ผมไม่ใช่พระเจ้านะที่ต้องมาช่วยโลกใบนี้
ทำไมทุกวันที่ทำงานต้องเจอกับคนไม่ดีมากมาย
ผมต้องร่วมงานกับพวกเขา ทั้งลูกน้อง หัวหน้า
หรือแม้แต่คนนอก ทุกวันต้องพบหน้าเจรจากัน
มันมีแต่คำโกหกและผลประโยชน์เพื่อตนเอง
ความเสียหายต่อผู้อื่น ต่อองค์กร ต่อประเทศชาติ
กลับไม่มีคนสนใจ ก็วนกลับมาว่าผมไม่ใช่พระเจ้านะ
ผมต้องมาคอยแก้ปัญหา ประณีประนอมให้ดีที่สุด
ให้งานดีได้มาตรฐานด้วย มันเหนื่อยกาย เหนื่อยใจ
มันสั่งสมทุกวันๆ เหมือนน้ำกัดหินทุกวันๆ
ให้ธรรมะในใจผมเข้มแข็งแค่ไหนก็เริ่มทนไม่ไหว
ผมเริ่มโมโหง่าย เริ่มด่าไปทั่วกับสังคมแบบนี้
แรกๆผมก็เข้าใจแต่ละคนว่าต่างกัน มีความจำเป็น
แต่พอผมไม่ทำ มันก็ไม่มีคนทำจริงๆ ปล่อยกันหมด
จะลาออก ก็มีความหวังของคนที่เรารักอีกมากมาย
คนดีก็บอกให้สู้ แต่ผมจะไม่ไหวแล้ว

ผมไม่อยากอดทนแบบนี้ไปจนแก่ ผมต้องวางใจอย่างไร
ผมไม่อยากเห็นใจคนเลวคนขี้โกง มันโกหกจากใจ
โกหกจนเป็นนิสัย จะเอาผิดก็ไม่ได้อีกมันรู้จุดที่ยื่นอยู่อีก
ผมไม่อยากปลง ลาออกไม่ได้ มีความหวังของคนที่เรารัก
มีสิ่งที่สัญญาไว้ต่อบุพพการีและคนที่เรารักอีก
ผมอยากปล่อยวาง มองให้เป็นธรรมดา แต่พรุ่งนี้
ก็เจอคนพวกนี้อีกเรื่อยๆ ยิ่งเห็นคนทุกข์ยากจากพวกนี้
ก็ปล่อยวางไม่ลงอีก วนกลับมาว่า ผมต้องวางใจอย่างไร ???

ขอบคุณทุกคำตอบครับ...เห้อ