คนส่วนใหญ่ อาจมองว่าชีวิตสำคัญที่สุด และเรามองต่างจากคนทั่วไป เราคิดว่าหน้าที่สำคัญที่สุด
หากมีชีวิต อยู่อย่างไม่สามารถรับผิดชอบต่อหน้าที่ได้แล้ว ..ชีวิตคงหมดความหมาย
สำหรับเรา สามีภรรยา คือคู่ชีวิต ร่วมทุกข์ร่วมสุข แต่หน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบอย่างเต็มที่ คือเป็นแม่ ต้องรับผิดชอบลูก และเป็นลูก ต้องรับผิดชอบแม่
ครั้งนึง เราเคยถูกโกง หมดตัว ทุกข์ใจมาก รู้สึกชีวิตนี้ไร้ค่า ไม่สามารรับผิดชอบในสิ่งที่อยากทำ เราตัดสินใจขายไต ติดต่อหลายที่ มีแต่คำปฏิเสธ จนมีที่นึง บอกให้เรา8หมื่น น้อยจัง เราจึงบอกยืนยัน ว่าเราตกลงขาย แต่ไม่ใช่ราคานี้ ต่อรองกันอยู่นาน หลายเดือน ราคาจบ ที่4แสน เราจึงบอกคนข้างๆ
ถามแฟนในเวลาที่หมดตัวแบบไม่รู้จะเริ่มต้นชีวิตยังไง ว่าถ้ามีเงิน4แสน จะทำอะไรได้บ้าง และถ้าสุขภาพเรา ไม่แข็งแรงเหมือนตอนนี้ มั่นใจมั้ยว่าจะพาครอบครัวไปรอด เค้าสงสัย ว่าเราจะทำอะไร เราจึงเล่าเรื่องการขายไตให้เค้าฟัง
เค้าเสียใจ แต่ถ้าใครรู้จักตัวจริงของเราจะรู้ ไม่มีใครห้ามไรเราได้เลย ถ้าเราตัดสินใจว่าจะทำ ระหว่างรอคนที่จะรับไตจากเรา เดินทางมาตรวจ เรานึกขึ้นได้ การผ่าตัดนี่เสี่ยงนะ ถ้าเกิดเราตายพ้นไปเลยจากการผ่าตัดครั้งนี้ ชีวิต1ชีวิต แลกเงิน4แสน ไม่คุ้มเลย เราเอาใหม่ พยายามเจรจากับหมอ ถึงสิ่งที่เราคิด ว่าไหนๆก็นอนให้ผ่าแล้ว ถ้าไม่ฟื้น เอาไง .....เอาแบบนี้ได้มั้ย ทั้งตัว ตับไต หัวใจ ตา และทุกส่วน อยากเอาไปทำไร เอาไปเลย เรายอมหลับยาว ..เราขอ2ล้าน หมอโกรธเรามาก ต่อว่าเรา คุณบ้าไปแล้ว ผมเป็นหมอนะ ไม่ใช่ฆาตรกร ทุกอย่างที่คุยยกเลิก อย่าติดต่อผมอีก
สมัยนั้น มีแค่โทรศัพท์ และอีเมล เราพยายามติดต่อหมอทุกทาง แต่ไม่ได้ เราหงุดหงิดหัวเสีย จนแฟนผิดสังเกตุ เลยถาม เราก็เล่า เราคิดจะทำแบบนี้ แต่มันออกมาแบบนี้ ไม่ได้ดั่งใจ แฟนพูดคำเดียวกับหมอ ..เธอบ้าไปแล้ว บ้าไร ไรคือบ้า อยู่แบบทำไรไม่ได้ ดูแลคนที่เราต้องดูแลไม่ได้ ทำแบบนี้ไม่ดีกว่าหรอ .. 2ล้าน แบ่งเป็น5กอง แม่1 ลูกอีก4คน คนละกอง ของแฟนกะเราไม่มี ชีวิตเรา เพื่อแม่และลูกๆ
สรุปเหตุการณ์วันนั้น ไม่ได้ขาย จะตัวจะไต ไม่ได้ขายสักอย่าง หมอหนี ไม่ยอมคุยกะเรา ร่างกายเรา ครบ32 มาจนวันนี้
ที่เล่ามา อยากให้พอเข้าใจคอนเซปการมองชีวิตของเรา ว่าเราแนวนี้ อย่าถามถึงกฎหมาย คนลำบากทำได้ทุกอย่าง และเราไม่ได้ผิดกฎหมายแบบทำร้ายใคร หรือทำร้ายสังคม เราทำร้าย ทำลายตัวเราเอง เป็นสิทธฺของเรา ..แต่นะ หมอไม่ให้ความร่วมมือ ถ้าผ่าเองยัดใส่ตัวคนต้องการอวัยวะเองได้ จบไปละ นี่ต้องพึ่งหมอ แล้วหมอไม่ทำ แถมหนีต่างหาก ทำไงได้ ลำบากต่อมาพักใหญ่ จนเราพลิกสถานะได้
ชีวิตช่วงนี้ เปลี่ยนไปแล้ว เรากลับมามั่นคงอีกครั้ง หลังจากทำงานอย่างคนบ้าพลัง ไม่สนใจอาหาร ตั้งหน้าอยู่กับงาน คนต้องคะยั้นคะยอให้กิน ซึ่งอย่างมาก เราก็ให้ลูกดาวไข่ ต้มมาม่า ออกแนวกินให้มันแล้วๆ กินดีตอนนัดคุยกะลูกค้า เท่านั้น ชีวิตจริง ทิ้งร่างกาย สูบบุหรี่จัด เครียดตลอดเวลา ว่างคลายเครียดด้วยการเข้าพันทิป ตอบดีมั่งเกรียนมั่ง เพราะเราเข้ามาคลายเครียด ในนี้เราอาจเม้นท์สนุก ตัวจริงไม่เคยคุยเล่นกะใคร คุยยาก คุยแต่งาน คุยไร้สาระ เราจะมองหน้า ไม่ตอบ คนค่อนข้างไม่ค่อยอยากยุ่ง โลกส่วนตัวสูง
แต่คุ้มค่าในความรู้สึกเรานะ เรามั่นคงแล้ว วางใจแล้ว 50/50 กำลังตัดสินใจเกษียณตัวเอง เคยคิดศึกษาเรื่องการลงทุน แต่มาคิดดู เราสร้างตัวได้มาจากอะไร เราถนัดสิ่งนั้น เรามีครบตามต้องการแล้ว เราจะกลับเอาสิ่งที่มีไปเสี่ยง กับการเรียนรู้การลงทุนแบบนับ1ใหม่ ถ้าพลาดมา เราคงทำใจไม่ได้ เราพอใจกับสิ่งที่เราฟันฝ่ามาถึงจุดนี้ดีกว่า
แต่มีของแถม พ่วงมากับความสำเร็จ เราปวดท้องแปลกๆ เมื่อก่อนไม่ถี่ ตอนนี้ถี่ขึ้น ปรึกษาหมอที่คุ้นเคยถึงอาการ และอื่นๆประกอบ หมอสงสัยมะเร็งลำไส้ อยากให้เราตรวจ เราว่าไว้ก่อน แล้วกลับบ้านมาทบทวน
ฝันของเรา คือหยุดงานตอนอายุ40 มีเงินใช้ส่วนตัวตามอัตภาพเรื่อยๆจนตาย มีเงินอีกกอง ที่จะแบ่งเป็น5ส่วน คือของแม่กับลูก4คน ทุกอย่างมาถึงจุดที่เราพอใจแล้ว ถ้าเรารักษาตัว เงินจะถูกฉีกออกไปจากเป้าที่ตั้งไว้ ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป
คนเรา เกิดมาต้องเจ็บต้องตาย เป็นมะเร็งแล้วไง ไม่เป็นแล้วไง ถ้าเราอยู่ได้อีก3ปี เราใช้เวลาที่เหลือ ทำสิ่งที่ต้องทำ และอยากทำดีมั้ย มะเร็งก็แค่ซัมติงในร่างกาย ถึงไม่เป็น พรุ่งนี้เราอาจรถชนตาย ไม่เป็นมะเร็งก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ตายสักหน่อย ชีวิตที่เหลือ ทำสิ่งที่อยากทำ วันนึงอาการออก คงเจ็บ คงทรมาน แต่มันธรรมดาของชีวิต ที่ต้องมีเจ็บไข้ ไม่ตายก็หาย ไม่หายก็ตาย เดิมเราเจ็บไข้ เราก็ไม่ค่อยหาหมอนะ บอกกับครอบครัวที่อยากให้หาหมอ ว่าเป็นเองได้ ก็หายเองได้ ไม่หายก็ตายซะ ก็รอดมาจนปัจจุบัน
หมอคงอยากให้เราตรวจ ถ้าเป็นจะได้รักษา เค้าบอกแฟนเรา แฟนค่อนข้างเครียด เค้าว่าอยากให้ตรวจ ให้รักษา ทำไมถึงยอมทิ้งชีวิตตัวเอง ยังอยากอยู่ด้วยกันนานๆ จนแก่ จนตาย เค้าพยายามหาความรู้เรื่องอาหาร อะไรดี อะไรไม่ควร ซึ่งยังไม่ได้ตรวจ ไม่ได้ยืนยันเลย ว่าเป็น จะกังวลล่วงหน้าไปไหน
เรื่องเงินกองที่จะให้แม่กับลูกลงตัวแล้ว ไม่ต้องคิด มาคิดกองเรา ถ้าเราไม่รักษาตัว นับจากนี้ เราจะได้พักผ่อน ไปเที่ยวกับแฟน อยากไปไหนไป อยากกินไรกิน ถ้าวันไหนเจ็บก็นอนอยู่บ้าน มีคนที่เรารักอยู่ข้างตัว มันน่าจะดีกว่า การไปตรวจ และเจอ (อาการโดยรวมหมอว่าน่าจะใช่) และต้องรักษา ชีวิตที่ควรสงบสุขที่เราหวัง จะกลายเป็นแฟนต้องพาเรา เข้าออกโรงบาล เวียนเข้าเวียนออกแต่โรงบาล ..แค่คิดก็เบื่อแล้ว
แถมเราไม่ชอบให้ใครรู้ว่าเราป่วย ทุกวันนี้ เพลียมาก ดีว่าสั่งงานทางมือถือได้ และเข้าหน้างานสัปดาห์ละครั้ง หรือไม่ไปก็ได้ เวลาออกบ้าน เราจะพยายามให้ดูสดใส กระฉับกระเฉง เราเก็บอาการมาพักใหญ่แล้ว แค่รู้สึกตัวว่าไม่สบาสย แต่ไม่อยากใส่ใจ ใจเรา ไม่คิดจะตรวจจะรักษา อยากเป็นไรก็เป็น
มองแฟนแล้ว สงสาร เค้ามีแต่เรา เราสองคนมากกว่าคนรัก เราคือเพื่อนตาย สัญญากันว่าจะอยู่จนแก่ตายไปด้วยกัน เค้า56แล้ว เราใกล้จะ40 เค้าเคยขอเมื่อหลายปีก่อนว่า ให้เค้าตายก่อนได้มั้ย เหมือนเห็นแก่ตัว แต่เค้าไม่รู้จะอยู่ยังไง ถ้าเราตายก่อน เราเลยตอบว่า เออ ถ้ามันเลือกได้นะ ชั้นจะตายหลังเอง ชั้นจะอดทนอยู่ให้ได้ ในวันที่ชั้นไม่เหลือใครเอง
อ้อ ลืมบอกไป ชีวิตเรา วางแผนไว้ให้ลูกเรียนจบแล้ว ไปใช้ชีวิตของเค้า ไปทำงาน ไปมีครอบครัว มาเยี่ยมได้ มาอยู่ไม่เอา คนเราถึงเวลานึงต้องมีชีวิตของตัวเอง วันที่เราอยู่กับแฟน เราบอกเค้าก่อนเลย อยู่กันแค่เรา พ่อแท่พี่ พ่อแม่ชั้น ไปเยี่ยมไปเที่ยวหาได้ ให้ไปอยู่ด้วยหรือเค้ามาอยู่ด้วยไม่เอานะ ของลูกๆก็เหมือนกัน ไม่มีคำว่ารับแม่ไปอยู่ หรือพาแฟนมาอยู่ด้วย ไม่เอา
นาทีสุดท้ายของชีวิต ไม่ว่าจะแก่ตาย หรือเจ็บป่วย นอกจากแฟน เราไม่ต้องการใคร ถ้าเค้าไม่อยู่แล้ว เราขอแก่ตาย หรือเจ็บปวดจนขาดใจตายไปคนเดียว เราต้องการแบบนั้น หากใครได้อ่านจนถึงบรรทัดนี้ ...คุณจะไปตรวจ ไปรักษามั้ย
ถ้าเป็นมะเร็ง...รักษาดี ....ไม่รักษาดี
หากมีชีวิต อยู่อย่างไม่สามารถรับผิดชอบต่อหน้าที่ได้แล้ว ..ชีวิตคงหมดความหมาย
สำหรับเรา สามีภรรยา คือคู่ชีวิต ร่วมทุกข์ร่วมสุข แต่หน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบอย่างเต็มที่ คือเป็นแม่ ต้องรับผิดชอบลูก และเป็นลูก ต้องรับผิดชอบแม่
ครั้งนึง เราเคยถูกโกง หมดตัว ทุกข์ใจมาก รู้สึกชีวิตนี้ไร้ค่า ไม่สามารรับผิดชอบในสิ่งที่อยากทำ เราตัดสินใจขายไต ติดต่อหลายที่ มีแต่คำปฏิเสธ จนมีที่นึง บอกให้เรา8หมื่น น้อยจัง เราจึงบอกยืนยัน ว่าเราตกลงขาย แต่ไม่ใช่ราคานี้ ต่อรองกันอยู่นาน หลายเดือน ราคาจบ ที่4แสน เราจึงบอกคนข้างๆ
ถามแฟนในเวลาที่หมดตัวแบบไม่รู้จะเริ่มต้นชีวิตยังไง ว่าถ้ามีเงิน4แสน จะทำอะไรได้บ้าง และถ้าสุขภาพเรา ไม่แข็งแรงเหมือนตอนนี้ มั่นใจมั้ยว่าจะพาครอบครัวไปรอด เค้าสงสัย ว่าเราจะทำอะไร เราจึงเล่าเรื่องการขายไตให้เค้าฟัง
เค้าเสียใจ แต่ถ้าใครรู้จักตัวจริงของเราจะรู้ ไม่มีใครห้ามไรเราได้เลย ถ้าเราตัดสินใจว่าจะทำ ระหว่างรอคนที่จะรับไตจากเรา เดินทางมาตรวจ เรานึกขึ้นได้ การผ่าตัดนี่เสี่ยงนะ ถ้าเกิดเราตายพ้นไปเลยจากการผ่าตัดครั้งนี้ ชีวิต1ชีวิต แลกเงิน4แสน ไม่คุ้มเลย เราเอาใหม่ พยายามเจรจากับหมอ ถึงสิ่งที่เราคิด ว่าไหนๆก็นอนให้ผ่าแล้ว ถ้าไม่ฟื้น เอาไง .....เอาแบบนี้ได้มั้ย ทั้งตัว ตับไต หัวใจ ตา และทุกส่วน อยากเอาไปทำไร เอาไปเลย เรายอมหลับยาว ..เราขอ2ล้าน หมอโกรธเรามาก ต่อว่าเรา คุณบ้าไปแล้ว ผมเป็นหมอนะ ไม่ใช่ฆาตรกร ทุกอย่างที่คุยยกเลิก อย่าติดต่อผมอีก
สมัยนั้น มีแค่โทรศัพท์ และอีเมล เราพยายามติดต่อหมอทุกทาง แต่ไม่ได้ เราหงุดหงิดหัวเสีย จนแฟนผิดสังเกตุ เลยถาม เราก็เล่า เราคิดจะทำแบบนี้ แต่มันออกมาแบบนี้ ไม่ได้ดั่งใจ แฟนพูดคำเดียวกับหมอ ..เธอบ้าไปแล้ว บ้าไร ไรคือบ้า อยู่แบบทำไรไม่ได้ ดูแลคนที่เราต้องดูแลไม่ได้ ทำแบบนี้ไม่ดีกว่าหรอ .. 2ล้าน แบ่งเป็น5กอง แม่1 ลูกอีก4คน คนละกอง ของแฟนกะเราไม่มี ชีวิตเรา เพื่อแม่และลูกๆ
สรุปเหตุการณ์วันนั้น ไม่ได้ขาย จะตัวจะไต ไม่ได้ขายสักอย่าง หมอหนี ไม่ยอมคุยกะเรา ร่างกายเรา ครบ32 มาจนวันนี้
ที่เล่ามา อยากให้พอเข้าใจคอนเซปการมองชีวิตของเรา ว่าเราแนวนี้ อย่าถามถึงกฎหมาย คนลำบากทำได้ทุกอย่าง และเราไม่ได้ผิดกฎหมายแบบทำร้ายใคร หรือทำร้ายสังคม เราทำร้าย ทำลายตัวเราเอง เป็นสิทธฺของเรา ..แต่นะ หมอไม่ให้ความร่วมมือ ถ้าผ่าเองยัดใส่ตัวคนต้องการอวัยวะเองได้ จบไปละ นี่ต้องพึ่งหมอ แล้วหมอไม่ทำ แถมหนีต่างหาก ทำไงได้ ลำบากต่อมาพักใหญ่ จนเราพลิกสถานะได้
ชีวิตช่วงนี้ เปลี่ยนไปแล้ว เรากลับมามั่นคงอีกครั้ง หลังจากทำงานอย่างคนบ้าพลัง ไม่สนใจอาหาร ตั้งหน้าอยู่กับงาน คนต้องคะยั้นคะยอให้กิน ซึ่งอย่างมาก เราก็ให้ลูกดาวไข่ ต้มมาม่า ออกแนวกินให้มันแล้วๆ กินดีตอนนัดคุยกะลูกค้า เท่านั้น ชีวิตจริง ทิ้งร่างกาย สูบบุหรี่จัด เครียดตลอดเวลา ว่างคลายเครียดด้วยการเข้าพันทิป ตอบดีมั่งเกรียนมั่ง เพราะเราเข้ามาคลายเครียด ในนี้เราอาจเม้นท์สนุก ตัวจริงไม่เคยคุยเล่นกะใคร คุยยาก คุยแต่งาน คุยไร้สาระ เราจะมองหน้า ไม่ตอบ คนค่อนข้างไม่ค่อยอยากยุ่ง โลกส่วนตัวสูง
แต่คุ้มค่าในความรู้สึกเรานะ เรามั่นคงแล้ว วางใจแล้ว 50/50 กำลังตัดสินใจเกษียณตัวเอง เคยคิดศึกษาเรื่องการลงทุน แต่มาคิดดู เราสร้างตัวได้มาจากอะไร เราถนัดสิ่งนั้น เรามีครบตามต้องการแล้ว เราจะกลับเอาสิ่งที่มีไปเสี่ยง กับการเรียนรู้การลงทุนแบบนับ1ใหม่ ถ้าพลาดมา เราคงทำใจไม่ได้ เราพอใจกับสิ่งที่เราฟันฝ่ามาถึงจุดนี้ดีกว่า
แต่มีของแถม พ่วงมากับความสำเร็จ เราปวดท้องแปลกๆ เมื่อก่อนไม่ถี่ ตอนนี้ถี่ขึ้น ปรึกษาหมอที่คุ้นเคยถึงอาการ และอื่นๆประกอบ หมอสงสัยมะเร็งลำไส้ อยากให้เราตรวจ เราว่าไว้ก่อน แล้วกลับบ้านมาทบทวน
ฝันของเรา คือหยุดงานตอนอายุ40 มีเงินใช้ส่วนตัวตามอัตภาพเรื่อยๆจนตาย มีเงินอีกกอง ที่จะแบ่งเป็น5ส่วน คือของแม่กับลูก4คน ทุกอย่างมาถึงจุดที่เราพอใจแล้ว ถ้าเรารักษาตัว เงินจะถูกฉีกออกไปจากเป้าที่ตั้งไว้ ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป
คนเรา เกิดมาต้องเจ็บต้องตาย เป็นมะเร็งแล้วไง ไม่เป็นแล้วไง ถ้าเราอยู่ได้อีก3ปี เราใช้เวลาที่เหลือ ทำสิ่งที่ต้องทำ และอยากทำดีมั้ย มะเร็งก็แค่ซัมติงในร่างกาย ถึงไม่เป็น พรุ่งนี้เราอาจรถชนตาย ไม่เป็นมะเร็งก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ตายสักหน่อย ชีวิตที่เหลือ ทำสิ่งที่อยากทำ วันนึงอาการออก คงเจ็บ คงทรมาน แต่มันธรรมดาของชีวิต ที่ต้องมีเจ็บไข้ ไม่ตายก็หาย ไม่หายก็ตาย เดิมเราเจ็บไข้ เราก็ไม่ค่อยหาหมอนะ บอกกับครอบครัวที่อยากให้หาหมอ ว่าเป็นเองได้ ก็หายเองได้ ไม่หายก็ตายซะ ก็รอดมาจนปัจจุบัน
หมอคงอยากให้เราตรวจ ถ้าเป็นจะได้รักษา เค้าบอกแฟนเรา แฟนค่อนข้างเครียด เค้าว่าอยากให้ตรวจ ให้รักษา ทำไมถึงยอมทิ้งชีวิตตัวเอง ยังอยากอยู่ด้วยกันนานๆ จนแก่ จนตาย เค้าพยายามหาความรู้เรื่องอาหาร อะไรดี อะไรไม่ควร ซึ่งยังไม่ได้ตรวจ ไม่ได้ยืนยันเลย ว่าเป็น จะกังวลล่วงหน้าไปไหน
เรื่องเงินกองที่จะให้แม่กับลูกลงตัวแล้ว ไม่ต้องคิด มาคิดกองเรา ถ้าเราไม่รักษาตัว นับจากนี้ เราจะได้พักผ่อน ไปเที่ยวกับแฟน อยากไปไหนไป อยากกินไรกิน ถ้าวันไหนเจ็บก็นอนอยู่บ้าน มีคนที่เรารักอยู่ข้างตัว มันน่าจะดีกว่า การไปตรวจ และเจอ (อาการโดยรวมหมอว่าน่าจะใช่) และต้องรักษา ชีวิตที่ควรสงบสุขที่เราหวัง จะกลายเป็นแฟนต้องพาเรา เข้าออกโรงบาล เวียนเข้าเวียนออกแต่โรงบาล ..แค่คิดก็เบื่อแล้ว
แถมเราไม่ชอบให้ใครรู้ว่าเราป่วย ทุกวันนี้ เพลียมาก ดีว่าสั่งงานทางมือถือได้ และเข้าหน้างานสัปดาห์ละครั้ง หรือไม่ไปก็ได้ เวลาออกบ้าน เราจะพยายามให้ดูสดใส กระฉับกระเฉง เราเก็บอาการมาพักใหญ่แล้ว แค่รู้สึกตัวว่าไม่สบาสย แต่ไม่อยากใส่ใจ ใจเรา ไม่คิดจะตรวจจะรักษา อยากเป็นไรก็เป็น
มองแฟนแล้ว สงสาร เค้ามีแต่เรา เราสองคนมากกว่าคนรัก เราคือเพื่อนตาย สัญญากันว่าจะอยู่จนแก่ตายไปด้วยกัน เค้า56แล้ว เราใกล้จะ40 เค้าเคยขอเมื่อหลายปีก่อนว่า ให้เค้าตายก่อนได้มั้ย เหมือนเห็นแก่ตัว แต่เค้าไม่รู้จะอยู่ยังไง ถ้าเราตายก่อน เราเลยตอบว่า เออ ถ้ามันเลือกได้นะ ชั้นจะตายหลังเอง ชั้นจะอดทนอยู่ให้ได้ ในวันที่ชั้นไม่เหลือใครเอง
อ้อ ลืมบอกไป ชีวิตเรา วางแผนไว้ให้ลูกเรียนจบแล้ว ไปใช้ชีวิตของเค้า ไปทำงาน ไปมีครอบครัว มาเยี่ยมได้ มาอยู่ไม่เอา คนเราถึงเวลานึงต้องมีชีวิตของตัวเอง วันที่เราอยู่กับแฟน เราบอกเค้าก่อนเลย อยู่กันแค่เรา พ่อแท่พี่ พ่อแม่ชั้น ไปเยี่ยมไปเที่ยวหาได้ ให้ไปอยู่ด้วยหรือเค้ามาอยู่ด้วยไม่เอานะ ของลูกๆก็เหมือนกัน ไม่มีคำว่ารับแม่ไปอยู่ หรือพาแฟนมาอยู่ด้วย ไม่เอา
นาทีสุดท้ายของชีวิต ไม่ว่าจะแก่ตาย หรือเจ็บป่วย นอกจากแฟน เราไม่ต้องการใคร ถ้าเค้าไม่อยู่แล้ว เราขอแก่ตาย หรือเจ็บปวดจนขาดใจตายไปคนเดียว เราต้องการแบบนั้น หากใครได้อ่านจนถึงบรรทัดนี้ ...คุณจะไปตรวจ ไปรักษามั้ย