สวัสดี วันนี้เราจะมาเล่าประสบการณ์การหลงรักคนคนหนึ่งโดยที่เราไม่รู้จักเขาเลยให้ฟัง เชื่อว่าหลายคนก็ต้องเคยมีประสบการณ์แบบนี้สินะ เอาล่ะเข้าเรื่องเลยล่ะกันเราเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ทำงานอยู่ปั้มปตท.แห่งหนึ่งในย่านเเถวๆลาดพร้าว ซึ่งเราทำงานที่มาเเค่เดือนกว่า เราพบเจอคนเยอะเเยะมากมาย ซึ่งหนึ่งในนั้นเราเจอคนคนหนึ่ง เขามาที่ร้านที่เราทำงาน ครั้งเเรกคือตอนเราเข้ามาทำงานที่นี่เพียง1อาทิตย์ ซึ่งเรายังทำอะไรไม่เป็นเลย ได้เพียงจัดออเดอร์อย่างเดียว ยังไม่เป็นเเคชเชียร์ วันเเรกที่เขามาที่ร้าน เราปลื้มเขาตั้งเเต่เเรกเจอ คือปลื้มมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ บุญวาสนาทำได้แแค่มอง ครั้งที่สองเขาก็มาที่ร้านอีก ครั้งนี้เขามาตรงกับตอนที่เราพักเบรค เราก็นั่งกินข้าวของเราไปเรื่อยๆตอนเเรก ไม่รู้ว่าเขามาตั้งเเต่ตอนใหน รู้ตัวอีกทีคือ เขานั่งถัดจากเราไป4โต๊ะ เพราะเรานั่งพักอยู่ในร้าน เเล้วอีนี่ก็ไม่รู้ว่าอะไรดนใจให้ไปจ้องเขาขนาดนั้น จ้องในขนาดที่เเบบตาไม่กระพริบ จนกระทั่งเรากับเขาจ้องตากัน ประมาณ10วิ อื้อหื้อ หัวใจกูลอยออกนอกโลกไปแล้ว เราเขินมากก็เลยละสายตาจากเขา เเก้เขินด้วยการเดินออกจากจุดจุดนั้น เราเลยไปยืมหูฟังพี่ที่ทำงาน เเต่เราหาไม่เจอเลยให้พี่เขาไปหาให้เเทน พี่เขาเลยบอกว่ายืนเเคชเชียร์รอก่อนล่ะกัน -เราก็ไม่กล้ายืน เพราะไม่ได้ใส่หมวก เเต่ตัวไม่เรียบร้อย เลยยืนแอบๆข้างๆตู้ไอศรีมเเทน แต่ก็ดั๊นนนนนนนน คนที่เราเเอบชอบอ่ะเดินมาจะสั่งออเดอร์เพื่อกลับบ้าน เขาเลยเอ่ยขึ้นมาว่า"รับออเดอร์ได้ไหมครับ". เราก็เลยหันไปมองพี่อีกคนที่กำลังจัดออเดอร์ของลูกค้าคนอื่นอยู่ พี่เเกก็เลยบอกว่า'รับให้ก่อนหน่อย'
เราก็เลยเดินเข้าไปรับออเดอร์ให้เขาด้วยอาการเขินหัวใจเต้นเเรงเเทบเตะยอดหน้าของเขา
'ขอเป็น...เล็กครับ'
'ขออภัยนะคะลูกค้า พอดี..เล็กหมดค่ะ เปลี่ยนเป็นกลางเเทนได้ไหมคะ'
'อ่อ..ได้ครับๆ'
เป็นประโยคเเสนสั้นในการทำงานเเต่คือความสุขเเสนยาวในชีวิตจริงกูมากเลย555555
แล้วสุดท้ายก็ทำได้เพียงเเค่ยืนมองเขาเดินออกจากร้านไปเช่นเคย 
มาครั้งนี้ที่3คือแบบไม่ทันตั้งตัวเลยจริงๆคือวันที่6/6/19พี่เขามาสั่งผ่านไดร์ฟทรู เราเป็นคนรับ ก็คุยๆตามปกติแบบลูกค้าทั่วไป ซึ่งตอนลูกค้ามาจ่ายเงินเราดันไม่ได้เป็นคนรับเงินจากเขา ดันเป็นพนักงานอีกคนรับเเทนเพราะเรามัวเเต่จัดออเดอร์ให้เขาอยู่ และอีกอย่างก็ไม่รู้ว่าเป็นเขา อื้อหื่อออออออ พอเขามาจ่ายตังเท่านั้นเเหละ ไม่น่าพลาดเลยกูวววววว เเต่ตอนเอาออเดอร์ไปให้เขาเราก็เป็นคนเอาไปให้นั้นเเหละ ด้วยความที่เราเป็นพนักงานใจต้องนิ่ง กิริยามารยาทที่ไม่ดีก็ไม่ควรแสดงออกมา แต่....หัวใจเรานี่เเทบอย่างเกาะล้อรถเขากลับบ้านด้วยจริงๆ
เป็นบุญที่เราทำร่วมวัดที่นั่งร่วมศาลา ไม่ใช่คู่ชีวิตที่ทำบุญร่วมกัน จึงทำได้เพียงเเค่รู้จักผ่านๆ รู้จักแบบไม่ควรรู้จัก เฮ้อ ฉันชอบเรา ฉันทำอะไรไม่ได้ อีกอย่างฉันก็ไม่รู้จักเขาด้วย
#หากบุญวาสนาของข้าพเจ้ามีจงดลบันดาลให้ข้าพเจ้าได้พบเจอและพูดคุยกับเขาอย่างเป็นทางการด้วยเทอญ 
#ฝากส่งกระทู้นี้ไปถึงเขาที