อาจจะมีหลายเรื่องหน่อยนะคะ
ชีวิตช่วงนี้รู้สึกเหนื่อย อยากหายไป คือเรื่องมันเกิดจากเราที่อยากกว้างปีกบินเร็วๆ แต่กลับไม่ดูพลังของแขนตัวเองทำให้เกิดเรื่องหลายอยากขึ้นและบวกกับความหยิ่งยโสนิดๆ คือหนูขึ้นมาอยู่กรุงเทพกับป้ามาหางานทำ (Part Time) ในช่วงปิดเทอมแต่เกิดเรื่องทำให้เกิดเรื่องที่ตรงอยู่ที่นี้ เราได้เข้าโรงเรียนแห่งหนึ่ง เราเป็นคนเงียบ(ความจริงไม่ได้เงียบค่ะ แค่เวลาพูดแล้วมันรู้สึกเหนื่อยไม่กล้าพูด)ทำให้ไม่มีเพื่อนในช่วงแรก จนถึงตอนนี้ก็ยังหาเพื่อนที่สนิทที่เป็นเพศเดียวกันยังไม่มี เวลาเราไปเล่นกับเพื่อนที่มีกลุ่มอยู่แล้วเราก็รู้สึกว่าเราเป็นเศษเกินเป็นส่วนเกิน เวลาอาจาร์ยให้จับคู่ทำงานกลุ่มเราจะเป็นคนสุดท้ายเสมอที่เพื่อนจะเรียก เวลาเราอยากเดินเข้าไปหรือทุกคนเดินหนีเรา เราก็โอเคร เราไม่ตามแล้ว เอาที่สบายใจกันเลย เราเลยชอบอยู่คนเดียวแต่เราก็ไม่ได้ท้อหรอก เพราะเราก็เฉยๆมาตลอด จนวันที่ไปเข้าค่าย พิธีกรบอกว่า (เราจะโยนความเศร้าใส่กองไฟและคืนนี้เราจะสนุกไปด้วยกัน ) เราดีใจนะที่พิธีพูดแบบนั้น เราจะหันไปคุยกับคนที่เรารู้จัก ทุกคนกลับไปนั่งกับเพื่อนไม่มีใครสนใจเรา จนเพลงขึ้นทุกคนมีความสุขกันมาก
ส่วนเรานั่งร้องไห้เพราะมันสนุกจนเราแสดงอาการดีใจแบบคนอื่นไม่ได้ ทำได้แค่ร้องไห้
ขออธิบายก่อนน่ะค่ะว่าทำไมถึงขึ้นมากรุงเทพแล้วทำไมต้องเจ้ากลอนในช่วงแรก เพราะเราเกลียดความจน เราเกลียดมันเราอยากใช้ชีวิตที่หาเงินได้ด้วยตัวเองโดยไม่รู้สึกผิดเวลาขอเงินพ่อแม่มากินขนม หรือใช้ของส่วนตัว ที่เราร้องไห้ในเข้าค่ายเพราะเราเจออาจาร์ยคนหนึ่งแกเล่าชีวิตแกตอนมอปลายที่ครอบครัวแกล้มละลาย ทำให้แกไม่ได้ใช้ช่วงชีวิตวัยรุ่น แกบอกว่าแกคิดอย่างเดียวว่าแกต้องมีในสิ่งที่เคยมี แกกำลังเต้นอยู่หน้ากองไฟแบบตลอด โดยมีนักเรียนเรียกแม่ กำอย่างสนุก) นั้นและค่ะเราก็มองแกแล้วเราก็เพ้อร้องไห้ออกมา
แต่การมาอยู่กับป้าเราก็ไม่ได้ดีใจนะ เพราะแกบอกว่า ถ้าเราทำเกรดต่ำกว่า2.30 (เราไม่ได้เกรดแย่นะ ปกติได้3.35แบบนี้ตลอด) เราจะถูกส่งกลับบ้าน เรากลัวนะเพราะเราโง่ญี่ปุ่นอังกฤษก็ไม่ได้แล้วเป็นวิชาหลักถ้าไม่ได้2วิชานี้ เกรดดึงลงเหว
และเรื่องที่เรากดดันเกรดตกเพราะ เราไม่อยากกัลบไปที่นั้นอีกแล้วเราอยากเริ่มชีวิตใหม่และเราก็ทะเลาะกับพ่อแม่ด้วย (คือความจริงแล้วเรากับเเม่คุยไม่ค่อยถูกคอกันสักเท่าไร พอได้อยู่บ้านเดียวกันที่ไรต้องทะเลาะเราเลยไม่อยากกลับไป)
เรามีบาดแผลกลับที่เราจากมามันเยอะเกินจนมันตามหลอกเราในฝัน หรือทุกครั้งที่ความรู้สึกเราดิ่งลง
เรื่องทั้งหมดนี้เราไม่รู้ว่าใครจะช่วยเราแก้ เราปรึกษาใครไม่ได้ ไม่อยากให้ใครเป็นมาสมเพศ ไม่อยากให้ใครมาหนักใจ กับเรื่องของเรา
เราต้องทำอะไรบ้างใครก็ได้ช่วยบอกเราที เราผิดอะไร ทำไมเพื่อนไม่มีใครอยากเล่นด้วย ทำไมเราถึงต้องเกิดมาพร้อมกับสมองโง่ๆด้วย
แค่อยากระบายกับใครสักคน เรื่องนี้ยาวค่ะ
ชีวิตช่วงนี้รู้สึกเหนื่อย อยากหายไป คือเรื่องมันเกิดจากเราที่อยากกว้างปีกบินเร็วๆ แต่กลับไม่ดูพลังของแขนตัวเองทำให้เกิดเรื่องหลายอยากขึ้นและบวกกับความหยิ่งยโสนิดๆ คือหนูขึ้นมาอยู่กรุงเทพกับป้ามาหางานทำ (Part Time) ในช่วงปิดเทอมแต่เกิดเรื่องทำให้เกิดเรื่องที่ตรงอยู่ที่นี้ เราได้เข้าโรงเรียนแห่งหนึ่ง เราเป็นคนเงียบ(ความจริงไม่ได้เงียบค่ะ แค่เวลาพูดแล้วมันรู้สึกเหนื่อยไม่กล้าพูด)ทำให้ไม่มีเพื่อนในช่วงแรก จนถึงตอนนี้ก็ยังหาเพื่อนที่สนิทที่เป็นเพศเดียวกันยังไม่มี เวลาเราไปเล่นกับเพื่อนที่มีกลุ่มอยู่แล้วเราก็รู้สึกว่าเราเป็นเศษเกินเป็นส่วนเกิน เวลาอาจาร์ยให้จับคู่ทำงานกลุ่มเราจะเป็นคนสุดท้ายเสมอที่เพื่อนจะเรียก เวลาเราอยากเดินเข้าไปหรือทุกคนเดินหนีเรา เราก็โอเคร เราไม่ตามแล้ว เอาที่สบายใจกันเลย เราเลยชอบอยู่คนเดียวแต่เราก็ไม่ได้ท้อหรอก เพราะเราก็เฉยๆมาตลอด จนวันที่ไปเข้าค่าย พิธีกรบอกว่า (เราจะโยนความเศร้าใส่กองไฟและคืนนี้เราจะสนุกไปด้วยกัน ) เราดีใจนะที่พิธีพูดแบบนั้น เราจะหันไปคุยกับคนที่เรารู้จัก ทุกคนกลับไปนั่งกับเพื่อนไม่มีใครสนใจเรา จนเพลงขึ้นทุกคนมีความสุขกันมาก
ส่วนเรานั่งร้องไห้เพราะมันสนุกจนเราแสดงอาการดีใจแบบคนอื่นไม่ได้ ทำได้แค่ร้องไห้
ขออธิบายก่อนน่ะค่ะว่าทำไมถึงขึ้นมากรุงเทพแล้วทำไมต้องเจ้ากลอนในช่วงแรก เพราะเราเกลียดความจน เราเกลียดมันเราอยากใช้ชีวิตที่หาเงินได้ด้วยตัวเองโดยไม่รู้สึกผิดเวลาขอเงินพ่อแม่มากินขนม หรือใช้ของส่วนตัว ที่เราร้องไห้ในเข้าค่ายเพราะเราเจออาจาร์ยคนหนึ่งแกเล่าชีวิตแกตอนมอปลายที่ครอบครัวแกล้มละลาย ทำให้แกไม่ได้ใช้ช่วงชีวิตวัยรุ่น แกบอกว่าแกคิดอย่างเดียวว่าแกต้องมีในสิ่งที่เคยมี แกกำลังเต้นอยู่หน้ากองไฟแบบตลอด โดยมีนักเรียนเรียกแม่ กำอย่างสนุก) นั้นและค่ะเราก็มองแกแล้วเราก็เพ้อร้องไห้ออกมา
แต่การมาอยู่กับป้าเราก็ไม่ได้ดีใจนะ เพราะแกบอกว่า ถ้าเราทำเกรดต่ำกว่า2.30 (เราไม่ได้เกรดแย่นะ ปกติได้3.35แบบนี้ตลอด) เราจะถูกส่งกลับบ้าน เรากลัวนะเพราะเราโง่ญี่ปุ่นอังกฤษก็ไม่ได้แล้วเป็นวิชาหลักถ้าไม่ได้2วิชานี้ เกรดดึงลงเหว
และเรื่องที่เรากดดันเกรดตกเพราะ เราไม่อยากกัลบไปที่นั้นอีกแล้วเราอยากเริ่มชีวิตใหม่และเราก็ทะเลาะกับพ่อแม่ด้วย (คือความจริงแล้วเรากับเเม่คุยไม่ค่อยถูกคอกันสักเท่าไร พอได้อยู่บ้านเดียวกันที่ไรต้องทะเลาะเราเลยไม่อยากกลับไป)
เรามีบาดแผลกลับที่เราจากมามันเยอะเกินจนมันตามหลอกเราในฝัน หรือทุกครั้งที่ความรู้สึกเราดิ่งลง
เรื่องทั้งหมดนี้เราไม่รู้ว่าใครจะช่วยเราแก้ เราปรึกษาใครไม่ได้ ไม่อยากให้ใครเป็นมาสมเพศ ไม่อยากให้ใครมาหนักใจ กับเรื่องของเรา
เราต้องทำอะไรบ้างใครก็ได้ช่วยบอกเราที เราผิดอะไร ทำไมเพื่อนไม่มีใครอยากเล่นด้วย ทำไมเราถึงต้องเกิดมาพร้อมกับสมองโง่ๆด้วย