สวัสดีค่ะ  ทุกท่าน  

เราเคยฟังเรื่อง ๆ หนึ่ง ที่เล่าว่า

มีคนไข้ไปหาจิตแพทย์ด้วยอาการซึมเศร้า เค้าเล่าว่า เค้าไม่มีความสุขและไม่สามารถรับมือกับโลกใบนี้ได้อีกแล้ว  
จิตแพทย์แนะนำว่า ตอนนี้มีตัวตลกในเมืองมาเปิดการแสดงอยู่ คุณลองไปดูสิเผื่อจะทำให้รู้สึกดีขึ้น  
คนไข้กลับร้องไห้หนักกว่าเดิมและบอกหมอว่า “ หมอครับ ตัวตลกนั่นคือผมเอง ! “

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>



เรานึกถึงเรื่องเล่านี้ขึ้นมาเพราะรู้สึกหน่วงในใจทั้งระหว่างดูและหลังหนังจบ  จึงหาทางคลี่คลายมันออกมาว่า อะไรที่กระทบใจเรา
ได้มากมาย ขอบันทึกความรู้สึกนี้ไว้ที่กระทู้นี้นะคะ  และเราจะไม่พูดถึงการแสดงอันทรงพลัง ไม่พูดถึงดนตรีประกอบที่ไม่
ประนีประนอมใด ๆ ต่อผู้ชม และองค์ประกอบส่วนอื่น ๆ ของหนัง ทั้งหมดเป็นเรื่องของความรู้สึกของเราที่มีต่อหนังเรื่องนี้ล้วน ๆ ค่ะ 

หนังเรื่องนี้เป็นการเล่าถึงที่มาที่ไปของการแปลงสภาพจากผู้ชายคนหนึ่งไปเป็นอาชญากรร้าย โดยแบ่งออกเป็น 3 ส่วน คือ
1) ความพยายามของอาเธอร์   
2) เบื้องหลังความวิปลาส   
3) จุดเปลี่ยนและกำเนิดปีศาจ 

มาลองนั่งนึก ๆ ดู คิดว่าส่วนที่กระทบใจเรามากที่สุด ส่วนที่ทำให้เราเศร้าข้ามวันจนกระทั่งตอนนี้  นั่นคือ 
ส่วนแรก ความพยายามของอาเธอร์ ค่ะ เพราะหนังย้ำให้เราเห็น “ใจ” ที่แท้ของอาเธอร์ว่า จริง ๆ เค้าได้พยายามเหลือเกิน
 
> พยายามที่จะมีชีวิตอยู่โดยไม่ต้องเบียดเบียนพึ่งพาใคร จากฉากที่แม่พยายามเขียนไปขอความช่วยเหลือจากโธมัส เวย์น
แต่อาเธอร์กลับไม่อยากให้เขียน

> พยายามเข้าใจและให้อภัย ฉากที่วิ่งตามป้ายลดราคาของทางร้านที่ถูกแกงค์เด็กฉกไป จนกระทั่งโดนรุมกระทืบในซอย 
แต่อาเธอร์ก็ ไม่ได้คิดจะแก้แค้นแม้ถูกรังแกโดยไร้สาเหตุ เพียงแค่เดินคอตกกลับบ้าน และเป็นเหตุให้ถูกหักค่าแรงในวันถัดมา  

> พยายามไม่แฉเพื่อนทั้งที่เพื่อนพูดจากลับกลอก ให้ร้ายตัวเองเรื่องปืนกับเจ้าของร้าน  

> พยายามมีปฏิสัมพันธ์กับคนในสังคมอยู่เสมอ แม้จะได้รับการปฏิเสธหรือไม่แยแส  จะเห็นว่าทั้งเรื่องมีคนเดียวที่มีปฏิสัมพันธ์กับอาเธอร์
ที่ไม่ใช่โดยหน้าที่ คือ หญิงสาวลูกติดที่เจอกันในลิฟท์ นั่นทำให้คนที่โหยหาการมีตัวตนอย่างอาเธอร์ดีใจจนเก็บไปจินตนาการถึง
(คือ คนเราต้อง ขาด แค่ไหนถึงจะดีใจกับการที่มีคนพูดด้วยได้ขนาดนี้)

> โดยธรรมชาติแล้ว อาเธอร์มีความเห็นอกเห็นใจผู้อื่น สุภาพ ชัดเจนจากหลายฉากว่าอาเธอร์ไม่ตลกกับมุกตลกแบบหยาบโลน 
เหยียดเพศ (จากฉากในคลับ ที่ทุกคนหัวเราะกับมุกเปรียบเทียบรถกับผู้หญิง หรือมุกเมียน้อยเมียหลวงของพิธีกร)  , ตลกล้อเลียน
ปมด้อยคนอื่นหรือตลกสังขาร (แกรี่เพื่อนตัวเล็กของคณะที่มักถูกทุกคนล้อเลียนเสมอ แต่อาเธอร์ก็ไม่ได้ร่วมหัวเราะด้วยเลย)  
อาเธอร์เคยลองและพยายามจะหัวเราะร่วมไปกับคนอื่นบ้างในบางฉากแต่เห็นได้ว่านัยน์ตาเค้าเศร้าเหลือเกินเพราะสำหรับเค้า
มันไม่ตลกเลย  ทุกครั้งที่เค้าหัวเราะ....แต่ทำให้เราเศร้าเหลือเกิน

อาเธอร์เป็นเพียงผู้ชายที่ไม่สบาย เป็นโรคที่ยากจะเข้าใจ แต่ก็ยังพยายามดิ้นรนทำงานเพียงเพื่อแลกกับเงินแค่พอเลี้ยงชีพ  
เค้ามีความใฝ่ฝันเล็ก ๆ ที่จะได้มีโอกาสทำในสิ่งที่ตัวเองรัก ได้มีตัวตนในสายตาใครสักคน มีใครที่จะพูดคุยด้วย
คงไม่มากไปหากจะพูดว่า โรคทางใจของอาเธอร์ คือ โรคขาดความรักอย่างรุนแรง  

แต่เมื่อถูกกระทำซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากคนที่เรียกตัวเองว่า คนปกติ (หนุ่มออฟฟิศ 3 คนที่เรื้อนใส่ผู้หญิงในรถไฟและรุมกระทืบอาเธอร์) ,
ต้องตกงานที่เป็นแหล่งรายได้,  สังคมสงเคราะห์ที่พึ่งแห่งเดียวที่รับฟังปัญหาและเป็นที่รับยาก็ปิดตัวลงจากการถูกตัดงบประมาณ,
แม่ที่วิปลาสและไม่เคยปกป้องเค้าในวัยเด็กการทารุณกรรมของพ่อเลี้ยง,   พิธีกรคนดังคนที่เป็นไอดอลและหล่อเลี้ยงความฝัน
การเป็นนักแสดงตลกให้อาเธอร์กลับเล่นตลกกับความอับอายของเค้าเพียงเพื่อเรียกความนิยมของรายการ   
..........ความกดดันทั้งหลายทั้งปวงจึงระเบิดขึ้น จนเป็นเหตุให้ปีศาจถือกำเนิดขึ้นมาตามที่เราเห็นในหนัง .....................



ขอสารภาพว่า มันมีวลีหนึ่งที่ได้ยินบ่อยๆ แต่เราเกลียดมาก ที่ว่า “อ่อนแอก็แพ้ไป” อาจเป็นวลีที่เหมาะจะอธิบายเรื่องนี้ได้หมดจด

ใช่ค่ะ อาเธอร์อาจเป็นเพียงคนที่อ่อนแอทั้งกายและใจท่ามกลางสังคมโลกนี้ที่คัดสรรให้ผู้อยู่รอดคือ ผู้เข้มแข็งเท่านั้น  
แต่เราอดถามตัวเองไม่ได้ว่า แล้วโลกใบนี้มันมีที่ทางสำหรับผู้ชนะสักกี่คน? แล้วผู้แพ้ที่เหลือ เราทำยังไงกับพวกเค้า ?
หากเราต้องตกอยู่ในสภาพเดียวกับอาเธอร์.......เราจะทำได้ดีกว่าเค้าไม๊ ?
และวันหนึ่ง เมื่อความอดทนสิ้นสุดลง หากเค้ากลายเป็นปีศาจขึ้นมา เราเคยรู้สึกว่ามีส่วนต้องรับผิดชอบหรือไม่ ?

เราไม่ได้บอกว่า ที่อาเธอร์กลายเป็น JOKER  เป็นอาชญากร คือเรื่องที่ถูกที่ควรนะคะ  
แต่โปรดยอมรับเถิดว่า โลกทุกวันนี้ มีส่วนสร้าง  JOKER  ขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้    
คนที่เลวโดยสันดานและใช้สัญชาติญาณสัตว์นำพาชีวิตโดยไร้ซึ่งศีลธรรมก็มีเราไม่แย้ง   
แต่เราสลดใจเหลือเกินกับคนที่พยายามจะเป็นคนดี พยายามที่จะตะกายขึ้นมาจากหลุมลึก แต่เพราะแรงบีบรัดจากรอบข้าง
ทำให้ต้องตกลงไปในท้ายที่สุด   และกลับขึ้นมาอีกครั้งเพื่อเป็นปีศาจ  เราคงเสียใจมากหากได้รู้ว่าเราก็เป็นส่วนหนึ่งที่สร้างเค้าขึ้นมา
 
 

หนังเรื่องนี้ทำให้ทัศนคติบางอย่างของเราเปลี่ยนไป  เรารู้สึกอยากมีไมตรีต่อคนรอบตัวให้มากขึ้น  
เพราะเราไม่รู้เลยว่า  เค้าอาจจะกำลังต้องการมันอย่างที่สุดก็ได้ 

..............เพราะเราทำได้แค่นี้ค่ะ...............

 
I looked at the skies, running my hands over my eyes,
And I fell out of bed, hurting my head 
……………from things that I'd said.

ขอบคุณค่ะหากคุณอ่านมาถึงตรงนี้