อายุ 42 จบตรีการตลาด โทครุเทคโน ว่างงานมาตั้งแต่ พฤษภา2560 อาศัยกินเงินค่าเช่าบ้านเดือนละ5,000กินใช้ไปต่อเดือน มีสกิลและอุปกรณ์กะจะมารับงานถ่ายภาพเวดดิ้งและบัณฑิตติดที่ยังอาศัยอยู่บ้านพ่อแม่ พอแจ้งว่าเราจะไปถ่ายงานแม่ก็สั่งให้ไปแคนเซิลงาน บอกไม่อยากให้ทำงานด้านนี้ พ่อแม่และน้องสาวรับราชการครู ยกเว้นพ่อรับราชการทหาร มีผมอาร์ตคนเดียวแบบแปลกแยก เรียนจบทำ สินเชื่อด้านอสังหาหลังจบป.ตรีตลาด แม่เห็นว่าชอบออกไปประจำตจว. เลยให้ต่อโทครู แล้วมาสอนอาชีวะเอกชนใกล้บ้านแทน ก็ดิ้นได้ไปสอนคอมกราฟิคตามความชอบ ซึ่งก่อนหน้าสอนคอมธุรกิจจนต้องลาออกจากสถาบันนึงที่บ้านจึงรับรู้ว่าไปทางตรรกะไม่ได้จริงๆ จึงยอมให้สอนกราฟิค สอนมาได้รวม 7 ปี พ่อเข้าผ่าตัด ไม่มีใครหนุดได้เพราะเป็นราชการ เราจึงต้องออกมาดูแลพ่อ ร่วม 2 ปี เห็นว่าช่วยตัวเองได้ จึงออกไปทำ โปรดักชั่นให้บริษัทรับทำเครื่องสำอาง ทำพวกแนะนำสินค้า ถ่ายตัดต่อ สัมภาษณ์ all in one พิสูจน์ให้พ่อกับแม่เห็นแล้วว่า Art ที่เขาไม่เชื่อเราทำงานเลี้ยงตัวเองได้มากกว่า2หมื่นต่อเดือน แต่สุดท้ายก็ต้องกลับมาดูแลพ่อเมื่อต้องเข้าผ่าเข่าอีก ซึ่งหลังจากนั้น อายุก็เลยเกณฑ์ที่บริษัทจะรับเข้าทำงาน สิ่งที่มี สิ่งที่ฝึก ประสบการณ์ที่สั่งสม เอามาใช้ดูแลพาคนป่วยไปโรงพยาบาล ซึ่งจะไปทำงานก็ไม่ได้ เพราะมีนัดหลายหมอ เดือนๆนึง ถ้าไปทำงานจะต้องลาพาพ่อ/แม่ไปพบแพทย์อย่างน้อยเดือนละ 2 วันซึ่งไ่ม่ดีต่อการสร้างงานที่มั่นคงได้เลย ตอนนี้ก็มีอาการซึมเศร้าแทรกบ้างเพราะ เพื่อนที่มากมายก็จางหาย แล้วอยู่กับสว.วัย86 ที่ไม่เคยผิด แถมลืมเก่งเพียวเสี้ยววิกระพริบตา การทวนคำพูดก่อนหน้าอาจถึงขั้นโดนตัดพ่อลูกได้ เพียงเพราะบอกว่าเขาพูดไม่จริง จากตรรกะมาสู่อาร์ต จากอาร์ตมา จิตวิทยา ซึ่ง 1+1ไม่เท่ากับ2อีกต่อไปแถม โลกเราก็ไม่กลมอย่างที่เคยได้รู้ เพราะดาวเคราะห์หมุนรอบ สว.2คนที่เราดูแล บางทีก็ขัด บางทีก็เข้าใจ แต่ทุกครั้ง ถ้าทำให้ได้ก่อนคือ รับผิดได้ก่อน และไม่พยายามชี้แจง ไม่พยายามอธิบาย จะทำให้สถานการณ์นั้นไม่วิกฤต ไม่มีแฟน ไม่มีครอบครัวใหม่ ไม่มีคนส่งต่อ ไม่มีอนาคต ทีแต่การเป็นลูกที่ดี เป็นคนกตัญญูที่ บางทีหายใจยังผิด อาทิตย์นึงต้องมีคิดกดปุ่มรีเซ็ทชีวิตตัวเองอย่างน้อย1-2ครั้ง หลายคนบอก ในวันที่เขาจากไปเราจะคิดถึงและเสียดาย ซึ่งนั่นคือเหตุ เราทำใจไม่ได้ ยิ่งจมอยู่กับเรื่องราว กับเขา ทำให้บางทีเราอยากหนีไม่อยากเผชิญในวันที่ไม่มีเขา ขอไปก่อนแทนทุกทีที่คิดแบบนี้ เลยไม่รู้ว่าการปลอบมันช่วยให้ดีรึยิ่งทำร้ายก็ไม่รู้ คนนึงเป็นทหารการจะเอ่ยปากชมสิ่งที่ลูกพยายามทำให้มันช่างเสียศักดิ์ศรี แต่ญาติใกล้ไกลเล่าให้ฟังอย่างชื่นชม อีกคนก็เป็นผอ.จบดร.ที่รู้ซึ้งในแก่นโลก เอ่ยปากเรื่องใดคือเราผิดและเขาดีกว่า พร้อมไม่ฟังคำแนะจากคนที่เรียนมาโดยตรง วิชาการทีไรก็มีดราม่า ต้องหันมาคุยกะตัวเอง บางทีทำไรดัง หรือติดขัดก็พร้อมจะเอ่ยปากออกตัวด่าตัวเองไปก่อน จนเหมือนคนประสาท วิตกจริต และอีกมากมาย ที่แชร์ประสบการร่วมคือ ยังมีอีกหลายคนหลายเคสนักที่หนักหนามากมาย แต่ความจริงจะทำให้เราหลับลงในทุกค่ำคืน นี่คือสิ่งที่อยากบอกต่อ แม้ในเดือนนึงๆ ผมเลือกที่จะนอนเช้าแทน รั้งไปเพราะมันตีกันยุ่งจนข่มตาไม่ลง ความจริงที่บอกแล้วผิด ความเชื่อมั่น ความรู้ สมรรถนะที่ไร้การยอมรับ อดีตครูที่นร.อันเฟรนด์ 555 เพื่อนครูส่ายหน้า รึแท้จริงอาจแค่เราเลือกทำมันพังเอง จบที่เราผิดง่ายสุด ไหว้พระสวดมนต์ทุกครั้งให้ช่วยเอาชีวิตที่เหลือของเราแบ่งไปให้พ่อแม่ เพราะเขาหายใจได้เงิน(บำนาญ) ส่วนเราหายใจผลาญเงิน ไปวันๆ คุณค่าที่วัดได้เป็นมูลค่าแบบชัดๆ โชคดีหวังว่าจะได้อ่านเคสที่แย่กว่าและทำให้คุณมีใจผ่านเคสคุณไปได้ นะคับ จะพยายามไม่กดรีเซ็ท สัญญา (เราจะทำตามสัญญา ขอเวลา...)

ตอบกลับ