เรารู้สึกเบื่อหน่ายสิ่งรอบข้างมากๆทั้งคำพูดคนในครอบครัวอาหารตัวเองบ้างครั้งก็คิดแบบเราเกิดมาทําไมปกติเป็นคนที่ครอบครัวไม่ค่อยให้กำลังใจส่วนมากต้องให้กําลังใจตัวเองว่าเออสิ่งที่ทําอยุ่ทําเพื่อใครบางครั้งคิดมากจนได้แต่ร้องไห้คนเดียวส่วนมากไม่ได้ปรึกษาคนในครอบครัวเลยเพราะเราเด็กไม่รู้จะพูดกับเขายังไงให้เขาเข้าใจความคิดของเราอีกอย่างที่เจอบ่อยมากคือคําว่า เถียง คือเราไม่ได้อยากจะเถียงเขาแต่อยากให้เขาฟังความคิดเด็กคนนี้บ้างแต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงให้เขาเข้าใจทุกวันนี้เวลามีอะไรไม่ค่อยอยากพูดเลยค่ะเก็บไว้คนเดียวตลอแต่อยู่ที่โรงเรียนจะเป็นคนอีกคนไปเลยค่ะไม่ใช่คนที่เศร้าแบบนี้แบบนี้จะเป็นโรคซึมเศร้าไหมค่ะ