ครั้งเเรกที่ผมเจอเธอก็ไม่ได้คิดไรกับเธอพอผมสบตาเธอบ่อยๆผมเริ่มค่อยๆหวั่นไหวกับเธอเเล้วผมก็เริ่มคุยกับเธอตั้งเเต่อยู่ม.2 ผมเเอบชอบเธอมากชอบในเเบบที่เธอเป็น ผมคุยกับเธอได้ประมาณ1เดือน เเล้วบอกว่าผมชอบเธอเเล้วเธอก็ไม่เคยคิดว่าผมจะชอบเธอเลยเเล้วที่นี้ผมก็ขอเธอเป็นเเฟน(ตอนนั้นผมฟังเพลงหวั่นไหวได้กำลังใจมาเต็มๆ)เเต่สุดท้ายเธอก็ปฏิเสธเธอบอกว่าเราเป็นได้เเค่เพื่อนกันเเต่เธอดันไปชอบเพื่อนผม(อะไรมันจะซวยขนาดนั่น)บอกเลยตอนนั่นร้องไห้ทั้งคืนยิ่งเจอเธอยิ่งอยากร้องไห้(อยู่ห้องเดียวกันด้วยกำลังใจที่เรียนเเทบไม่มีต้องมานั่งปลอบใจตัวเอง555)ต่อๆ ตอนเเรกผมคิดว่าคงได้คุยกับเธอเเค่นี้ผ่านไป4-5วันเธอทักมาหาผมตอนเเรกก็งงว่าเธอทักมาทำไมเธอก็ตอบผมว่า เธอยังอยากคุยกับผม เธอบอกว่าไม่เคยเจอคนเเบบผมเลย ความรู้สึกผมในตอนนั้นก็ยังชอบเธออยู่ดีเเล้วก็รู้สึกดีขึ้นด้วย(อย่างน้อยก็มีเธอเหมือนในวันวาน) เเล้วผมคุยกับเธอมาเลื่อยๆมีอยู่วันหนึ่งผมได้ชวนเพื่อนผมไปดูหนังเเล้วผมดันไปเจอเธอกับเพื่อนของเธอผมทักเธอเเล้วเธอก็ทักกลับมาผมเลยถามเธอไปว่ามาทำไรเธอก็ตอบมาว่ามาดูหนังเเล้วผมบอกเธอว่าดูหนังด้วยกันมั้ยเเล้วเธอก็ตอบตกลง พอเข้าในโรงหนังเกือบได้นั่งข้างเธอเเล้วเธอเปลี่ยนที่นั่งกับเพื่อนของเธอเเทน (ปลอบใจตัวเองว่าอย่างน้อยก็ได้ดูหนังด้วยกันกับเธอ)โครตมีความสุขมากๆในวันนั้นเเต่หลังจากดูหนังเสร็จระหว่างที่ผมกำลังบ้านผมได้ไปดูสตอรี่ของเธอ เธอได้พิมพ์ว่า เราน่าจะได้มาดูหนังด้วยกันน่ะ😢 ผมก็รู้ว่าเธอคงไม่ได้หมายถึงผม วันนั่นทำให้ผมมีความสุขเเละเศร้าในวันเดียวกัน เวลาผ่านไปถึงเดือนตุลา เธอได้มีเเฟน ทำให้ผมต้องตัดสินหยุดคุยกับเธอตรงนี้ เเต่ก็ทำไม่ได้บางวันผมก็ทักไปหาเธอเพราะคิดถึง ผ่านไป1เดือน เธอได้เลิกกับเเฟน ผมก็เลยมาปลอบใจเธอ เเล้วเธอก็ดีขึ้น ผ่านไป2สัปดาห์ ผมตัดสินใจบอกเธอว่าชอบเธอเเน่นอนก็เป็นเดิม555ต้องพยายามเเค่ไหนกว่าเธอจะเห็นใจเเล้วเวลาก็ผ่านไปผมก็บอกเธอเหมือนเดิมเธอก็ตอบเหมือนเดิม ผมคุยกับเธอมาเป็นเวลา1ปีกว่าๆไม่เคยคิดว่าจะคุยกับเธอนานขนาดนี้ ตลอดเวลาที่ผมคุยกับเธอ บางครั้งก็ทะเลาะ บางครั้งก็มีความสุข บางครั้งก็เศร้า เเต่ผมก็ไม่เคยคิดโกรธ  จบม.2ผมก็ย้ายโรงเรียนไปเรียนที่ภาคตะวันออก ส่วนเธอก็อยู่เรียนที่โรงเรียนในภาคอีสาน จนถึงทุกวันนี้ผมก็ยังชอบเธอจะตัดใจก็ไมได้เพราะในใจมีเเต่เธอ ปัจจุบันผมไม่ได้คุยกับเธอเเละก็ไม่ได้เจอเธอจะเกือบ2ปีเเล้ว ที่ผมย้ายโรง้รียนเพราะไปทำตามความฝันของผม
ผมก็ยังคิดถึงเธอเสมอน่ะ
(ขอบคุณคนที่อ่านตั้งเเต่ต้นจนจบด้วยน่ะครับ)