พูดถึงหนังของผู้กำกับ Quentin Tarantino เรียกว่าทุกเรื่องจะต้องมีบทพูดยาวเหยียดให้คนดูจับใจความกันทุกเรื่อง ถึงแม้ว่าหนังบางเรื่องจะโหดจัดเลือดสาด แต่เอกลักษณ์ของผู้กำกับคนนี้ บางเรื่องถึงกับแอบหลับกันบ้างก็มี ในเรื่องนี้บทหนังค่อนข้างลึก แต่ก็ไม่ถึงกับดูไม่รู้เรื่อง เพียงแต่บางคนก็อาจจะไม่อินกับมันก็ได้

เมื่อวงการบันเทิงอาจไม่บันเทิงอย่างที่คิด กับเรื่องนี้หนังเอาเรื่องของชีวิตนักแสดงชาวฮอลลีวู๊ดที่มีขึ้นและลง มาบวกเข้ากับเรื่องจริงของคดีสะเทือนขวัญของ ชารอน เทต นักแสดงสาวพราวเสน่ห์ในยุค 60 ที่ถูกฆาตกรรมโดย ชาร์ลส แมนสัน ชายผู้หลงในลัทธิฮิปปี้อย่างหัวปักหัวปำ

หนังสร้างตัวละครสมมติที่ชื่อว่า ริค ดาลตัน และ คลิฟท์ บูธ ขึ้นมาเป็นตัวดำเนินเรื่อง โดยใช้เรื่องราวของวงการฮอลลีวู้ดในสมัยยุค 60 เป็นแกนหลัก หนังทำออกมาได้ย้อนยุคทั้งการดำเนินเรื่อง ภาษาที่ใช้ เสื้อผ้าหน้าผม รวมทั้งบรรยากาศโดยรอบ ออกมาได้เรโทรสุดๆ การใช้ตัวละครอย่าง ริค ดาลตัน มาเป็นตัวแทนของคนจำพวกจมไม่ลง มันแสดงให้เห็นถึงการกัดจิกในสังคมชนชั้นในสมัยนั้นได้เป็นอย่างดี แถมยังมีจุดที่จะเป็นจุดที่ก่อให้เกิดเรื่องราวในตอนท้ายด้วย ซึ่งต้องบอกว่า บทนี้ เฮียลีโอ เล่นโคตรดีอีกแล้ว หลังๆ มาเฮียแกจัดหนักจัดเต็มแทบจะทุกเรื่อง โดยเฉพาะตั้งแต่ Wolf of the Wall Street, The Revenant, มาจนถึงเรื่องนี้ ถึงไม่ขนาดออสการ์ แต่ต้องจัดว่าเด็ดทีเดียว

นอกจาก ริค ดาลตัน แล้ว คลิฟ บูธ เป็นอีกหนึ่งตัวละครที่มีความสำคัญต่อการดำเนินเรื่องและจุดพลิกผันในตอนท้ายเรื่องด้วย ถึงแม้ว่าตัวละครอย่าง คลิฟ จะเป็นตัวละครที่มีลับลมคมในอยู่ในตัวเอง ซึ่งบทนี้ได้ แบรด พิทท์ มาเล่น ก็ได้ความนิ่ง เท่ หล่อ และดูเหี้ยมในเวลาเดียวกัน เอาจริงๆ เรื่องนี้ แบรด พิทท์ ไม่ได้ทำอะไรมากเลย แค่ออกมายืนนิ่งๆ เท่ๆ แต่ทำไมเหมือนเด่นเทียบเคียงกับบทของ ลีโอ ได้อย่างไม่เคอะเขิน อาจจะเป็นเพราะคาแรคเตอร์มันส่งด้วยล่ะมั๊ง

คนที่ผมเสียดายมากที่สุดคือ Margot Robbie ในบทของ Sharon Tate บทนี้ควรจะเป็นบทเด่นและมีความสำคัญกับเรื่องนี้มากที่สุดในจำนวนตัวละครทั้งหมด แต่ไม่รู้ว่าทำไม เควนติน ถึงได้ให้บทบาทกับตัวละครนี้น้อยถึงน้อยมาก เรียกได้ว่าแทบจะเป็นตัวประกอบของหนังด้วยซ้ำ บทเหมือนต้องการให้ตัวละครออกมาทำตัวน่ารักให้คนหลงเสน่ห์ไปแค่นั้น ซึ่งตามเรื่องราวจริง มันควรจะเป็นบทที่สำคัญที่สุดของหนังตั้งแต่ต้นจนจบ เสียดายมากๆ

แล้วถ้าถามถึงเรื่องความดิบของหนังที่เป็นเอกลักษณ์ของเควนตินมาโดยตลอดล่ะ เรื่องนี้อาจจะไม่เห็นฉากโหดเลือดสาดมากนัก มีแค่ตอนท้าย แต่สำหรับผมความดิบมันอยู่ในเรื่องราวตลอดทั้งเรื่องอย่างอธิบายไม่ถูก ผมดูไปผมรู้สึกถึงหนังที่มันมีความดิบอยู่ในตัวโดยไม่ต้องมีฉากโหดร้ายอะไรมากมาย อาจจะรู้สึกได้ถึงการจิกกัดสังคม และการแบ่งชนชั้นของคนในฮอลลีวู้ดสมัยนั้นที่มันสื่ออกมาค่อนข้างชัดเจนในตัวหนังเอง โดยไม่ต้องพึ่งฉากเลือดสาด

เรื่องนี้มีดาราสมทบเยอะมาก เรียกว่านับชื่อกันไม่หวั่นไม่ไหว และแต่ละคนก็มีตัวตนอยู่ในเหตุการณ์จริงทั้งหมด ยกเว้น ริค กับ คลิฟ ซึ่งหนังเอามาผูกเรียงร้อยกันได้ดี แต่ผมมีเรื่องเดียวที่ขัดใจมากในหนังเรื่องนี้ คือการเอา ไมค์ โมห์ มาเล่นเป็น บรูซ ลี ไอดอลของผม ซึ่งนอกจากจะเล่นไม่โอเคแล้ว ผมยังรู้สึกว่า เควนติน จงใจจะเอาตัวละครตัวนี้ มาทำให้เป็นตัวตลกของเรื่องมากกว่าเป็นตัวละครที่มีบทบาทในเรื่อง ซึ่งอันนี้ผมส่วนตัวมากๆ คือไม่ชอบเลย มิน่า ข่าวถึงออกมาว่า แชนน่อน ลี ลูกสาว บรูซ ลี ถึงได้โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงและด่า เควนติน ออกสื่อแรงขนาดนั้น ก็พี่เล่นทำกับพ่อเค้าเป็นัวตลกขนาดนี้นี่นา

หนังเรื่องนี้เป็ฯหนังที่ดีมากเรื่องหนึ่งเลยนะครับ ดูจบผมรู้สึกว่าหนังดีในระดับนึง แต่ทำไมไม่พีควะ พอมาอ่านข้อมูลเพิ่มเติม แล้วได้รู้ว่าหนังมันอิงมาจากคดีฆาตกรรมประวัติศาสตร์ของ Sharon Tate ที่ถูก Charles Manson กระทำอย่างโหดเหี้ยม และมานั่งนึกย้อนเรื่องราวในหนัง โอ้โหวววว นี่หนังมันลึกและจะโคตรพีค ถ้าเรารู้เรื่องราวมาก่อนเข้าไปดู เพราะฉะนั้นแนะนำครับ ให้ลองไปหาข้อมูลเกี่ยวกับ "Manson Family" หรือ "Sharon Tate Murdered" อ่านดูครับ คนที่ดูแล้วจะรู้สึกพีคทันที คนที่ยังไมได้ดู จะเข้าไปดูด้วยอารมณ์ร่วมแบบสุดๆ ครับ

ฝากเพจหนังเล็กๆ  ด้วยนะครับ >>> https://www.facebook.com/DooNangGunMai