สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้เรามาตั้งกระทู้เพราะมีเรื่องที่ทำให้เราเศร้าอย่างหนัก
เรามีเพื่อนผู้ชายคนนึงที่สนิทมากเราเป็นที่ปรึกษาให้กันในทุกเรื่อง ดูแลกันมาตลอด

จนถึงขั้นอยู่หอด้วยกันได้เลย แล้วจุดเริ่มต้นมันก็มาจากตรงนี้แหละค่ะ
พอเราเริ่มอยู่หอด้วยกันเขากับเราก็เริ่มหวั่นไหว ตอนนั้นเรามีคนคุยอยู่ 
เค้าก็มาบอกเราว่าเค้าชอบเราด้วยความใกล้ชิดที่อยู่ด้วยกันเราก็เลยรู้สึกดีกับเค้า
เราเริ่มต้นเป็นแฟนกันเพราะเราเสียตัวให้เขา เขาเป็นผู้ชายคนแรก เค้าก็ดีดับเรามากเราตัวติดกันตลอด

ไปไหนมาไหนด้วยกัน เราใว้ใจเค้าเชื่อใจ เขาเคยจะพาเราไปหาแม่แต่เราปฎิเสธเนื่องจากยังไม่พร้อม
ช่วงวันหยุดที่เป็นจุดเปลี่ยนคือเราไปเที่ยวบ้านเค้าที่ต่างจังหวัดค่ะ แต่ไปในฐานะเพื่อนคนนึงปพร้อมกับเพื่อนอีกสองคน
เราก็มีความสุขกันดีเราถือว่าได้มาเรียนรู้ชีวิตของเค้า จนตอนกลับเราเปิดเพลงฟังกันเร่ก็เลยได้รู้รหัสโทรศัพของเค้า
อีกวันนึงเราเลยเช็ค ตามสัญชาติญาณ ของคนเป็นแฟน เราเห็นเค้าคุยกับผู้หญิงคนอื่นเยอะมากเวลาเค้าไปเที่ยวกลางคืนก็มีไปชนแก้วกับผู้หญิง
เหมือนเป็นคนโสดคนนึง เราก็เริ่มมีปัญหานับแต่วันนั้นมา เค้ายอกว่าจะพยายามหยุดเพื่อเรา เค้ากำลังพยายามเราก็พยายามรอแต่สุดท้ายคือมันไม่ไหวจริงๆ เราได้รู้ว่าเค้ายังไม่หยุด และยังรักสนุกอยู่ เราเลยเปิดใจคุยกันสรุปคือเค้าบอกวว่าเรากลับไปเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมเป็นเพื่อนที่ดูแลกัน 
ตอนนั้นเราอยากรั้งเค้าใว้มากแต่เราต้องยอมเจ็บเพื่อไม่ให้แย่ไปกว่านี้ เรากลับมาอยู่ในสถานะพี่น้องกัน ที่สนิทและช่วนเหลือกัน
าิ่งที่แย่มากคือเรายังต้องอยู่ด้วยกันมันเป็รเรื่องยากมากที่จะให้เราทำใจยอมรับเราอึดอัดมาก เค้าไม่เคยนึกถึงจิตใจเราเลย
เค้าเคยขอโทษบอกว่าไม่อยากทำให้เราเสียใจเพราะเขามัน เอง เขารู้สึกผิด ตอนนี้ผ่ามาสี่วันกับสถานะพี่น้องกัน
เป็นความรู้สึกที่แย่กับเรามาก เค้าคุยกับผญ.รนอื่นทางโทรศัพต่อหน้าเรา ไม่ใช่คุยคนเดียวด้วยนะคุยสามสี่คน
เราเลยบอกเค้าว่าทำแบบนี้มันเกินไปหลายครั้งที่เราโกรธเค้าก็บอกให้เราแยกแยะ. เดือนหน้าเค้าจะผ่าตัดขาเนื่องจากอาการป่วยเราเลยบอกว่าจะไม่ไปเยี่ยมให้ผญ.ของเขาไปเยี่ยมแทนเขาโกรธและบอกว่าเราไร้เหคุผลเหมือนเด็ก 
มันยากมากที่จะทำใจให้เป็นเพื่อนที่รับฟังทุกปัญหาเหมือนเดิม
เราควรทำยังใงดีคะควรรักษามิตรภาพใว้คอยอยู่ข้างเขาหรือควรตัดอย่างเด็ดขาด
จะตัดเราก็เป็นห่วง แต่จะอยู่เราเจ็บมาก ล่าสุดเค้าไปนอนผญ.คนใหม่เรัยบร้อยแต่เสื้อผ้าทุกอย่างยังอยู่ที่นี่
เค้าดูไม่ซีเรียสแบบเราเลย แต่เราสิคะต้องอยู่หอคนเดียวรอฟังเสียงว่าเค้าจะกลับมาเมื่อไหร่ ต้องอยู่แบบนี้จนกว่าเค้าจะผ่าขาและกลับไปฟักฟื้นที่บ้าน
มันเป็นความสัมพันที่เราต้องยอมรับทั้งๆที่เจ็บปวดเพราะคำว่าเพื่อนสนิท เราเหมือนเป็นที่พึ่งสุดท้ายที่เค้ายังมีอยู่เสมอและรู้สึกว่าไม่หายไปไหน
เราคงโง่เองแหละที่ตอนแรกยอมเค้า
เค้าเคยถามเราว่ารู่ว่า ขนาดนี้ยังรักอีกหรอเราควรทำใจได้แล้วเป็นประโยคที่ฟังแล้วเค้าเห็นแก่ตัวมากจริงๆค่ะ