สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้เเรกของเรา เราอยากจะปรึกษาเพื่อนๆชาวพันทิปค่ะ เรื่องมีอยู่ว่า เรา เป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เเละเราก็อยากที่จะหาย เราไม่อยากเป็นโรคนี้ตลอดชีวิต เราคิดอยากตายเกือบตลอดเวลา บางทีก็นิ่งๆไป เเบบหมดอาลัยตายอยากในชีวิตไปเเล้ว
สาเหตุมาจากตอนประถมนั้น ครอบครัวไม่สมบูรณ์ เเละเพื่อนๆในห้องไม่สนใจ เพราะเรารูปร่างอ้วนเเละเรียนไม่เก่ง เเต่ตอนนี้เราอยู่ ม.ปลาย เเล้วปัญหาเพื่อนๆในห้องไม่สนใจ เพราะเรารูปร่างอ้วนเเละเรียนไม่เก่งนั้น จึงไม่ใช่ปัญหาหลักๆของเรา
เราเคยคิดอยากฆ่าตัวตายมาตั้งเเต่ตอน ป.3 จนปัจจุบันนี้ เราอยู่ ม.6 เเล้ว มันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ จนเหมือนเราเป็นคนโรคจิตคนนึงไปเเล้ว เราเป็นเด็กนอกเมือง เเต่เข้าไปเรียนในเมือง ทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อน อยู่เเต่ในบ้าน เเม่เราก็ทำงาน ยายเราก็อายุเยอะเเล้ว เราเลยอยู่คนเดียวมาตลอด เราเริ่มอาการหนักขึ้นเเละคิดไปหาเเพทย์จิตเวชตอน ม.5 เพราะตอนนั้นเราร้องไห้ตลอด โดยไม่มีใครรู้ รวมๆเเล้ว เราเป็นเเบบนี้มา 10 ปีเเล้ว
เมื่อเราไม่มีเพื่อนในชีวิตจริงมากมาย เราเลยมาลองเล่นเฟสบุ๊ค เราก็พบว่าเพื่อนๆในโลกออนไลน์นั้นก็ดีนะ ทำให้เราไม่เหงา เเต่ว่า ความผิดพลาดที่เราทำไปเเต่ละครั้ง ทำให้เราเสียเพื่อนไปทีละหลายๆคน บางครั้ง เราทำอะไรไปโดยไม่รู้ตัว สุดท้าย สิ่งที่ได้กลับมา คือ เราปรึกษาใคร ก็ไม่ค่อยมีใครอยากให้คำปรึกษา เราคิดว่า มันอาจจะเป็นเพราะโรคที่เราเป็น มันทรมานมากๆ ทำให้เราคิดอยากตายมาเป็นหลายครั้งเเล้ว เราเหมือนไม่มีใครเลย เเม่ก็ต้องทำงาน ยายก็อายุมาก หลงๆลืมๆ ทำให้เรารู้สึกเดียวดายมากๆ เราอยากมีชีวิต เเต่เราก็อยากตาย เราไม่รู้เราควรจะทำยังไงต่อไปดีเเล้ว เราจะตายหรือเราจะอยู่ดี ช่วยเราคิดทีนะคะ
เราเป็นโรคซึมเศร้า เเต่เราเหมือนไม่ได้รับความรักอย่างเต็มที่ เเละเหมือนโดนเเบน ทำให้เราคิดเเต่เรื่องอยากตาย
สาเหตุมาจากตอนประถมนั้น ครอบครัวไม่สมบูรณ์ เเละเพื่อนๆในห้องไม่สนใจ เพราะเรารูปร่างอ้วนเเละเรียนไม่เก่ง เเต่ตอนนี้เราอยู่ ม.ปลาย เเล้วปัญหาเพื่อนๆในห้องไม่สนใจ เพราะเรารูปร่างอ้วนเเละเรียนไม่เก่งนั้น จึงไม่ใช่ปัญหาหลักๆของเรา
เราเคยคิดอยากฆ่าตัวตายมาตั้งเเต่ตอน ป.3 จนปัจจุบันนี้ เราอยู่ ม.6 เเล้ว มันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ จนเหมือนเราเป็นคนโรคจิตคนนึงไปเเล้ว เราเป็นเด็กนอกเมือง เเต่เข้าไปเรียนในเมือง ทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อน อยู่เเต่ในบ้าน เเม่เราก็ทำงาน ยายเราก็อายุเยอะเเล้ว เราเลยอยู่คนเดียวมาตลอด เราเริ่มอาการหนักขึ้นเเละคิดไปหาเเพทย์จิตเวชตอน ม.5 เพราะตอนนั้นเราร้องไห้ตลอด โดยไม่มีใครรู้ รวมๆเเล้ว เราเป็นเเบบนี้มา 10 ปีเเล้ว
เมื่อเราไม่มีเพื่อนในชีวิตจริงมากมาย เราเลยมาลองเล่นเฟสบุ๊ค เราก็พบว่าเพื่อนๆในโลกออนไลน์นั้นก็ดีนะ ทำให้เราไม่เหงา เเต่ว่า ความผิดพลาดที่เราทำไปเเต่ละครั้ง ทำให้เราเสียเพื่อนไปทีละหลายๆคน บางครั้ง เราทำอะไรไปโดยไม่รู้ตัว สุดท้าย สิ่งที่ได้กลับมา คือ เราปรึกษาใคร ก็ไม่ค่อยมีใครอยากให้คำปรึกษา เราคิดว่า มันอาจจะเป็นเพราะโรคที่เราเป็น มันทรมานมากๆ ทำให้เราคิดอยากตายมาเป็นหลายครั้งเเล้ว เราเหมือนไม่มีใครเลย เเม่ก็ต้องทำงาน ยายก็อายุมาก หลงๆลืมๆ ทำให้เรารู้สึกเดียวดายมากๆ เราอยากมีชีวิต เเต่เราก็อยากตาย เราไม่รู้เราควรจะทำยังไงต่อไปดีเเล้ว เราจะตายหรือเราจะอยู่ดี ช่วยเราคิดทีนะคะ