"แต่ว่ามีเรื่องอยู่หนึ่งที่ฉันสน
นายแหกคุกด้วยตนหรือคนส่ง
เพราะอะไรนายถึงได้ออกจากกรง
หวังว่าคงมีคำตอบมาบอกกัน"

นายสายชลได้ยินก็ยิ้มย่อง
หยิ่งลำพองตอบด้วยความสุขสันต์
"อันว่าคนที่ช่วยแหกคุกให้นั้น
เป็นลูกน้องของฉันที่แฝงตัว"

เมื่อพลตรีได้ยินซึ่งคำจากปาก
ก็พูดว่า"คงยาก หากไม่ชั่ว
และหวังว่านายพร้อมดวล ฉันไม่กลัว
ขออย่ายั่วก่อกวนฉันนั้นพอใจ"

ไม่นานนักทั้งสองก็ชูอาวุธ
นำปืนพกที่ติดชุดมาชูใส่
ก่อนจะเดินหันหลังใส่กันไป
ด้วยทั้งสองต้องการให้ได้ชัยมา



สาม...สอง..หนึ่ง กระสุนก็เริ่มพุ่ง!!
ทำคนดูสะดุ้งหันไปหา
นายเอกนั้นไม่เชื่อในสายตา
นายเมฆไชยนั้นหนาตกตะลึง

นายพลเห็นก็มองอย่างจดจ้อง
นายรามเริ่มสอดส่องด้วยความทึ่ง
สถานการณ์ดูเหมือนว่าจะตึง
สี่คนมองต้องทึ่งสิ่งที่เป็น

หนึ่งชายหนุ่มกุมอกกระอักเลือด
บ้าดีเดือดไม่เชื่อสิ่งที่เห็น
ด้วยของเหลวสีแดงกระซ่านเซ็น
ทั้งจำเป็นต้องแพ้ต่ออีกคนมา

อีกหนึ่งชายมองด้วยตาไม่ขยับ
เหมือนยอมรับกับสิ่งอยู่ข้างหน้า
เหมือนยอมรับดับสิ้นซึ่งวิญญาณ์
ชายคนนั้นพูดอีกว่า"อย่าตกใจ"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ด้วยว่านายนั้นทำ 'ปานาติปาต'
ทำผู้อื่นให้ถึงฆาตมาแต่ไหน
ยังโชคดีว่าจุดที่ฉันเล็งไซร้
นั้นยังอยู่ห่างไกลจากจุดตาย"

นายพลตรีเก็บปืนไว้ที่เก่า
เหมือนเร่งเร้าให้สายชลมองอีกฝ่าย
ไม่ทันฟังไชยไพบูลย์อธิบาย
ทั้งร่างกายก็เหมือนจะวูบไป

ก่อนสายชลจะวูบลงกับพื้นนั้น
ได้เปิดเผยสิ่งสำคัญให้ฟังไว้
"นายธนูนั้นชอบทำตามใจ
รวมถึงไม่ทำสิ่งธรรมดา"

นายพลตรีได้ยินก็ใคร่รู้
"พี่ของภามนายธนูคนนั้นหนา
เกี่ยวกับนายอย่างไรโปรดตอบมา"
สายชลจึงชี้หน้าพลโดยพลัน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"โธ่!สายชล นายอย่าทำแบบนี้
เสียแรงที่ นายเคยขอร้องฉัน
กุเรื่องผี เขียนประตู สารพัน
ไม่สำคัญกับนายแล้วหรือไร"

นายพลหรืออีกชื่อธนูนั้น
ได้เปิดเผยตัวพลันให้ทราบได้
เมื่อตำรวจได้รู้ความจริงไซร้
ก็ตกใจและทึ่งตะลึงกัน