ไม่รู้ว่ามีใคนเป็นเหมือนเราบ้างหรือเปล่า เรามักรู้สึกว่าตัวเองยังดีไม่พอสำหรับครอบครัว
เรื่องมันเริ่มตอนไหนเราไม่แน่ใจ แต่ผลการเรียนเราอยู่ในเกณฑ์ที่ดีมาตลอด เราได้เกรดเฉลี่ย4มาทุกปี ตั้งแต่ขึ้นป.1ยันจบป.6 ป๊าม๊าภูมิใจในตัวเรา พร้อมยังบอกเสมอให้เรารักษาเกรดแบบนี้ไว้ให้ดี
เราจบป.6เราก็ต้องไปต่อโรงเรียนใหม่ซึ่งเป็นโรงเรียนที่ใหญ่กว่าเดิม ตอนนั้นเราเครียดมาก เรากลัวว่าเราจะทำเกรด4ไม่ได้ กลัวว่าตะรักษาตำแหน่งที่1ของชั้น ของสายชั้นไม่ได้ เราจำได้ว่าเราโหมอ่านหนังสือหนักมาก ผลที่ออกมาคือเราได้เกรด4และยังเป็นที่1ของสายชั้น เราดีใจมากนะตอนนั้น เพราะป๊ากับม๊าก็ภูมิใจและดีใจเหมือนกับเรา
พอขึ้นม.2กิจกรรมเราเริ่มเยอะขึ้น บางวันเราแทบนอนตี1 ตี2เลยก็ว่าได้ ไหนจะงานห้อง งานโรงเรียน แล้วยังต้องอ่านหนังสืออีก เพื่อนหลายคนทักว่าเราหมองลงนะ แต่เราก็ไม่ได้คิดอะไร เราก็โหมทำแบบนั้นต่อไปเรื่อยๆหมดเทอมแรกเราก็ยังรักษาเกรด4เหมือนเดิม แต่พอเทอม2เราเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่าเราไม่ไหว เรารู้สึกว่ามันหนักเกินไป แต่เราก็ยอมไม่ได้ เพราะป๊ากับม๊าคอยกดดันตลอดว่าเราต้องได้เกรด4และได้ที่1เท่านั้น เทอม2เราเรียนอะไรไม่ค่อยรู้เรื่องเลย ป่วยบ่อยมาก ผลที่ออกมาเราได้ที่1นะ แต่เกรดเราไม่ได้4เหมือนเดิม เราได้แค่3.83 เราร้องไห้หนักมาก ไม่กล้าบอกเกรดให้ใครรู้ เรากลัวทุกคนจะผิดหวังกับเรา แต่สุดท้ายยังไงทุกคนก็ต้องรู้ ม๊ารู้เกนดเราก่อน แม่โกรธเรามาก ม๊าบอกว่าเราไม่ตั้งใจเรียน ม๊าเลยให้เรามาอยู่กับป้า เผื่อจะตั้งใจเรียนมากขึ้น
เราเลยต้องย้ายมาเรียนม.3ที่ใหม่ เราโกรธตัวเองนะที่ต้องนั้นท้อ ไม่ยอมสู้ ม.3เราคิดว่าเราจะต้องทำให้ได้ดีกว่าเดิม โรงเรียนที่เรามาอยู่เป็นโรงเรียนขยายโอกาส ซึ่งม.3จะเป็นพี่ใหญ่สุดของโรงเรียน ตอนนั้นเราถูกเลือกให้เป็นประธานนักเรียน งานจากที่เยอะอยู่แล้ว ยิ่งเยอะไปกว่าเดิม เรากลับบ้านมาร้องไห้ทุกวัน ไม่เคยมีใครถามเราเลยว่าเหนื่อยมั้ย ป้าก็มีแต่จะคอยบอกให้ได้ที่1นะอยู่ตลอด เราเครียด เราเคยคิดว่าถ้าเราฆ่าตัวตายเราจะเหนื่อยแบบนี้มั้ย แต่เราได้แค่คิดเพราะเราไม่กล้าทำ เราสงสารคนอื่นถ้าเกิดเราทำแบบนั้นขึ้นมาจริงๆ แต่ช่วงนั้นเราคิดเรื่องฆ่าตัวตายทุกวันเลย เราไม่ชอบความรู้สึกตอนนั้น
เราพยายามจนม.3เราได้เกรด4 ได้ที่1 คะแนนO-NETสูงมาก เป็นอันดับต้นๆของจังหวัดเลย ป๊าม๊าเรารู้ ก็ดีใจก็มารับเรากลับไปอยู่ด้วยเหมือนเดิม ม.4เราได้เรียนโรงเรียนประจำจังหวัด แต่ตอนสอบเข้าห้อง เรากลับไปสอบเข้าห้องกิฟต์ไม่ทัน เราเลยทันแค่สอบได้ห้อง1 เราก็เรียนมาเรื่อยๆ จนเมื่อวานนี้1/10/62วันไปรับเกรด เรากลัวนะ เพราะที่นี่มีแต่คนเก่งๆ ไหนจะเด็กห้องกิฟต์อีก เกรดที่เราได้คือ 3.98เราได้ที่1ของห้อง และที่1ของสาย เราร้องไห้ดีใจเพราะอ.บอกว่าเป็นปีแรกที่เด็กห้อง1คะแนนดีกว่าห้องกิฟต์ แต่ถึงยังไงเกรดเราก็ไม่ใช่4เราเครียด เราไม่กล้าบอกป๊าม๊า เพื่อนที่เห็นก็จะพูดแซะว่าได้เกรดขนาดนี้ยังเศร้าอีกหรอ จะเอาทะลุ100เลยหรอ เราอยากบอกเพื่อนนะว่าไม่เป็นเราไม่รู้หรอก ครอบครัวเราจะต้องเพอเฟคทุกอย่าง ลูกจะต้องเรียนใฟ้ได้เกรด4เท่านั้น ไม่มีใครเข้าใจเราเลย
ตอนนี้เราก็ยังไม่กล้าบอกเกรดป๊ากับม๊า เราไม่รู้จะเริ่มบอกอย่างไร เรากลัวว่าถ้าบอกไปเราจะถูกส่งไปอยู่กับป้าอีก เรากลัว เราเครียด😭
เราควรจะเริ่มจาดตรงไหนเราก็ยังไม่รู้เลย
เราควรจะบอกป๊ากับม๊าเรื่องเกรดที่ได้ยังไงดีคะ
เรื่องมันเริ่มตอนไหนเราไม่แน่ใจ แต่ผลการเรียนเราอยู่ในเกณฑ์ที่ดีมาตลอด เราได้เกรดเฉลี่ย4มาทุกปี ตั้งแต่ขึ้นป.1ยันจบป.6 ป๊าม๊าภูมิใจในตัวเรา พร้อมยังบอกเสมอให้เรารักษาเกรดแบบนี้ไว้ให้ดี
เราจบป.6เราก็ต้องไปต่อโรงเรียนใหม่ซึ่งเป็นโรงเรียนที่ใหญ่กว่าเดิม ตอนนั้นเราเครียดมาก เรากลัวว่าเราจะทำเกรด4ไม่ได้ กลัวว่าตะรักษาตำแหน่งที่1ของชั้น ของสายชั้นไม่ได้ เราจำได้ว่าเราโหมอ่านหนังสือหนักมาก ผลที่ออกมาคือเราได้เกรด4และยังเป็นที่1ของสายชั้น เราดีใจมากนะตอนนั้น เพราะป๊ากับม๊าก็ภูมิใจและดีใจเหมือนกับเรา
พอขึ้นม.2กิจกรรมเราเริ่มเยอะขึ้น บางวันเราแทบนอนตี1 ตี2เลยก็ว่าได้ ไหนจะงานห้อง งานโรงเรียน แล้วยังต้องอ่านหนังสืออีก เพื่อนหลายคนทักว่าเราหมองลงนะ แต่เราก็ไม่ได้คิดอะไร เราก็โหมทำแบบนั้นต่อไปเรื่อยๆหมดเทอมแรกเราก็ยังรักษาเกรด4เหมือนเดิม แต่พอเทอม2เราเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่าเราไม่ไหว เรารู้สึกว่ามันหนักเกินไป แต่เราก็ยอมไม่ได้ เพราะป๊ากับม๊าคอยกดดันตลอดว่าเราต้องได้เกรด4และได้ที่1เท่านั้น เทอม2เราเรียนอะไรไม่ค่อยรู้เรื่องเลย ป่วยบ่อยมาก ผลที่ออกมาเราได้ที่1นะ แต่เกรดเราไม่ได้4เหมือนเดิม เราได้แค่3.83 เราร้องไห้หนักมาก ไม่กล้าบอกเกรดให้ใครรู้ เรากลัวทุกคนจะผิดหวังกับเรา แต่สุดท้ายยังไงทุกคนก็ต้องรู้ ม๊ารู้เกนดเราก่อน แม่โกรธเรามาก ม๊าบอกว่าเราไม่ตั้งใจเรียน ม๊าเลยให้เรามาอยู่กับป้า เผื่อจะตั้งใจเรียนมากขึ้น
เราเลยต้องย้ายมาเรียนม.3ที่ใหม่ เราโกรธตัวเองนะที่ต้องนั้นท้อ ไม่ยอมสู้ ม.3เราคิดว่าเราจะต้องทำให้ได้ดีกว่าเดิม โรงเรียนที่เรามาอยู่เป็นโรงเรียนขยายโอกาส ซึ่งม.3จะเป็นพี่ใหญ่สุดของโรงเรียน ตอนนั้นเราถูกเลือกให้เป็นประธานนักเรียน งานจากที่เยอะอยู่แล้ว ยิ่งเยอะไปกว่าเดิม เรากลับบ้านมาร้องไห้ทุกวัน ไม่เคยมีใครถามเราเลยว่าเหนื่อยมั้ย ป้าก็มีแต่จะคอยบอกให้ได้ที่1นะอยู่ตลอด เราเครียด เราเคยคิดว่าถ้าเราฆ่าตัวตายเราจะเหนื่อยแบบนี้มั้ย แต่เราได้แค่คิดเพราะเราไม่กล้าทำ เราสงสารคนอื่นถ้าเกิดเราทำแบบนั้นขึ้นมาจริงๆ แต่ช่วงนั้นเราคิดเรื่องฆ่าตัวตายทุกวันเลย เราไม่ชอบความรู้สึกตอนนั้น
เราพยายามจนม.3เราได้เกรด4 ได้ที่1 คะแนนO-NETสูงมาก เป็นอันดับต้นๆของจังหวัดเลย ป๊าม๊าเรารู้ ก็ดีใจก็มารับเรากลับไปอยู่ด้วยเหมือนเดิม ม.4เราได้เรียนโรงเรียนประจำจังหวัด แต่ตอนสอบเข้าห้อง เรากลับไปสอบเข้าห้องกิฟต์ไม่ทัน เราเลยทันแค่สอบได้ห้อง1 เราก็เรียนมาเรื่อยๆ จนเมื่อวานนี้1/10/62วันไปรับเกรด เรากลัวนะ เพราะที่นี่มีแต่คนเก่งๆ ไหนจะเด็กห้องกิฟต์อีก เกรดที่เราได้คือ 3.98เราได้ที่1ของห้อง และที่1ของสาย เราร้องไห้ดีใจเพราะอ.บอกว่าเป็นปีแรกที่เด็กห้อง1คะแนนดีกว่าห้องกิฟต์ แต่ถึงยังไงเกรดเราก็ไม่ใช่4เราเครียด เราไม่กล้าบอกป๊าม๊า เพื่อนที่เห็นก็จะพูดแซะว่าได้เกรดขนาดนี้ยังเศร้าอีกหรอ จะเอาทะลุ100เลยหรอ เราอยากบอกเพื่อนนะว่าไม่เป็นเราไม่รู้หรอก ครอบครัวเราจะต้องเพอเฟคทุกอย่าง ลูกจะต้องเรียนใฟ้ได้เกรด4เท่านั้น ไม่มีใครเข้าใจเราเลย
ตอนนี้เราก็ยังไม่กล้าบอกเกรดป๊ากับม๊า เราไม่รู้จะเริ่มบอกอย่างไร เรากลัวว่าถ้าบอกไปเราจะถูกส่งไปอยู่กับป้าอีก เรากลัว เราเครียด😭
เราควรจะเริ่มจาดตรงไหนเราก็ยังไม่รู้เลย