เรารู้สึกอยากตายมากๆ ไม่อยากอยู่อีกแล้ว
เครียด เราทำร้ายตัวเอง ดึงผม กรีดแขน กัด ทุบตีตัวเอง ทุกวันนี้พยายามห้ามตัวเองอย่างมาก
ร้องไห้ทุกวัน นอนก็ไม่หลับ ต้องกินยานอนหลับช่วย
งานที่โรงเรียนเยอะมากๆ เราออกจาก รร. 6โมงเย็นแทบทุกวัน งานกลุ่มเพื่อนก็ชอบโยนมาให้ เวลามีเรียนศิลปะเพื่อนก็กรูกันเข้ามาขอให้ทำให้หน่อย งานตัดต่อเราก็ต้องทำ
พอเราปฏิเสษ เพื่อนก็เอาเราไปนินทา นิทากันจนสนุกปาก สาวเรื่องยาวไปจนกลายเป็นว่าแต่งเรื่องมาคุยกันให้เราเสียๆหายๆไปแล้ว
ครูที่โรงเรียนก็อคติ จะโดนมส.(หมดสิทธิ์สอบ)
เพราะเราหยุดเรียนบ่อย เราพยายามไม่หยุดเรียน แต่เราทำไม่ได้ เราทรมาณ เราไม่อยากเจอใครเลย เหมือนโดนบังคับให้เรียนๆไป
เราก็ไม่ได้เรียนแย่มาก เกรดเฉลี่ยก็3.00 - 3.50
ไม่เคยต่ำกว่านั้น
แต่เราไม่รู้ว่าเราจะเรียนไปทำไม
เรามองไม่เห็นอนาคตของตัวเองเลย โตไปจะทำอาชีพอะไร คิดไม่ออกเลย มันมืดดำไปหมด
เรารู้สึกว่า เราแย่ เราทำอะไรก็ผิดพลาด ทั้งหมดเราก็ทำตัวเองทั้งนั้นทำไมต้องมาคร่ำครวญ ทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ เราอยากตาย
พูดว่าอยากตายก็คงไม่ใช่100%
ความจริงคือไม่อยากตาย เราแค่อยากหายไป เราอยากเลิกคิด เราอยากมีความสุข เราไม่อยากแบกรับหรือรับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว
แต่ไม่ว่ายังไง เราก็ต้องไปโรงเรียน เราตื่นเช้าขึ้นมาพร้อมกับอารมณ์หงุดหงิด
" ทำไมต้องตื่นขึ้นมาด้วย "
ความคิดนี้วนซ้ำไปมาหลายร้อยครั้ง ในตอนที่ตื่นนอนทุกเช้า
เรารู้สึกว่าเราไร้ค่า เราโทรมจนคนในห้องหรือครอบครัวมองออก พ่อแม่ก็บอกว่ามีอะไรก็มาคุยได้
แต่พอเราบอกกับพ่อแม่ว่าเราเครียดเรื่องอะไรบ้าง
พวกเขาก็บอกว่า " เป็นเด็กเครียดไรนักหนาห้ะ พ่อแม่น่ะเครียดกว่าแกเยอะ เป็นเด็กน่ะไม่เครียดหรอก สำออย "
แล้วที่เราเป็นอยู่มันคืออะไรคะ เรามโนขึ้นมาเองหรอ ทำไมต้องทำเหมือนว่าเราเป็นเด็กแล้วจะไม่เครียดอะไร เราอยากจะโดดลงตึกซะเดี๋ยวนั้นเลย
เวลาไประบายกับเพื่อน เพื่อนก็มักจะบอกว่า
" กูเจอหนักกว่าอีก กูนะ บลาๆ "
" กูเครียดหนักกว่าอีก "
" เรื่องเล็กๆป่ะวะ "
ทุกคนเอาแต่อวดความทุกข์ของตนเองให้ผู้อื่นฟัง แล้วก็วัดกันว่าใครเจ็บปวเมากกว่ากัน
ไม่มีใครอยากจะเข้าใจหรือรับฟังในสิ่งที่อัดอั้นในใจเราเลย เราอยากตาย
หาความสุข หาเหตุผลในการใช้ชีวิตต่อไปไม่ได้เลยค่ะ มืด8ด้าน
เราควรทำยังไงดี หรืออย่างที่พ่อแม่เราพูดเราแค่สำออยไปเอง เราอ่อนแอเกินไปใช่มั้ยคะ
เหตุผลในการมีชีวิตของแต่ละคนคืออะไรคะ
แล้วเราต้องหามันมาจากไหน
เครียด กดดัน หาเหตุผลในการมีชีวิตไม่ได้
เครียด เราทำร้ายตัวเอง ดึงผม กรีดแขน กัด ทุบตีตัวเอง ทุกวันนี้พยายามห้ามตัวเองอย่างมาก
ร้องไห้ทุกวัน นอนก็ไม่หลับ ต้องกินยานอนหลับช่วย
งานที่โรงเรียนเยอะมากๆ เราออกจาก รร. 6โมงเย็นแทบทุกวัน งานกลุ่มเพื่อนก็ชอบโยนมาให้ เวลามีเรียนศิลปะเพื่อนก็กรูกันเข้ามาขอให้ทำให้หน่อย งานตัดต่อเราก็ต้องทำ
พอเราปฏิเสษ เพื่อนก็เอาเราไปนินทา นิทากันจนสนุกปาก สาวเรื่องยาวไปจนกลายเป็นว่าแต่งเรื่องมาคุยกันให้เราเสียๆหายๆไปแล้ว
ครูที่โรงเรียนก็อคติ จะโดนมส.(หมดสิทธิ์สอบ)
เพราะเราหยุดเรียนบ่อย เราพยายามไม่หยุดเรียน แต่เราทำไม่ได้ เราทรมาณ เราไม่อยากเจอใครเลย เหมือนโดนบังคับให้เรียนๆไป
เราก็ไม่ได้เรียนแย่มาก เกรดเฉลี่ยก็3.00 - 3.50
ไม่เคยต่ำกว่านั้น
แต่เราไม่รู้ว่าเราจะเรียนไปทำไม
เรามองไม่เห็นอนาคตของตัวเองเลย โตไปจะทำอาชีพอะไร คิดไม่ออกเลย มันมืดดำไปหมด
เรารู้สึกว่า เราแย่ เราทำอะไรก็ผิดพลาด ทั้งหมดเราก็ทำตัวเองทั้งนั้นทำไมต้องมาคร่ำครวญ ทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ เราอยากตาย
พูดว่าอยากตายก็คงไม่ใช่100%
ความจริงคือไม่อยากตาย เราแค่อยากหายไป เราอยากเลิกคิด เราอยากมีความสุข เราไม่อยากแบกรับหรือรับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว
แต่ไม่ว่ายังไง เราก็ต้องไปโรงเรียน เราตื่นเช้าขึ้นมาพร้อมกับอารมณ์หงุดหงิด
" ทำไมต้องตื่นขึ้นมาด้วย "
ความคิดนี้วนซ้ำไปมาหลายร้อยครั้ง ในตอนที่ตื่นนอนทุกเช้า
เรารู้สึกว่าเราไร้ค่า เราโทรมจนคนในห้องหรือครอบครัวมองออก พ่อแม่ก็บอกว่ามีอะไรก็มาคุยได้
แต่พอเราบอกกับพ่อแม่ว่าเราเครียดเรื่องอะไรบ้าง
พวกเขาก็บอกว่า " เป็นเด็กเครียดไรนักหนาห้ะ พ่อแม่น่ะเครียดกว่าแกเยอะ เป็นเด็กน่ะไม่เครียดหรอก สำออย "
แล้วที่เราเป็นอยู่มันคืออะไรคะ เรามโนขึ้นมาเองหรอ ทำไมต้องทำเหมือนว่าเราเป็นเด็กแล้วจะไม่เครียดอะไร เราอยากจะโดดลงตึกซะเดี๋ยวนั้นเลย
เวลาไประบายกับเพื่อน เพื่อนก็มักจะบอกว่า
" กูเจอหนักกว่าอีก กูนะ บลาๆ "
" กูเครียดหนักกว่าอีก "
" เรื่องเล็กๆป่ะวะ "
ทุกคนเอาแต่อวดความทุกข์ของตนเองให้ผู้อื่นฟัง แล้วก็วัดกันว่าใครเจ็บปวเมากกว่ากัน
ไม่มีใครอยากจะเข้าใจหรือรับฟังในสิ่งที่อัดอั้นในใจเราเลย เราอยากตาย
หาความสุข หาเหตุผลในการใช้ชีวิตต่อไปไม่ได้เลยค่ะ มืด8ด้าน
เราควรทำยังไงดี หรืออย่างที่พ่อแม่เราพูดเราแค่สำออยไปเอง เราอ่อนแอเกินไปใช่มั้ยคะ
เหตุผลในการมีชีวิตของแต่ละคนคืออะไรคะ
แล้วเราต้องหามันมาจากไหน