึงตีน เจ็บไปทั้งใจ คนด่าอ้างบอกด่าเพราะรัก
แม่บอกเราอกตัญญูทำพ่อร้องไห้เสียใจ เศร้ามากไม่มีลูกมาช่วยงาน
ทำไมไม่ถามเราสักคำว่า เพราะอะไรถึงออกมา ไม่ถามว่ามีความสุขมั้ย
เราเสียใจบ้างมั้ย ทำไมเราต้องเห็นใจเขาฝ่ายเดียว แล้วสภาพจิตใจเราล่ะ
พี่คนกลางเราตัดสินใจไม่กลับไปเพราะทะเลาะกับแม่หนักกว่าเราอีก (แม่เกลียดขี้หน้าไม่รู้ทำไม)
พี่ตัดสินใจกลับไปอยู่กับป้าที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เกิด พ่อแม่ทำงานฝากลูกสามคนให้คนอื่นเลี้ยงหมด
เรากับคนกลางอยู่อีกตังหวัดส่วนเราถูกอาม่าเลี้ยงมา พี่คนโตอยู่กับย่าที่จ.เดียวกับพ่อแม่
(คงไม่ต้องบอกนะแม่รักใครมากที่สุด เหอะๆ)
พ่อแม่มาหาให้กลับบ้านได้แล้ว เราก็ไม่กลับ โทรถามจนเราไม่รับสายแล้ว พี่คนโตไลน์มาบอกว่า
ที่พ่อโทรมาไม่ได้จะให้กลับบ้านแค่อยากถามไถ่ว่าสบายดีมั้ย
แต่ตลอดที่ผ่านมาคือให้กลับบ้าน ๆๆๆๆๆๆ
เราเป็นห่วงพ่อนะแต่เราไม่อยากกลับไปทำงานกับแม่เลย
ถามเราสักคำห่วงเราก็ไม่เคยมี มีแต่โทรมาบอกว่ารับสายพ่อสิ แกมันอกตัญญู...
จริงๆปมปัญหามันเยอะมากกก ถ้าพ่อกับแม่ลดอีโก้ลงได้ก็คงดี
พ่อแม่ที่ผ่านมาอ่านนะคะ ฟังลูกคุณให้มากๆนะ ใช้ใจฟังคิดด้วยเหตุผล อยากใช้อารมณ์
ลูกก็เจ็บเป็น เจ็บหนักเลยแหละเพราะเถียงไม่ได้พูดไม่ออก คำว่าพ่อแม่มันค้ำคอ
แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่คำว่าความอดทนของลูกหมดไป วันนั้นคุณอาจจะเป็นคนที่เจ็บหนักที่สุดค่ะ
แล้วเราควรเลือกอะไรหรอ ระหว่างกลับไปหรือไม่กลับไป
จริงๆเราว่าเราก็มีคำตอบให้ตัวเองแล้วเราจะไม่กลับไป
แต่เราไม่ชอบที่เขากดดันเรามากๆ ขนาดอยู่นอกบ้านแล้วยังกดดันได้
แค่รู้สึกว่าถ้าเราตายไปเรื่องนี้มันจะจบมั้ย เราเหนื่อย