อยากถามความเห็นของทุกๆท่านว่ามันจะเป็นการดีหรือไม่ถ้าเราจะเชิญผู้เชี่ยวชาญด้านปรัชญาหรือบุคคลตัวอย่างในการดำเนินชีวิตมาสัมภาษณ์ มาดีเบตหรือถกกันในประเด็นเรื่องการเรียนของเด็กนักเรียนที่สุดโต่งในเชิงการกดดันตัวเองให้เรียนแบบพักผ่อนน้อยๆ กดดันตัวเอง เรียนด้วยความฟุ้งซ่านกังวลในอนาคตมากเกินไปคาดหวังไว้สูงให้มันเป๊ะสมบูรณ์แบบ(ตีกรอบให้ตัวเองสร้างเงื่อนไขให้จิตใจตัวเองมากไป)จนบางรายถึงขั้นเก็บกด สุขภาพจิตย่ำแย่ หนักขึ้นมาก็ป่วยทางจิต เป็นโรคเครียด โรคซึมเศร้า เป็นบ้า เป็นประสาท หนักสุดก็ถึงขั้นฆ่าตัวตาย ทุกท่านคิดเห็นเช่นไรในการเชิญพวกเขาเหล่านั้นมาสัมภาษณ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งประเด็นพ่อแม่ที่ไม่ได้เรื่องไร้น้ำยาปลูกฝังลูกให้เรียนแบบสุดโต่งพักน้อยต้องเป๊ะเงื่อนไขจุกจิกหยุมหยิมเยอะ ต้องกดดันตัวเอง(ปากทำเป็นพูดดีว่ากระตุ้นตัวเอง) อย่าว่าเป็นตอกใส่หน้าฉีกหน้าผู้ปกครองเลยครับ หรือว่ามันเป็นการฉีกหน้าเกินไปหรือเปล่า คือหลายคนเรียนเพราะความกลัวเรียนด้วยความโลภในอนาคตจนจิตฟุ้งซ่านไปในอนาคตไม่ได้มีความสุขอยู่กับการเรียนจริงๆ  ไม่ได้รักในการเรียนรู้ของแท้แต่เรียนเพราะมันเป็นหน้าที่ที่จำเป็นอย่างเลี่ยงไม่ได้เพราะอนาคตไม่ได้เรียนเพื่อเรียนโดยแท้ เรียนแบบสุขภาพจิตย่ำแย่ ทุกท่านว่าควรสัมภาษณ์ในประเด็นที่ตัวครอบครัวผู้ปกครองหรือไม่แบบในเชิงตอกหน้า ไม่งั้นตัวเด็กก็จะแบกจะกำmindsetหรือทัศนคติเน่าๆเป็นพิษนี้จนใครเตือนด้วยไม่ได้สลัดไม่ได้ เพราะมันเป็นความเคยชินไม่ได้เหมือนกลัวเสียความเป็นตัวเอง กลัวไม่ปลอดภัย จนดูมีอีโก้ที่สูงเหมือนอยู่ในโคลนตมดูดๆพูดไปก็ไม่เข้าใจฉุดก็ไม่ขึ้น

ปล.จขกทอยากให้ขุดเรื่องพวกนี้ให้เป็นกระแสดังๆเหมือนกระแสข่าวพระพุทธรุปหรือดังกว่านั้นให้เป็นข่าวให้พวกผู้ปกครองละอายใจบ้าง ทุกท่านคิดเห็นอย่างไร เพราะพวกผู้ปกครองไม่เอาถ่านนี่แหละที่สร้างให้เด็กมีmindsetและทัศนคติที่เป็นพิษจนกอดมันไว้แบกกำมันไว้แน่นจนจิตจะพังเสียเอง รวมถึงพวกผู้ใหญ่ในสังคมพวกครูไม่ได้เรื่องไร้น้ำยาที่ชอบฝังหัวค่านิยมปญอต่างๆ