สมัยเรียนปริญญาตรี ผมเคยคิดจะไปหาแฟนไกลๆ ไม่เอาเรียนที่เดียวกัน เพราะผมยังไม่เคยมีแฟนมาก่อน ตอนนั้นเลยคิดว่ายังไงก็ต้องเลิกกันแน่ๆ กับคนนี้ แล้วถ้าเลิกกันไปก็คงมองหน้ากันไม่ติดสถานเดียว เพราะผมจะทนเห็นเขารักผู้ชายคนอื่นไม่ได้ แต่เอาจริงๆ อย่าว่าแต่คบเป็นแฟนแล้วเลิกกันเลยครับ แค่เราชอบเขาแล้วเขาไม่ได้ชอบเราแต่ไปชอบคนอื่น ผมก็ทนเห็นเขาคบกันไม่ได้แล้ว ผมเลยเป็นเพื่อนหรือพี่น้องกับคนที่ตัวเองชอบไม่ลง ความรู้สึกมันไม่ถึงขั้นอิจฉาหรอกครับ แต่ก็ไม่ค่อยยินดีกับเขาเท่าไหร่ ลองนึกภาพพระเอกในหนังเห็นนางเอกอยู่กับผู้ชายคนอื่นดูครับ ความรู้สึกผมตอนนั้นประมาณนั้นแหละ

ความรู้สึกแบบนี้มันจะอยู่กับผมไปสักระยะหนึ่งครับ จนกว่าจะมีคนที่ชอบคนใหม่ แต่ถ้าเขาไปเป็นแฟนอีกก็จะเกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นมาใหม่แต่เปลี่ยนคน แล้วก็จะวนเวียนแบบนี้ไปเรื่อยๆ ถามว่าจะเป็นแบบนี้อีกนานแค่ไหน คิดว่าจนกว่าผมจะสมหวังนั่นแหละ

ที่ผมทำได้ก็คือเลิกติดตามเขาในโซเชียลเท่านั้นครับ แต่บางคนคือในชีวิตจริงต้องเจอหน้ากันเลยมองหน้าไม่ติด ยิ่งเวลาเห็นเขาอยู่กับแฟนก็ยิ่งอยากจะหนีไปไกลๆ แต่ในทางปฏิบัติยังไงก็ทำไม่ได้ พอเอารูปคู่คนที่เราชอบกับแฟนเขาไปให้เพื่อนดู เพื่อนผมก็บอกว่า"เมิงหล่อกว่าผัวเขาอีก"แต่เอาจริงๆ เพื่อนก็แนะนำให้หาคนใหม่มากกว่า เพียงแต่ว่ากว่าผมจะเจอคนที่ถูกใจจริงๆ ใช้เวลานานพอสมควร พอเจอแล้วเลยอยากจะรักษาเอาไว้นานๆ แต่พอรู้ว่าเขาไม่ได้คิดเหมือนเราก็ไม่อยากรับรู้เรื่องเขาอีก

ตอนนี้ยังไม่มีคนที่ชอบจริงจังครับ ก็เริ่มมองหาอยู่บ้าง แต่ในใจยังลืมคนที่เคยชอบแล้วไม่สมหวังไม่ได้ จะเรียกว่าแทบไม่มีความสุขกับชีวิตโสดก็ได้ เพราะมันโสดไม่สนิทอีกต่อไปแล้ว ถ้ายังไม่มีใครในใจก็นึกถึงคนเก่าต่อไปเรื่อยๆ บางทีก็แอบรอให้เขาเลิกกับแฟน แต่เอาจริงๆ อยากลืมเขาให้ได้มากกว่า ซึ่งก็มีทางเดียวคือต้องมีคนในใจคนใหม่และคนใหม่ต้องดีกว่าคนเดิมด้วย แล้วมันก็จะวนลูปไปเรื่อยๆ จนกว่าจะสมหวัง อยากรู้ว่าในช่วงที่ยังไม่มีใคร ต้องทำยังไงถึงจะลืมคนที่เราเคยชอบแล้วไม่สมหวังได้ครับ