ถ้าโดยปกติเวลามีลักษณะเป็นเส้นตรง เคลื่อนไปข้างหน้าด้วยอัตราคงที่ ไม่มีการย้อนกลับ ไม่มีการก้าวกระโดด
แต่ในบางทฤษฎีจะมีสมมติฐานว่าเวลาอาจมีลักษณะเป็นปริภูมิรูปทรงอื่นหรือเป็นวัฏฏะ (Circular time)
หรือแม้เป็นเส้นตรง แต่ถ้าเรา(หรืออำนาจอื่นใด)สามารถ "พับ" ให้เส้นเวลาหรือปริภูมิเวลา 2 ตำแหน่ง
ที่อยู่แยกห่างกันไกลมาบรรจบกันได้ ก็จะย่นระยะทางและสร้างทางลัดในการเดินทางข้ามเวลาได้ 

แนวคิดนี้ อาจยังไม่มีใครพิสูจน์หรือสามารถทำให้เกิดขึ้นจริงได้
แต่ถูกหยิบมาใช้ในนวนิยายและภาพยนตร์มาแล้วหลายเรื่อง
ในหลากหลายรูปแบบ หลากหลายสมมติฐานกัน ตามแต่การกำหนดโครงสร้างของผู้แต่ง

จากตัวอย่างตอนต่อไปของลิขิตแห่งจันทร์ (ในคลิป ตย. เหตุการณ์จะเรียงสลับกันไปมา) 
ep.สุดท้าย ดูจะเล่นเรื่องนี้เต็มๆ การทับซ้อนของมิติเวลา, การปรากฏตัวของ time traveller ฯลฯ



0:00 ดร.เฟื่องกำลังวาดภาพงานวันลอยประทีป เทียบกับของเดิม
0:02 พี่หมอลอยช่อดอกไม้ลงน้ำ
0:03 โอปอลเก็บบางอย่างขึ้นจากน้ำ (มีภาพนิ่ง ถือดอกไม้ช่อเดียวกัน)
0:08 ดวงแก้วชวนพี่หมอไปตามหา ดร.เฟื่อง  (อันนี้น่าจะเป็นที่มาของ 0:00)
0:09 ฝั่งโอปอล/พิภพก็พยายามหาข้อมูลในการข้ามภพ
0:13 พิภพได้ยินเสียงดนตรีไทย
0:15 พิภพตะโกนบอกรัก
0:17 ดวงแก้วได้ยิน ?
0:23 พี่หมอยืนระเบียงริมน้ำที่กรุงศรีฯ
0:29 แม่ของโอปอล(น่าจะ)เผาภาพ
0:34 ภาพทางกรุงศรีฯ ไหม้เองโดยไม่มีสาเหตุ (๑)*
0:36 มองเห็นกันผ่านภาพ
0:39 โอปอลยืนริมน้ำในภพปัจจุบัน
0:43 พี่หมอยืนข้างโอปอลในฉากหลังเป็นภพปัจจุบัน (๒)** 
(จริงๆ พี่หมอน่าจะยืนที่กรุงศรีตาม 0:23 แต่มิติเวลาที่ทับซ้อนทำให้เกิดเหตุการณ์ 0:43-0:46)
0:46 มองเห็นกัน ? 

เหตุการณ์หลายๆ จุดใน ตย.นี้ แสดงถึงมิติเวลาที่ยังมีความคาบเกี่ยวกัน ไม่ได้ตัดขาดปิดสนิท
ถ้าใครบางคน "พับ" เส้นเวลาไว้ มันก็เพิ่งเด้งแยกออกจากกันนิดหน่อย ยังไม่คลายตัวกลับไปเป็นเส้นตรงเหมือนเดิม

โดยเฉพาะประเด็นเผาภาพ (๑)* ถ้ามองในแง่วัตถุตามช่วงเวลา การเผาภาพในปัจจุบัน ภาพอดีตไม่น่าเป็นอะไร 
ถ้าเผาภาพในอดีตแล้วปัจจุบันมีร่องรอยสิ ค่อยสมเหตุสมผล 
นี่แสดงว่าภาพทั้งสองช่วงเวลาไม่ได้เกี่ยวข้องกันแค่ด้วยเงื่อนไขของวัตถุชิ้นเดียวที่เดินทางผ่านกาลเวลาตามปกติ
แต่มีความเกี่ยวข้องกันด้วยความทับซ้อนของมิติเวลาที่มากกว่านั้น

(๒)** ภาพที่พี่หมอมายืนข้างโอปอลในภพปัจจุบัน อาจทำให้คิดว่า เอ๊ะ รึพี่หมอก็วาร์ปข้ามภพได้ 
แต่เราว่าน่าจะเป็นการเปิดของมิติเวลามากกว่า แบบที่เคยเห็นในหนังหรือสารคดีต่างๆ  
พวกเหตุการณ์ที่มีคนเห็นผีคนโบราณเดินผ่านไปมา, คนสู้รบกัน ฯลฯ บางทีจะถูกอธิบายด้วยทฤษฎีนี้ 
ว่าไม่ใช่เรื่องผีสางแต่อย่างใด แค่มิติเวลาเปิดให้เห็น(หรือได้ยินเสียง)กันชั่วขณะ

เราว่าบทเรื่องนี้เจ๋งดี ที่หยิบเอาทฤษฎีหลากหลายมาผูกเหตุการณ์ใส่ในละครไทย
เพิ่มกิมมิกและความซับซ้อนของเรื่องราว เพิ่มความสนุกในการชม