ในทุกๆเช้า ไม่อยากจะไปโรงเรียน ฉันเบื่อสังคมในโรงเรียน ฉันอยากจะมีชีวิตใหม่ ฉันมีเพื่อนหลายคน แต่ฉันก็ไม่รู้จะให้ใจได้กี่คน เรียกเพื่อนเต็มปากได้กี่คน ฉันมักจะเป็นคนสุดท้ายที่เพื่อนนึกถึง เพราะฉันไม่กล้าแสดงออกเท่าไหร่ ฉันพยายามทำให้ได้เท่าคนพวกนั้น แต่มันไม่เป็นตัวของฉันเลย พอฉันทำไม่ได้ ฉันก็รู้สึกกดดันขึ้นมาทันที เพราะเป็นฉันที่ไม่มีอะไรดีสักอย่าง ฉันเป็นแบบนี้ตั้งแต่ขึ้นมัธยมต้น ฉันรู้ดีว่าทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ เพราะสิ่งที่ฉันกล่าวมาทั้งหมดยังไงล่ะ ในตอนนั้นฉันโดนเพื่อนโกรธ ซึ่งฉันรู้ตัวดีว่าฉันทำอะไรผิด แค่ฉันวาดรูปไม่เหมือนคนนั้น ฉันยังโดนโกรธ เป็นเพราะฉันไม่สวย ฉันไม่หุ่นดีไม่มีอะไรดีสักอย่างงั้นหรอ ทำไมเขาถึงไม่สนใจความรู้สึกของฉัน
หลังจากนั้นมาฉันเหมือนเป็นคนเก็บกดอะไรหลายๆอย่างไว้ในหัวสมองของฉัน ฉันพยายามไม่คิดมาก แต่ก็ทำไม่ได้อยู่ดี และทำให้รู้ว่าเราโตขึ้นมาอีกนิดแล้วนะ แต่ฉันเข้มแข็งไม่มากพอ ฉันรู้ตัวดีฉันอ่อนแอ ไม่มีใครไม่เคยร้องไห้หรอกจริงมั้ย ฉันเองที่ร้องไห้ตลอดๆในระยะเวลาที่อยู่ชั้นม.1 ฉันเป็นคนที่อ่อนแอที่สุดในโลกเลยใช่มั้ย ฉันเป็นคนมีเพื่อนเยอะ แต่เขาให้ใจฉันกี่คน เขารองรับน้ำตาของฉันได้หรือเปล่า เขาจะไว้ใจฉันหรือเปล่า เขาจะๆๆๆๆ ต่างๆนานาที่เข้ามาในหัวสมองของฉัน ทำให้ฉันคิดไปไกลและคิดมากอยู่เสมอ ฉันแค่อยากมีเพื่อนที่ดีที่คอยอยู่ข้างๆฉัน แต่ไม่มีหรอก เขาอยากได้ผลประโยชน์จากฉันก็แค่นั้นเอง
เวลาผ่านไป1ปีฉันคิดว่าฉันโตขึ้นมาอีกนิดแล้วนะ แต่ไม่เลย ฉันโดนเพื่อนโกรธฉันซ้ำๆๆ จนฉันอยากกลับบ้านในทุกๆวัน ฉันไม่กล้าคุยกับเพื่อนคนนี้แบบตรงๆ เพราะฉันทำหรือพูดอะไรไปเขาจะโกรธฉัน เขาบอกเขาเป็นคนตรงๆ แต่ทำไมฉันถึงพูดตรงๆกับเขาไม่ได้กันนะ
ในตอนนั้นฉันก็มีเพื่อนเก่าที่อยู่กลุ่มเดียวกัน แต่เขาเหมือนจะไม่สนใจฉัน เพราะเขามีเพื่อนคนใหม่ที่อยู่ในกลุ่มเหมือนกัน ฉันเลยไม่อยากจะอะไรกับเขามากเท่าไหร่
ในเวลาที่ฉันกลับบ้าน ฉันหมกตัวอยู่แต่ในห้อง ไปทำงานที่โรงเรียนบ้าง แต่ฉันก็ไม่อยากไปหรอก มันน่าเบื่อ ฉันชอบพูดพร่ำเพ้อ ถึงคนจะไม่ค่อยเชื่อก็เถอะ เพราะฉันมันไม่น่าเชื่อถือไง แต่มันก็บั่นทอนจิตใจฉันเหมือนกัน ฉันกลับบ้านมาก็ได้ยินแต่คำด่าเสียงดังตะโกนโหวกเหวกโวยวายของยายที่ฉันรักมากที่สุด บางครั้งแกทะเลาะกับตา จนฉันรำคาญ มันก็ต้องมีรำคาญบ้างนั่นแหละเนอะคนทะเลาะกัน ฉันไม่เข้าใจว่าทำไม พวกท่านสองคนถึงทะเลาะกันเรื่องเดิมๆ บางทีก็มีลามมาถึงฉัน แต่ก็นะ...ฉันทำอะไรไม่ได้อยู่ดี เวลาผ่านไปอีก1ปี ฉันคิดว่าโตขึ้นเยอะเลย ฉันกล้าที่จะพูดมากขึ้น แต่ก็น้อยอยู่นะ 555 8เดือนนับจากวันปีใหม่นี่เร็วจังเลยนะ ฉันยังคิดถึงสงกรานต์เดือนเมษาที่เล่นกับเพื่อนเก่าที่ฉันรักมากที่สุดอยู่เลยนะ เร็วเหลือเกินเวลา แต่ก็ดี ฉันจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่โดยที่ไม่ต้องพูดว่าอยากตายซ้ำๆไปมาไปมาเป็นเวลา3ปีแบบนี้ เวลาที่ฉันพูดหรือคิดถึงคำนี้ฉันก็คิดจะทำนะ แต่ก็ไม่ดีกว่า ฉันคงไม่อยากให้เขามานั่งเสียใจนะ คนที่เลี้ยงฉันมา15ปี
บางทีที่ฉันกรีดแขน ดึงผมตัวเองมันก็สนุกไปอีกแบบนั่นแหละ ทำเหมือนไม่ใช่ร่างกายที่อยู่ในตัวของฉันแล้ว ที่พูดหรือบอกว่าอยากตายอะเหรอ ก็คงจะเป็นเพราะเรื่องเพื่อนล่ะมั้ง ไม่ก็เรื่องของครอบครัวหรือญาติพี่น้อง ชาวบ้านที่ชอบนินทาฉัน ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมเขาเอาฉันไปนินทา แต่ก็นะ ในโลกนี่น่ะ ไม่มีใครไม่เคยโดนนินทาหรอกว่ามั้ย ตอนนี้ฉันชินกับนิสัยของเพื่อน ฉันพยายามเปิดใจคุยหลายๆเรื่องกับยายของฉัน ฉันคิดเสมอว่าไม่มีฉันแกคงอยู่สุขสบายที่ฉันไม่คอยไปยุ่งวุ่นวายกับแก แต่ฉันก็คิดถึงจิตใจของพ่อแม่เหมือนกันที่เลี้ยงฉันมา ขอบคุณหลายๆสิ่งหลายๆอย่างเหมือนกัน กว่าจะผ่านมาได้ก็เกือบตายเหมือนกัน และในตอนนี้ฉันสามรถปล่อยวางอะไรหลายๆอย่างได้บ้างแล้ว อีกไม่กี่เดือนฉันก็จะจบม.3แล้ว จะได้ออกไปจากโรงเรียนที่พบเจอคนใจร้ายสักที ขอบคุณโลกนี้นะ