Once Upon a Time... in Hollywood (2019) - กาลครั้งหนึ่งในฮอลลีวู๊ด : Quentin Tarantino
วันฉาย: ( 12 / 9 / 2019 )
คะแนน: A- / โดย BOB OFFICE
จากใจคนรักหนัง อยากจะบอกว่า นี่เป็นหนังที่มีความเป็นส่วนตัว และนำเรื่องของปลายยุคทองฮอลลีวู๊ดมาเล่าได้จัดจ้าน เสริมกับตัวละครที่มีอยู่จริงในประวัติศาสตร์ มาวาดภาพใหม่ในสไตล์เควนติน บรรจงใส่ลูกเล่นเอกลักษณ์ของตนเอง ทำให้นี่กลายเป็นสุดยอดผลงานสุดมาสเตอร์พีซอีกเรื่องที่ไม่ควรพลาด
ในปี 1969 ซึ่งเป็นปลายยุคทองของฮอลลีวู๊ด ทำให้ดาราที่เคยโด่งดังอย่าง ริค ดาลตัน (ลีโอนาร์โด ดิแคปริโอ) ตกอับกลายเป็นตัวร้ายในหนังอิตาเลี่ยน โดยมีสตั้นท์แมนคู่ใจอย่าง คลิฟฟ์ บูธ (แบร็ต พิทท์) ตามไปด้วยทุกที่ และยังมี ชารอน เทต (มาร์โก้ รอบบี้) เพื่อนบ้านที่เป็นภรรยาของโรมัน โปลันสกี้ ซึ่งบังเอิญตรงกับปีที่เธอถูกฆาตกรรมในเหตุการณ์จริง แต่นี่เป็นหนังของเควนติน ดังนั้นเราลืมเรื่องจริงไปได้เลย
นี่นับเป็นหนังลำดับที่ 9 ของเควนติน นับจากผลงานแจ้งเกิดอย่าง Reservoir Dogs ที่เขย่าวงการหนังนอกกระแสในเวลานั้น ด้วยลายเซ็นต์ที่นำฉากในหนังคลาสสิคต่างๆมาตีความและเล่าใหม่ในสไตล์ของตนเอง จนเราเรียกมันว่า " สไตล์เควนติน " และเพราะการที่เขาไม่เคยเรียนภาพยนตร์ แต่ชอบดูและศึกษาหนังคลาสสิคต่างๆ โดยเฉพาะ โกดาร์ด ที่แหวกทุกขนบของหนังในยุคนั้น ทำให้เควนตินสามารถวาดลวดลายต่างๆ และนำมันมาผนวกเป็นลายเซ็นต์ของตน
ใน Once Upon a Time... in Hollywood เควนตินได้แสดงลวดลายเต็มที่ ตั้งแต่งานพรีโปรดักชั่นอย่างเขียนบท ที่นำเอาปลายยุค 60s และเรื่องราวคดีสยองขวัญของแมนสันมาเล่า แต่เมื่อมันเป็นบทที่อยู่ในมือเควนติน นี่จึงเป็นมหากาฬความตลกร้ายและรุนแรงอย่างแน่นอน ในเรื่องเราจะพบกับเนื้อเรื่องที่จริงจังมากขึ้น แต่ยังคงไดอาล็อกที่แฝงไปด้วยการจิกกัดเรื่องรอบตัว และที่สำคัญเลยคือการแสดงของนักแสดง ที่ผมว่าสำคัญและเป็นส่วนดีที่สุดส่วนหนึ่งรองจากเรื่องราวของหนังเลย นี่จึงเป็นหนังที่ท้าทายฝีมือนักแสดง และฝีมือการกำกับของเควนตินอีกเรื่องหนึ่ง
ความท้าทายของหนังเควนตินแทบทุกเรื่องเลยก็คือการแสดง ที่ทุกคนต้องตีความโจทย์ไดอาล็อกที่มีนัยแฝงของเขา แต่เรื่องนี้ค่อนข้างจะหนังไปที่การแสดง โดยเฉพาะ ลีโอนาร์โด ดิแคปริโอ ที่แสดงออกมาได้สุดมาก แต่ดันรับบทเป็นนักแสดงที่ไม่เก่ง มันเลยต้องใช้พลังมากกว่าคือการฝืนแสดงให้ไม่ดี ส่วนอีกคนคือ แบร็ต พิทท์ ผมยกให้เป็นพระเอกของเรื่องเลย ไม่ว่าจะเป็นความเก๋า ความมาดเท่ ความกวน ท้ายที่สุดความเก่ง ผมว่าเควนตินเลือกนักแสดงได้เหมาะ จนทำให้เราย้อนไปดูในบทบาทเก่าๆที่แบร็ต พิทท์เคยได้รับ เช่นเท่ และมาดกวน แต่เรื่องนี้เพิ่มเติมคืออายุที่มากขึ้น มันจึงเปรียบดั่งคาวบอยรุ่นเก๋าที่ผ่านชีวิตมาเยอะ และลีโอนาร์โด คือคาวบอยหนุ่ม
สิ่งที่ผมประทับใจคือหนังไม่สุดโต่งเกินไปและดูจริงจังมากขึ้น ทำให้เป็นผลงานของเควนตินที่ผมชอบมากอีกเรื่อง มันมีความเป็นส่วนตัวของเควนติน กับเรื่องราวที่เขาทำเพื่อวงการภาพยนตร์อย่างแท้จริง และเชิดชูศิลปะภาพยนตร์ เขาใส่ใจในทุกรายละเอียดของปลายยุค 60s มาปรุงแต่งให้สดใหม่ ด้วยวัตถุดิบที่เควนตินคัดสรรค์มาเพื่อคนที่รักภาพยนตร์ กับหนังเรื่อง Once Upon a Time... in Hollywood กาลครั้งหนึ่งในฮอลลีวู๊ด
[CR] Once Upon a Time... in Hollywood (2019) - กาลครั้งหนึ่งในฮอลลีวู๊ด รีวิว
วันฉาย: ( 12 / 9 / 2019 )
คะแนน: A- / โดย BOB OFFICE
จากใจคนรักหนัง อยากจะบอกว่า นี่เป็นหนังที่มีความเป็นส่วนตัว และนำเรื่องของปลายยุคทองฮอลลีวู๊ดมาเล่าได้จัดจ้าน เสริมกับตัวละครที่มีอยู่จริงในประวัติศาสตร์ มาวาดภาพใหม่ในสไตล์เควนติน บรรจงใส่ลูกเล่นเอกลักษณ์ของตนเอง ทำให้นี่กลายเป็นสุดยอดผลงานสุดมาสเตอร์พีซอีกเรื่องที่ไม่ควรพลาด
ในปี 1969 ซึ่งเป็นปลายยุคทองของฮอลลีวู๊ด ทำให้ดาราที่เคยโด่งดังอย่าง ริค ดาลตัน (ลีโอนาร์โด ดิแคปริโอ) ตกอับกลายเป็นตัวร้ายในหนังอิตาเลี่ยน โดยมีสตั้นท์แมนคู่ใจอย่าง คลิฟฟ์ บูธ (แบร็ต พิทท์) ตามไปด้วยทุกที่ และยังมี ชารอน เทต (มาร์โก้ รอบบี้) เพื่อนบ้านที่เป็นภรรยาของโรมัน โปลันสกี้ ซึ่งบังเอิญตรงกับปีที่เธอถูกฆาตกรรมในเหตุการณ์จริง แต่นี่เป็นหนังของเควนติน ดังนั้นเราลืมเรื่องจริงไปได้เลย
นี่นับเป็นหนังลำดับที่ 9 ของเควนติน นับจากผลงานแจ้งเกิดอย่าง Reservoir Dogs ที่เขย่าวงการหนังนอกกระแสในเวลานั้น ด้วยลายเซ็นต์ที่นำฉากในหนังคลาสสิคต่างๆมาตีความและเล่าใหม่ในสไตล์ของตนเอง จนเราเรียกมันว่า " สไตล์เควนติน " และเพราะการที่เขาไม่เคยเรียนภาพยนตร์ แต่ชอบดูและศึกษาหนังคลาสสิคต่างๆ โดยเฉพาะ โกดาร์ด ที่แหวกทุกขนบของหนังในยุคนั้น ทำให้เควนตินสามารถวาดลวดลายต่างๆ และนำมันมาผนวกเป็นลายเซ็นต์ของตน
ใน Once Upon a Time... in Hollywood เควนตินได้แสดงลวดลายเต็มที่ ตั้งแต่งานพรีโปรดักชั่นอย่างเขียนบท ที่นำเอาปลายยุค 60s และเรื่องราวคดีสยองขวัญของแมนสันมาเล่า แต่เมื่อมันเป็นบทที่อยู่ในมือเควนติน นี่จึงเป็นมหากาฬความตลกร้ายและรุนแรงอย่างแน่นอน ในเรื่องเราจะพบกับเนื้อเรื่องที่จริงจังมากขึ้น แต่ยังคงไดอาล็อกที่แฝงไปด้วยการจิกกัดเรื่องรอบตัว และที่สำคัญเลยคือการแสดงของนักแสดง ที่ผมว่าสำคัญและเป็นส่วนดีที่สุดส่วนหนึ่งรองจากเรื่องราวของหนังเลย นี่จึงเป็นหนังที่ท้าทายฝีมือนักแสดง และฝีมือการกำกับของเควนตินอีกเรื่องหนึ่ง
ความท้าทายของหนังเควนตินแทบทุกเรื่องเลยก็คือการแสดง ที่ทุกคนต้องตีความโจทย์ไดอาล็อกที่มีนัยแฝงของเขา แต่เรื่องนี้ค่อนข้างจะหนังไปที่การแสดง โดยเฉพาะ ลีโอนาร์โด ดิแคปริโอ ที่แสดงออกมาได้สุดมาก แต่ดันรับบทเป็นนักแสดงที่ไม่เก่ง มันเลยต้องใช้พลังมากกว่าคือการฝืนแสดงให้ไม่ดี ส่วนอีกคนคือ แบร็ต พิทท์ ผมยกให้เป็นพระเอกของเรื่องเลย ไม่ว่าจะเป็นความเก๋า ความมาดเท่ ความกวน ท้ายที่สุดความเก่ง ผมว่าเควนตินเลือกนักแสดงได้เหมาะ จนทำให้เราย้อนไปดูในบทบาทเก่าๆที่แบร็ต พิทท์เคยได้รับ เช่นเท่ และมาดกวน แต่เรื่องนี้เพิ่มเติมคืออายุที่มากขึ้น มันจึงเปรียบดั่งคาวบอยรุ่นเก๋าที่ผ่านชีวิตมาเยอะ และลีโอนาร์โด คือคาวบอยหนุ่ม
สิ่งที่ผมประทับใจคือหนังไม่สุดโต่งเกินไปและดูจริงจังมากขึ้น ทำให้เป็นผลงานของเควนตินที่ผมชอบมากอีกเรื่อง มันมีความเป็นส่วนตัวของเควนติน กับเรื่องราวที่เขาทำเพื่อวงการภาพยนตร์อย่างแท้จริง และเชิดชูศิลปะภาพยนตร์ เขาใส่ใจในทุกรายละเอียดของปลายยุค 60s มาปรุงแต่งให้สดใหม่ ด้วยวัตถุดิบที่เควนตินคัดสรรค์มาเพื่อคนที่รักภาพยนตร์ กับหนังเรื่อง Once Upon a Time... in Hollywood กาลครั้งหนึ่งในฮอลลีวู๊ด
CR - Consumer Review : กระทู้รีวิวนี้เป็นกระทู้ CR โดยที่เจ้าของกระทู้