คือ เราไม่รู้สึกเหมือนเค้าเป็นพ่อ เค้าไม่เคยที่จะทำให้เราคิดแบบนี้เลย 
ตอนเด็กเรายังรักเค้าอยู่นะ  เเต่พอโตขึ้นก็เริ่มไม่ชอบในการกระทำของพ่อ
พ่อเป็นคนที่อารมณ์ร้อนมาก เวลาเราทำผิดหรือลืมอะไรบ่อยๆก็จะด่าค่อนข้างเเรงนะ(เราเคยทำผิดมากอยู่ครั้งนึง โดนพ่อปาหนังสือ จาน ของใกล้ตัวใส่เราเเล้วก็ด่า)   

เวลากินเหล้าจะกินไม่ยอมหยุด กินจนใช้เงินในบ้านไปเลี้ยงเพื่อนของพ่อหมด   เวลาอยู่บ้านใครทำอะไรไม่ได้ดั่งใจก็จะทำลายทุกอย่างข้างกาย เเม่ทำงานคนเดียว แม่พยายามจะมีชีวิตเเบบครอบครัวทั่วไป  เวลาเเม่พูดอะไรไม่เข้าหูพ่อ พ่อจะตะคอกใส่เเม่แล้วทำลายข้าวของในบ้าน พ่อเคยจะทำร้ายเเม่กับย่าหลายครั้ง(ทั้งที่ย่าเป็นเเม่ของพ่อนะ??)
ทุกครั้งที่ทำลายของใช้ ไม่เข้าใจเลยทำไปทำไม??
เงินที่ซื้อของก็ไม่ใช่ของพ่อเงินเเม่ทั้งนั้น บ้านก็ของปู่ย่า

พ่อไม่ทำงาน อยู่บ้านอะไรไม่ได้ดั่งใจก็ชอบอ้างพระคุณตัวเองว่า "ตัวเองทำงานทุกอย่างรอบบ้านเงินก็ของตัวเอง(ตัวเอง คือ พ่อนะ)"
เราก็ไปเรียนจะให้อยู่ทำงานบ้านยังไง? บางครั้งกลับบ้านเราก็ช่วยล้างจาน ถูบ้าน(บางครั้ง) 
เเต่ก็ช่วยอาบน้ำให้ย่าบ้าง เพราะย่าเเก่เเล้ว

เเม่ไม่ค่อยกล้าเถียงพ่อเราก็เหมือนกัน เราเหมือนคนที่ขี้ขลาด ไม่กล้าทำอะไรซักอย่างเลย หลายครั้งเริ่มคิดนะว่าถ้าเรามันไร้ประโยชน์ขนาดนี้จะอยู่เพื่อ?? //เเต่ก็นั่นเเหละเราขี้ขลาดไง ไม่กล้าที่จะทำร้ายตัวเองหรอก

เรารู้นะว่าพ่อเเม่มีพระคุณให้เราเกิดมา เเต่มันไม่รู้สึกเเบบนั้นเลย เราเริ่มไม่เปิดใจให้พ่อเเล้ว เริ่มพูดน้อย ไม่สนิทกับญาติเลยซักคน แทบไม่มีใครเป็นที่พึ่งได้ รู้สึกอยากมีเเค่เเม่คนเดียว 

**ช่วยบอกหน่อยว่า เราทำอะไรผิดรึป่าว ควรเเก้ไขอะไรในชีวิตมั้ย หรือเราควรเปลี่ยนตัวเอง***