ตั้งกระทู้ครั้งแรก ผิดถูกขออภัยค่ะ
คือเราขอเล่าเลยนะคะ เราเรียนอยู่ม.3 เราเป็นเด็กที่ค่อนข้างร่าเริงพูดเยอะตั้งแต่จำความได้ เราชอบหยอกแม่ค่ะ แบบพูดตลกนู่นนี่นั่น แต่แม่เรากลับชอบหันมาดุว่าตลอดว่า ดูหน้าด้วยไม่ตลก ไม่เล่นด้วย เราโดนแบบนี้มาเรื่อยๆจนถึงตอนนี้ เรารู้สึกสังเกตุตัวเองได้ว่า เราไม่อยากพูดกับใครในครอบครัวจากคนที่พูดเยอะก็ไม่พูดกับใคร แม้เริ่มพยายามมาคุยกับเรา แต่เราเริ่มรำคาญไม่อยากพูดด้วย เราเสียใจนะคะที่ทำแบบนี้แต่เราก็ไม่อยากคุยจริงๆทุกครั้งที่เค้าพูดด้วยเราชอบเงียบ ไม่อยากพูดไม่อยากเถียง เรามีอาการเหม่อตลอดเวลา ร้องไห้ เศร้า รู้สึกอยู่ตรงไหนก็เป็นส่วนเกิน พูดอะไรก็ผิดไปหมดทุกอย่าง เราร้องไห้บ่อยมากค่ะ ทุกครั้งที่เหม่อสมองมันว่างเปล่า มันไม่รู้สึกอะไร แต่มันก็เศร้าไปด้วย เราควรทำยังไงดีคะ ถึงจะหายจากอาการนี้