สวัสดีค่ะทุกคน
เรามีคำถามค่ะ คือ เราอยากทราบว่าความฝันในลักษณะนี้เกิดจากอะไรคะ
เราฝันว่าเราโดนหามมาในเสลี่ยง มีคนเดินล้อมรอบ ลักษณะเป็นคนโบราณ การแต่งการโบราณ ในความฝันเหมือนว่าเรากำลังจะต้องเดินทางไปที่ไหนสักแห่งและแล้วขบวนเสลี่ยงก็หยุดลงในส่วนของทางเดินเส้นหนึ่ง ซึ่งมีลักษณะคลายถนนลูกรัง มีหลุมและน้ำนองเต็มพื้น คนที่แบบเสลี่ยงลดระดับเสลี่ยง เพื่อให้เราลง ตอนที่กำลังจะลงก็มีมือๆ นึงยื่นมาจากด้านข้าง เป็นมือผู้หญิงขาวอวบอูมนุ่มนิ่ม แต่ก่อนที่เราจะก้าวลงจากเสลี่ยงนั้น บรรดาผู้ที่แบกเสลี่ยงและร่วมขบวนกับเรามาต่างก็พากันนอนลงบนถนนที่เป็นหลุมโคลนนั้น กลายเป็นสะพานมนุษย์ โดยในฝันพวกเขาเหล่านั้นต่างพร้อมใจ (แกมบังคับ) ให้เราเหยียบไปบนหลังพวกเขา ประหนึ่งว่าเท้าเราจะได้ไม่เปื้อน
ใจเราก็ไม่อยากเหยียบนะ เรารู้สึกไม่ดี แต่สุดท้ายเราก็ไม่สามารถฝืนได้ ระหว่างที่เดินไปบนสะพานมนุษย์นั้น มือๆ นั้นคอยประคองให้เราเดินไปตลอดรอดฝั่ง
เราเดินไปน้ำตาไหลไป พวกเขาก็ร้องไห้ไป เราไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ในฝันความรู้สึกมันบอกว่าเหมือนเราต้องไปเพราะหน้าที่อะไรสักอย่าง พวกเขาเองก็ไม่อยากให้เราไป แต่ก็ต้องจำใจให้เราไป เมื่อสิ้นสุดพื้นที่ที่เป็นหลุมโคลนนั้นแล้ว ทุกคนต่างก็เข้ามานั่งล้อมรอบเรา พวกเขาร้องไห้ เราเองก็ไม่ต่างกัน แล้วเหมือนเราจะบอกกับพวกเขาไปว่า ไม่ต้องห่วงนะ อีกไม่นานเราจะกลับมา เราสัญญา พอเราพูดจบพวกเขาก็ร้องไห้หนักขึ้นไปอีกทั้งยังถามเราอีกว่า แน่หรือ เราก็พยักหน้าแทนคำตอบ
จากนั้นภาพในความฝันก็ตัดมาที่เหลือเราอยู่คนเดียว หน้าบันไดทางขึ้นของปราสาทหินโบราณที่หนึ่ง แต่เรามีความรู้สึกว่ามือของเราไม่ได้วางแนบลำตัว แต่กลับเหมือนกำลังถืออะไรสักอย่างด้วยสองมือ เดินขึ้นไปที่ปราสาทแห่งนั้น
ปล.1 ภาพที่เราเห็นในฝันเราไม่เห็นตัวเราเองนะว่ารายละเอียดการแต่งตัวเป็นแบบใด รู้แค่ว่าน่าจะนุ่งผ้าถุง ตรงเชิงผ้าเป็นดิ้นทอง แต้เราสามารถจำหน้าของทุกคนในขบวนได้หมด เห็นชัดจนถึงขนาดที่ว่าหากเจอกันอีกครั้งเราสามารจำพวกเขาได้แน่นอน ยกเว้นคนที่ให้เราจูงมือเท่านั้นที่เราไม่เห็นหน้า
ปล. 2 เราฝันเรื่องนี้ครั้งแรกตอนเราเรียนอยู่ชั้นประถม น่าจะสัก ป.1-ป.2 ฝันครั้งที่สอง ตอนเรียนมหาวิทยาลัย และฝันครั้งล่าสุดเมื่อปีที่แล้ว คือ อายุประมาณ 34 ปี
ปล. 3 ทุกครั้งที่เราตื่นจากความฝันนี้ เราจะพบว่าเราผ่านการร้องไห้มาหนักมาก และหมอนก็เปียกชุ่มในทุกๆ ครั้ง
ปล. 4 เรามาพบโดยบังเอิญว่า ทางขึ้นปราสาทที่เรายืนอยู่ในความฝันนั้น คือ ปราสาทวัดพู ที่สปป.ลาว แต่สภาพดูใหม่กว่าปัจจุบันมาก บันไดแต่ละขั้นยังตั้งตรง รูปทรงปราสาทก็ยังไม่มีคราบไคลเกาะ
ฝันเรื่องเดิม มา 3 ครั้งแล้วค่ะแต่ละครั้งห่างกันเป็น 10 ปี ไม่ทราบว่าเกิดจากอะไรคะ
เรามีคำถามค่ะ คือ เราอยากทราบว่าความฝันในลักษณะนี้เกิดจากอะไรคะ
เราฝันว่าเราโดนหามมาในเสลี่ยง มีคนเดินล้อมรอบ ลักษณะเป็นคนโบราณ การแต่งการโบราณ ในความฝันเหมือนว่าเรากำลังจะต้องเดินทางไปที่ไหนสักแห่งและแล้วขบวนเสลี่ยงก็หยุดลงในส่วนของทางเดินเส้นหนึ่ง ซึ่งมีลักษณะคลายถนนลูกรัง มีหลุมและน้ำนองเต็มพื้น คนที่แบบเสลี่ยงลดระดับเสลี่ยง เพื่อให้เราลง ตอนที่กำลังจะลงก็มีมือๆ นึงยื่นมาจากด้านข้าง เป็นมือผู้หญิงขาวอวบอูมนุ่มนิ่ม แต่ก่อนที่เราจะก้าวลงจากเสลี่ยงนั้น บรรดาผู้ที่แบกเสลี่ยงและร่วมขบวนกับเรามาต่างก็พากันนอนลงบนถนนที่เป็นหลุมโคลนนั้น กลายเป็นสะพานมนุษย์ โดยในฝันพวกเขาเหล่านั้นต่างพร้อมใจ (แกมบังคับ) ให้เราเหยียบไปบนหลังพวกเขา ประหนึ่งว่าเท้าเราจะได้ไม่เปื้อน
ใจเราก็ไม่อยากเหยียบนะ เรารู้สึกไม่ดี แต่สุดท้ายเราก็ไม่สามารถฝืนได้ ระหว่างที่เดินไปบนสะพานมนุษย์นั้น มือๆ นั้นคอยประคองให้เราเดินไปตลอดรอดฝั่ง
เราเดินไปน้ำตาไหลไป พวกเขาก็ร้องไห้ไป เราไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ในฝันความรู้สึกมันบอกว่าเหมือนเราต้องไปเพราะหน้าที่อะไรสักอย่าง พวกเขาเองก็ไม่อยากให้เราไป แต่ก็ต้องจำใจให้เราไป เมื่อสิ้นสุดพื้นที่ที่เป็นหลุมโคลนนั้นแล้ว ทุกคนต่างก็เข้ามานั่งล้อมรอบเรา พวกเขาร้องไห้ เราเองก็ไม่ต่างกัน แล้วเหมือนเราจะบอกกับพวกเขาไปว่า ไม่ต้องห่วงนะ อีกไม่นานเราจะกลับมา เราสัญญา พอเราพูดจบพวกเขาก็ร้องไห้หนักขึ้นไปอีกทั้งยังถามเราอีกว่า แน่หรือ เราก็พยักหน้าแทนคำตอบ
จากนั้นภาพในความฝันก็ตัดมาที่เหลือเราอยู่คนเดียว หน้าบันไดทางขึ้นของปราสาทหินโบราณที่หนึ่ง แต่เรามีความรู้สึกว่ามือของเราไม่ได้วางแนบลำตัว แต่กลับเหมือนกำลังถืออะไรสักอย่างด้วยสองมือ เดินขึ้นไปที่ปราสาทแห่งนั้น
ปล.1 ภาพที่เราเห็นในฝันเราไม่เห็นตัวเราเองนะว่ารายละเอียดการแต่งตัวเป็นแบบใด รู้แค่ว่าน่าจะนุ่งผ้าถุง ตรงเชิงผ้าเป็นดิ้นทอง แต้เราสามารถจำหน้าของทุกคนในขบวนได้หมด เห็นชัดจนถึงขนาดที่ว่าหากเจอกันอีกครั้งเราสามารจำพวกเขาได้แน่นอน ยกเว้นคนที่ให้เราจูงมือเท่านั้นที่เราไม่เห็นหน้า
ปล. 2 เราฝันเรื่องนี้ครั้งแรกตอนเราเรียนอยู่ชั้นประถม น่าจะสัก ป.1-ป.2 ฝันครั้งที่สอง ตอนเรียนมหาวิทยาลัย และฝันครั้งล่าสุดเมื่อปีที่แล้ว คือ อายุประมาณ 34 ปี
ปล. 3 ทุกครั้งที่เราตื่นจากความฝันนี้ เราจะพบว่าเราผ่านการร้องไห้มาหนักมาก และหมอนก็เปียกชุ่มในทุกๆ ครั้ง
ปล. 4 เรามาพบโดยบังเอิญว่า ทางขึ้นปราสาทที่เรายืนอยู่ในความฝันนั้น คือ ปราสาทวัดพู ที่สปป.ลาว แต่สภาพดูใหม่กว่าปัจจุบันมาก บันไดแต่ละขั้นยังตั้งตรง รูปทรงปราสาทก็ยังไม่มีคราบไคลเกาะ