มองกลับไปเมื่อปี 2554 ที่ผมเคยเป็นครูเอกชน รร.หนึ่งในภาคอีสาน รร.นี้เป็น รร.เอกชนประจำอำเภอ
เงินเดือนของครูวุฒิปริญญาตรีอยู่ที่ 6,000 - 6,500 บาท + ค่าสอนพิเศษอีกนิดหน่อย ราวๆ 7,200บาท

ครูที่ รร.นี้ เข้าๆ ออกๆ เทอมละไม่ต่ำกว่า 7- 8 คน บางคนก็อยู่เพื่อรองาน บางคนก็อยู่เพราะว่าเป็นหนี้ ชพค.
ก็เล่นกู้กันหลายแสนบาท ก็ไม่กล้าออกไปไหน เพราะกลัวหางานไม่ได้ ไม่มีเงินส่ง กองทุน ชพค.

ครูที่สอนไม่ได้สอนแค่วิชาเอก แต่ต้องสอนคนละ 2 - 3 วิชา ไหนจะสอนพิเศษอีก (บังคับให้นักเรียนต้องเรียน)
งานของครูเยอะมาก ยิ่งช่วง สมศ.เข้ามา หรือมีการประเมินภายในนี้ยุ่งมาก ต้องเตรียมเอกสาร ต้องเมคหลายๆอย่างใหเหรู

ครูบางคนทนไม่ได้ เงินเดือนก็น้อย ความก้าวหน้าก็ไม่มี ก็ลาออกไป แต่บางคนก็ทนอยู่เพราะว่าอยากเป็นครู
อยากสอนนักเรียน หรือบางทีก็ติดศักดิ์ศรีตรงที่ว่า จบปริญญามาไม่อยากไปทำงานอื่น เดี๋ยวไม่สมเกียรติ

เฮ้อคิดแล้วก็รันทดใจครับ บางทีการเรียนมามาก เราเองก็หวังว่าชีวิตจะก้าวหน้า แต่บางทีที่เราทำงาน
มันก็ไม่มีความก้าวหน้าอะไรเลย ทุกวันนี้เห็นเพื่อนๆครูที่สอนที่เดิมอยู่ รู้สึกสงสารครับ ผอ.รวยเอาๆ ส่วนครูเรา จน
ทำหน้าที่ สอนไปวันๆ ไม่ได้มีความคิดสร้างสรรค์อะไร เพราะทุกอย่างอยู่ที่ ผอ.ทั้งหมด น่าเศร่าครับ ๆ มากๆ