เกริ่นก่อนว่า ช่วงสักระยะที่ผ่านมา ที่บ้านกับเราค่อนข้างไม่ค่อยลงรอยกัน เพราะพ่อแม่จะรู้สึกว่าผู้น้อยกว่าต้องเคารพเชื่อฟังผู้ใหญ่ ส่วนเรากลับคิดต่างว่าผู้ใหญ่ก็ควรเคารพคนอ่อนกว่าเหมือนกัน ทีนี้มาเกิดวันหนึ่ง อยู่ดีๆ เค้าก็พูดกับเราด้วยน้ำเสียงออกแนวสั่งสอน (ตามหัวข้อกระทู้) เรียนจิตวิทยามา ก็ต้องเข้าใจคนอื่นมากกว่า ปรับตัวเข้าหาคนอื่นได้ดีกว่าสิ 

คือในใจเราแบบ คิดหลายอย่างมาก เช่น
"คนไม่เรียนจิตวิทยาก็ไม่จำเป็นต้องปรับตัวอะไรเลยเหรอ?"
"ทำไมเราต้องเป็นฝ่ายเดียวที่ปรับตัวละ?"
"ทำไมพูดคำเห็นแก่ตัวขนาดนี้? "
"คือไม่ว่าจะเกิดอะไรเราต้องปรับ ส่วนเค้าไม่ต้องเหรอ?"
คือโกรธอะพูดตรง ๆ แต่สุดท้ายเราก็ตอบเค้าไปว่า คนเราทำอะไรตามที่คนอื่นต้องการไม่ได้หมดหรอก ถ้าเกิดเราต้องปรับตัวเองทุกอย่าง แล้วเราจะเหลืออะไร? ลองเค้าคิดในมุมเค้าว่าโดนบอกให้ปรับตัว เค้าจะยอมปรับตัวทุกอย่างเพื่อเราไม่? เรารู้สึกว่าการปรับตัวฝ่ายเดียวมันเป็นทุกข์นะ (น้ำเสียงซอฟที่สุด) และเมื่อเราตอบไปอย่างนั้น เค้าก็ส่ายหัว บอกว่า อย่างนี้ก็ไม่ต้องพูดกันแล้ว แล้วก็เงียบไป

พิมพ์มาจนถึงตอนนี้คือ อยากระบาย เป็นท้อแท้อะ T-T เรารู้สึกเหมือนเราเป็นคนผิดต้องแก้ไขอยู่คนเดียว พยายามเข้าใจเค้านะว่า เออ เค้าก็ไม่ได้เรียนมาแบบเราจริง ๆ เค้าก็ไม่เข้าใจเวลาเค้าบอกเราไม่ชอบแบบนี้ เสียใจแบบนี้ (ที่บ้านเป็นสายวิทย์วิชาการจ๋า) เค้าก็จะแบบทำไมต้องเสียใจ และเราอาจจะแบบไม่ใช่เด็กที่บอกครับ ๆ ค่ะ ๆ ได้ครับพี่ ดีครับผม เหมาะสมครับท่าน คือถ้าเราไม่เห็นด้วยเราจะแบบบอกพุ่งออกมาเลย (ทั้งแบบซอฟและโกรธมากๆ ) แต่ผู้ใหญ่ก็จะมองว่าเราก้าวร้าว หัวแข็ง หัวดื้อ และเค้าไม่ค่อยอยากฟังเรา 

เราทำใจสักระยะนึงว่า เวลาเรามีปัญหา ไม่ว่าจะทางกายหรือทางใจ เราปรึกษากับที่บ้านได้น้อยมาก เพราะเค้าก็จะเป็นแนวสอนสั่ง ดุว่า ทำไมไม่ทำอย่างนั้นอย่างนี้ คือเราแค่อยากได้คนฟังเราเฉย ๆ T-T พอได้ยินประโยคว่า เรียนจิตวิทยาต้องเข้าใจคนอื่นได้ดีกว่าสิ แบบนักจิตวิทยาร้องไห้ไม่เป็น โกรธไม่ได้หรือไงกัน