มาจะกล่าวบทไปถึงนายทั้งสี่
คอยขับขี่ตามเส้นทางไม่ห่างล้ำ
เพียงแค่หวังจะคืนความเป็นธรรม
และหวังนำนายรามกลับคืนมา

ยังโชคดีมีนายพลมาร่วมด้วย
เป็นคนช่วยอธิบายตอบปัญหา
ถึงแม้ช่วงที่พบเจอกันมา
จะไม่นานหนักหนาก็ตามที

้นายเมฆไชยได้เปิดประเด็นทัก
ว่า"รู้จักนายรามได้อย่างไรนี่
อันตัวฉันนั้นเพิ่งมาไม่กี่ปี
ไม่ค่อยมีคนรู้จักให้ทักกัน"

เอกรีบตอบทันทีไม่มีช้า
"เพื่อนเมฆไชย อันว่าชีวิตฉัน
ได้ศึกษาที่โรงเรียนตำรวจนั้น
รามผูกพันกับฉันมากตอนเยาว์วัย

ถึงแม้ว่าจะทะเลาะกันอยู่บ้าง
ก็ไม่สร่าง มิตรภาพยังเหมือนใหม่
มีโกรธบ้างเถียงบ้างไม่เป็นไร
เพราะยังไงพวกเราเป็นเพื่อนกัน"

นายเมฆไชยได้ยินก็ยิ้มปรี่
"พวกเรานี่มีใครบ้างล่ะนั่น"
เอกหันหน้ารีบตอบไปโดยพลัน
"มีราม,ฉัน,พลตรีและมีนาย"

ไชยไพบูลย์ได้ยินก็คึกคัก
จึงเปิดเพลงของ'ยอดรัก'ไม่ให้หน่าย
รวมไปถึงเปิดแอร์รถให้สบาย
ก่อนจะชายตามองที่นายพลนั้น

"เห็นทำหน้าบึ้งตึงอยู่หลายครั้ง
ตั้งแต่ยังไม่ได้ขึ้นรถของฉัน
ไม่ทราบว่านายเป็นอะไรกัน"
ไชยไพบูลย์ถามโดยพลันก่อนหันไป

"ผมไม่ได้เป็นอะไรหรอกนะท่าน
แต่ว่ารามอาจรอนานเกินไปไหม
ผมว่าเราควรจะเร่งไปโดยไว
อีกไม่ไกลเราคงอาจจะเจอ"

ไชยไพบูลย์เมื่อได้ฟังคำดังนั้น
ก็คิดพลันตามที่พลได้เสนอ
เอกเมฆไชยอาจรีบอยากพบเกลอ
และอาจจะมีคนเผลอฆ่ารามไป

เขาจึงเพิ่มความเร็วจากปกติ
ไม่กี่วิก็ตะบึงอย่างไวได้
เมื่อพลเห็นดังนั้นก็ยิ้มไป
คิดในใจ"เหมือนที่บอสเคยบอกมา"


ฝั่งนายรามก็ได้ตื่นจากการหลับ
เห็นตะวันใกล้ดับจากฟากฟ้า
ด้วยไม่เห็นมีใครจะพบพา
จึงรีบหลับอีกครามีมือรอง

แต่ว่ายังไม่ทันจะหลับได้
ก็มีคนจะเดินไปที่ตรงห้อง
พร้อมอาวุธสุดโหดในครองครอง
น่าสยองทั้งมีดขวานมีครบครับ

เมื่อนายรามเห็นเข้าก็กลัวสุดจิต
เพราะไม่เคยจะได้คิดจะได้ฝัน
รีบถอยไปข้างหลังห้องโดยพลัน
เพราะคนที่มานั้นคือสายชล

"ไม่ต้องห่วงไปหรอกคุณตำรวจ
ผมจะรวดทรมานทุกขุมขน
อันว่าเสียงหรือเนื้อที่หลุดพ้น
จะไม่ปล่อยให้มีคนได้พบคุณ"