"ในเมื่อนายสายชลใกล้สิ้นชีวิต
ก็ขอทำตามความคิดที่เคยฝัน
คนดับชีพพวกคุณทุกคนนั้น
ขอเป็นฉันคนนี้ฆาตกรรม"

นายธนูชูอาวุธจากกระเป๋าเสื้อ
น่ากลัวเหลืออาวุธโหดเกินล้ำ
เป็นปืนพกม.22มีสีดำ
ไม่พูดพร่ำรีบบรรจุกระสุนปืน

"ทั้งที่ภามน้องชายคุณนั้นถูกฆ่ายังมาทำเหมือนว่าไม่ขมขื่น
ซ้ำโกหกหน้าตายเกินกล้ำกลืน
ไม่เกรงกลัวผู้อื่นบ้างหรือไร"

นายตำรวจยศพลตรีรีบชี้แนะ
กลัวสายชลจะใช้แพะน่าสงสัย
อาจจะมีคนปลอมตัวให้เข้าใจ
ว่าคนที่ตายไปคือสายชล

"อย่าพูดพร่ำทำเพลงให้มันมาก
ฉันนั้นอยากจะฆ่านายมาหลายหน"
เมื่อธนูพูดจบก็ร้อนรน
หยิบปืนพกของตนจ่อพลตรี

ไชยไพบูลย์ไม่รอช้ารีบโต้กลับ
พร้อมจะรับลูกกระสุนไม่คิดหนี
"ถ้านายกล้าก็ยิงมาเลยซี
เพราะว่าฉันคนนี้ไม่กลัวใคร"

"ผมให้ตามต้องการเลยคุณตำรวจ"
ไม่รอช้าก็พุ่งพรวดยิงปืนใส่
นายพลตรีรีบกระซิบใส่เมฆไชย
ให้รีบวิ่งใกล้ใกล้นายธนู

ลูกกระสุนวิ่งแล่นรวดเร็วนัก
คงจะปักเข้าหัวใจไชยได้อยู่
ทั้งนายเอกนายรามไม่กล้าดู
กลัวว่าผู้ที่จะตายคือพลตรี







"เหมือนเสื้อเกราะกันกระสุนได้ช่วยฉัน
วันนี้คงเป็นวันยอดเยี่ยมนี่
ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะโชคดี"
ไชยไพบูลย์รีบชี้ที่เสื้อตน

"หนอยแน่ะ!! นายตำรวจนี้ช่างกล้า
บังอาจมาทำให้ปืนไม่ได้ผล"
นายธนูดูเหมือนจะไม่ทน
แม้จะเข้าตาจนอยู่ก็ตาม







รีบคิดยิงอีกรอบอย่างเหี้ยมโหด
แต่ก็โกรธเมื่อได้เห็นขวากหนาม
นายเมฆไชยนั้นได้มาวิ่งข้าม
ก่อนจะตามมาด้วยกุญแจมือ

"ปล่อยนะ!ปล่อย ปล่อยฉันซะเดี๋ยวนี้"
นายพลตรีรีบพูด"กลัวแล้วหรือ
เพียงไม่นานก็จะเป็นผู้เลื่องชื่อ
รู้จักกันว่านายคือผู้แฝงตัว"

"เอาละ!อีกประเดี๋ยวก็เข้าคุก
ขอให้นายนั้นสนุกกับคนชั่ว"
นายเมฆไชยรีบพูดอย่างไม่กลัว
เพราะอยากยั่วนายพลเมื่อแรกเจอ

"ฉันไม่เชื่อว่าคนอื่นจะมาถึง"
นายธนูยังดื้อดึงอยู่เสมอ
แต่ไม่นานตำรวจก็มาเจอ
้พร้อมกับเกลอ'เทียนไข'ของพลตรี

"เอ้าเทียนไขมาได้อย่างไรนั่น"
นายรามถามขึ้นพลันอย่างเร็วจี๋
"ระหว่างไชยจะเดินทางหานายนี้
เขาได้ส่งแผนที่มาทางไลน์"

นายเทียนไขทักทายนายทั้งสี
ก่อนนำสองคนร้ายนี้ขึ้นรถไว้
นำขึ้นรถส่งเข้าคุกตะรางไป
ระหว่างทางก็ได้พูดคุยกัน

"ฉันนึกว่าจะเจอสายชลเสียอีก
ที่แท้ฉีกหักมุมอย่างแรงนั่น
อุตส่าห์นึกว่าจะเห็นคนดวลกัน
แต่ว่ามาไม่ทันก็เสียใจ"

ไชยไพบูลย์เมื่อได้ฟังคำพูด
ก็หน้าบูดหน้าบึ้งใส่เทียนไข
"ฉันว่านายอย่าเห็นเลย เลวร้ายไป
และอย่าถามว่าทำไมพูดแบบนี้"

นายเอกรีบยียวนกวนโอ๊ยใส่
เปิดกระจกก่อนหันไปอย่างเร็วรี่
"นายก็รู้ว่าคนอย่างพลตรี
ไม่หลบลี้แต่พร้อมที่จะตาย"

รามได้ยินก็รีบตะโกนร้อง
"นายไม่ต้องมาพูดเป็นลางร้าย
ไชยไพบูลย์เขาน่ะเป็นลูกผู้ชาย
เปรียบเป็นช้างก็ช้างพลายที่พร้อมลุย"

"อย่าเปรียบฉันเป็นสัตว์เลยเถอะน่า
แค่ในวันธรรมดาเกือบเป็นปุ๋ย
ถ้าได้เป็นผบ.จึงค่อยคุย
แต่มันคงไม่ฉลุยขนาดนั้น"

ระหว่างทางก็พูดคุยสนุกสนาน
ตำรวจยังสำราญด้วยขำขัน
บ้างก็ยิงมุกใส่กันและกัน
บ้างก็หันมาบอกเล่าเรื่องราวตน

อันคดีฆาตกรรมปริศนา
จากการฆ่ามาสู่การสืบค้น
ได้พบกับฆาตกรนายสายชล
ได้ยินยลมิตรภาพซาบซึ้งใจ