ฉันมาเรียนเอกชน ค่าใช้จ่ายค่อนข้างสูง ฉันก็ทำงานช่วงปิดเทอมนะ ได้ตังค์มาจ่ายค่าเทอมที่กรอจ่ายให้ไม่หมด กรอ ออกให้เเค่45,000บาทต่อเทอม ค่าเทอมมัน6หมื่นกว่าบาท เเต่พอช่วงเปิดเทอม ไม่มีเวลาทำงานด้วยความที่ขึ้นปี3เเล้ว เเล้วเรียนในสายสุขภาพ ตารางเรียนมันก็เริ่มเเน่น ปัญหามันก็เข้ามา ปกติใช้ตังค์เดือนล่ะ 3,000 รวมค่าทุกๆอย่าง ฉันรู้สึกว่าฉันก็ประหยัดเต็มที่เเล้ว ทุกครั้งที่ขอตังค์เขาฉันรู้สึกผิด ที่เขาต้องมารับผิดชอบทั้งที่เขาไม่ต้องทำ เเต่ฉันก็ช่วยเขาเต็มที่เหมือนกัน  เเต่เขาก็ให้เหตุผลว่าถ้าทนที่นี้ไม่ได้จะไปทำอะไรได้ ฉันยอมรับนะ ว่าฉันเหนื่อยหนักใจตลอดระยะเวลาที่ทำงานที่บ้านโทรกลับไปร้องไห้กับยายทุกวัน เเต่ฉันก็ทนเพราะอยากช่วยเขา เเต่ตอนนี้เขาก็ต้องเข้าใจฉันบ้างว่าฉันกลับไปทำงานที่นั้นไม่ได้ อยากทำที่อื่น เเต่ความเข้าใจมันต่างกัน เจ๊ที่เคยทำงานก็โทรตามทุกวันพอฉันไม่รับก็โทรไปบอกเขาว่าฉันไม่ยอมรับสายฉันโกรธฉันเกลียดอะไรเขาหรือเปล่า  เเต่สิ่งที่ฉันทำงานอยู่ที่นั้น มันก็หนักมากนะ ยกชักโครก ที่มันไม่เบา ขนเตียง ขึ้นไปอีกชั้น ยกตู้เย็น คือฉันก็ทำเต็มที่ทุกอย่าง ตัดหญ้า ถางหญ้าทำงานบ้าน ตื่นตี5 เลิกงาน3ทุ่มบางทีเที่ยงคืนยังถูพื้นอยู่เลย  คือมันก็สารพัดอ้ะ เป็นเพราะตัวฉันเอง ที่มันอ่อนเเอ เเค่นี้ทำไม่ได้ ทนกับงานเเค่นี้ไม่ได้  ถ้าเขาจะตัดฉันเพราะเรื่องนี้ ฉันรับรู้ว่าเขาลำบาก ฉันก็อยากช่วยเขาให้มากที่สุด เเต่การตัดสินใจของฉันมันไม่ใช่  ฉันเคารพในการตัดสินใจของเขาทุกอย่างบางทีไม่มีฉันมันอาจจะสบายกว่านี้ เเต่ฉันก็คิดว่าทำดีที่สุดเเล้ว.